Παγκόσμιος Κίνδυνος: Geostorm

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 17/10/2017

Η ταινία καταστροφής έχει ρίζες από τις απαρχές κιόλας της ύπαρξης του κινηματογράφου, ωστόσο ωρίμασε για να μετεξελιχθεί σε αυτό που έχει γίνει σήμερα τη δεκαετία του ’70, με κλασικά δείγματα του είδους όπως “The Poseidon Adventure”, “The Towering Inferno” και λοιπά άλλα. Επειδή πρόκειται για σινεμά που στην ουσία του είναι ξεκάθαρα λαϊκό και μαζικό, στη δομή του πάντοτε θα έχει μια πλειάδα χαρακτήρων που αγγίζουν διάφορες ξεχωριστές μεγάλες κατηγορίες κοινού για να πετύχει η διαδικασία της ταύτισης του θεατή με αυτό που βλέπει στην οθόνη και τα κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα είναι συχνά διατυπωμένα με ένα όσο το δυνατόν πιο απλό, σαφή και ξεκάθαρο τρόπο ώστε να γίνουν εύληπτα και τις περισσότερες φορές αυτά τα μηνύματα εκφράζουν οικουμενικές αλήθειες που δύσκολα θα προκαλούσαν διχασμό απόψεων ανάμεσα στον πολύ κόσμο. Εν ολίγοις, δεν πρόκειται για μια κατηγορία που έχει ιδιαίτερο βάθος σκέψης, άρα είναι αρκετά περιορισμένη σε καλλιτεχνικό επίπεδο, με αυτό που να μένει στο τέλος της ημέρας να είναι οι σκηνές όπου τα ειδικά εφέ παρελαύνουν και αναπαριστούν μια εντυπωσιακή θεομηνία, δηλαδή καθαρά το οπτικό θέαμα. Η ουσία κανονικά του κάθε φιλμ, δηλαδή το σενάριο, γίνεται η γαρνιτούρα, και η γαρνιτούρα, οι σεκάνς που αποτελούν καθαρά επίδειξη τεχνικής και χρημάτων του προϋπολογισμού, η ουσία. Ακόμη και με αυτά τα όρια και τους κανόνες, αν γίνουν όλα σωστά, κάλλιστα μπορεί να δημιουργηθεί κάτι αξιόλογο σε αυτό το πεδίο.

Ο Dean Devlin έχει σκηνοθετήσει για την τηλεόραση, αλλά η κύρια προϋπηρεσία του είναι αυτή του παραγωγού και συχνότερα από ότι με οποιονδήποτε άλλον έχει συνεργαστεί, διόλου τυχαία, με το διαβόητο Roland Emmerich. Κι αν οι δημιουργίες του δεύτερου αποτελούν τον ορισμό της ανεγκέφαλης και τσαπατσούλικα γραμμένης περιπέτειας που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα διασώζεται από την ολοκληρωτική αποτυχία λόγω του εντυπωσιακού καταιγισμού εικόνων ολέθρου που θα τη συνοδεύει, το “Geostorm” καταφέρνει με τρομερή ευκολία να προκαλέσει συναισθήματα νοσταλγίας για αυτές. Με έναν Gerard Butler που καταφέρνει να υποδυθεί έναν τόσο γενόσημο και αδιάφορο πρωταγωνιστή με τη γνωστή υποκριτική υπερβολή του, ένα τσούρμο κακογραμμένων κι εκνευριστικών δεύτερων ρόλων (ειδική μνεία στην ιδιοφυή κόρη του Butler που μιλάει και συμπεριφέρεται σαν να είναι τουλάχιστον δέκα χρόνια μεγαλύτερη από την ηλικία της και το ζεύγος Jim Sturgess και Abbie Cornish που πάσχει από παντελή έλλειψη χημείας όπως φαίνεται και από την ψεύτικη μέσα στο γλυκανάλατο στοιχείο της αλληλεπίδραση μεταξύ τους) και δείχνοντας εντελώς φτηνιάρικο σαν παραγωγή παρά τα πάνω από εκατό εκατομμύρια δολάρια του προϋπολογισμού, το τελικό αποτέλεσμα είναι σαν να έχει φορτωθεί όλα τα στραβά του ιδιώματος, σχεδόν χωρίς τίποτα θετικό που να μπορεί να γλυκάνει την πίκρα κατά τη θέαση. Αν όλα αυτά συνοδεύονταν από αξιομνημόνευτες, αγωνιώδεις και καλοφτιαγμένες σκηνές δράσης, ίσως και το προϊόν αυτό να καταπινόταν πιο εύκολα, ο Devlin όμως φαίνεται να μην έχει μάθει ούτε τα βασικά από το σκηνοθέτη με τον οποίο έχει δουλέψει μαζί. Πρόκειται για άκρως ρουτινιάρικες σεκάνς, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση, με τα εφέ να φαίνονται εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου για μια παραγωγή με τόσο υψηλό μπάτζετ. Ακόμη και το μήνυμα κατά της αμερικάνικης παντοκρατορίας που περνιέται έμμεσα μέσω των κινήτρων του κακού της ιστορίας που αποκαλύπτεται προς το τέλος πνίγεται σε αυτόν τον ωκεανό βαρεμάρας, ανοησίας και κλισέ.

Σε μια χρονιά που το μπλοκμπάστερ έχει δώσει αξιόλογα δείγματα με πολιτική σκέψη (“War for the Planet of the Apes”) κι αισθητική άποψη (“Atomic Blonde”), το “Geostorm” μοιάζει να μην αφουγκράζεται καμία από τις τάσεις που επικρατούν στο mainstream κινηματογράφο την τρέχουσα στιγμή ενώ ταυτόχρονα αποτυγχάνει να προσφέρει έστω τα βασικά. Ούτε καν μια αίσθηση της αυτοπαρωδίας που αναπτύσσεται όσο εξελίσσεται η πλοκή δεν είναι αρκετή για να διασώσει από το Βατερλό το έργο. Κρίμα και για τον Ed Harris μεταξύ άλλων…

Βαθμολογία: