Η πεντάχρονη δικαστική περιπέτεια της Βιβιάν Ανσαλέμ, όπου πολέμησε να πάρει διαζύγιο ενώπιον της μόνης αρχής για συγκεκριμένα θέματα στη χώρα, αυτής των ραβίνων. Η Βιβιάν και ο δικηγόρος της έχουν να αντιμετωπίσουν την αδιάλλακτη στάση του Ελίσα, του συζύγου, που δεν ανταποκρίνεται καν στις επιταγές των ραβίνων. Όταν επιτέλους κατεβαίνει στη δίκη, αρνείται με επιμονή το διαζύγιο, παρότι είναι χωρισμένοι επί χρόνια. Μάρτυρες καλούνται, η δίκη τραβάει καιρό και η Βιβιάν δεν μπορεί να ανακτήσει την αξιοπρέπεια της.
Σκηνοθεσία:
Ronit Elkabetz
Shlomi Elkabetz
Κύριοι Ρόλοι:
Ronit Elkabetz … Viviane Amsalem
Simon Abkarian … Elisha Amsalem
Menashe Noy … Carmel Ben Tovim
Sasson Gabai … ραβίνος Shimon Amsalem
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ronit Elkabetz, Shlomi Elkabetz
Παραγωγή: Sandrine Brauer, Denis Carot, Shlomi Elkabetz, Marie Masmonteil
Φωτογραφία: Jeanne Lapoirie
Μοντάζ: Joel Alexis
Σκηνικά: Ehud Gutterman
Κοστούμια: Li Alembik
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Gett
Ελληνικός Τίτλος: Το Διαζύγιο: Η Δίκη της Viviane Amsalem
Διεθνής Τίτλος: Gett: The Trial of Viviane Amsalem
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: The Trial
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Να Πάρεις μια Γυναίκα (2004)
Shiva (2008)
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
- Καλύτερη ταινία και δεύτερος αντρικός ρόλος (Sasson Gabai) στα εθνικά βραβεία του Ισραήλ. Υποψήφιο σε ακόμα 10 κατηγορίες.
- Ειδική μνεία στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν.
- Επίσημη πρόταση του Ισραήλ για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Παραλειπόμενα
- Τελευταίο μέρος μιας τριλογίας που ακολουθεί τον δύσκολο γάμο της Viviane Amsalem.
- Έσχατη ταινία για τη Ronit Elkabetz, που τον Απρίλιο του 2016 έχασε τη μάχη με τον καρκίνο.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 19/2/2015
Πριν από όλα, μου προκαλεί απορία που ενώ τα Όσκαρ το έχουν σε ευκολία να πλασάρουν στην πεντάδα του ξενόγλωσσου μια ισραηλινή ταινία, τη συγκεκριμένη την προσπέρασαν με ευκολία (ούτε καν στην οχτάδα). Έχουμε ένα δικαστικό δράμα με μοντέρνα αφήγηση, αλλά και σενάριο κάπως παλιάς κοπής. Το τελευταίο δεν θα το έβαζα κατά ανάγκη ως «αλλά», μα η κοινωνική αντίληψη του έργου θα μπορούσε να προσπεράσει καταγγελτικές ευκολίες (υπάρχουν σημεία που το ίδιο το έργο αναιρεί τις ευκολίες του σεναρίου) και να επιμείνει στον κινηματογραφικό του ρόλο, από τη στιγμή που το σκηνοθετικό ζεύγος δείχνει τέτοια σινεφιλική όρεξη. Πάντα προτιμούσα να αφήνεται ο θεατής να βγάζει τα τελικά συμπεράσματα, μια κι έτσι θα έχουν ισχυρότερη επίδραση μέσα του, και στην παρούσα περίπτωση κάποιες παραπομπές-συμβολισμοί παραείναι απλοϊκοί και μονοδιάστατοι.
Η τελική εικόνα, όμως, δεν χαλάει. Οι δύο δημιουργοί, παρότι δεν την πιάνουν γενικά εύκολα, παίζουν με χάρη με το όπλο που ονομάζεται κάμερα, χρησιμοποιώντας όλα τα μικρά και μεγάλα που μπορεί να χωρέσει μια δικαστική αίθουσα. Κάνουν εύστοχη χρήση μικρών κινήσεων και βλεμμάτων, προσθέτουν σατιρικό χιούμορ για να σπάσουν τον καθωσπρεπισμό του χώρου και να αναδείξουν την ειρωνεία του θρησκευτικού νόμου που τους οδηγεί εκεί, αναγάγουν την αίθουσα σε μπουντρούμι με κάγκελα τις προκαταλήψεις, και απλώνουν τους μάρτυρες της δίκης σε σχέση με το ντόπιο κοινωνικό γίγνεσθαι. Με όλα αυτά, σπάνε ένα σενάριο που δεν παρέχει καθαρό κινηματογραφικό υλικό, και το μετατρέπουν σε δύο ενδιαφέρουσες ώρες που παράλληλα με γνώση, προσφέρουν τέχνη. Μην το προσπεράσετε, ακόμα κι αν θεωρείται μακρινό το πρόβλημα που ακόμα αντιμετωπίζουν κάποιες χώρες που δεν έχουν σπάσει ακόμα τα δεσμά του θρησκευτικού παραλογισμού, σκεπτόμενοι πως όλες οι κοινωνίες έχουν να δώσουν τις επιπλέον μάχες τους. Η κοινωνική μάχη τελειώνει μόνο όταν και ο τελευταίος λογικός πολίτης δεν έχει την ανάγκη μιας δίκης για να δικαιωθεί.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
