Gemini Man

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 11/10/2019

Το να πάρει κανείς ένα υψηλό δημιουργικό ρίσκο και να αποτύχει, έχοντας βάλει όμως την προσωπική του σφραγίδα στο τελικό προϊόν και προσπαθώντας εμφανώς για να βγει μια άκρη, είναι κάτι το τιμητικό. Αυτό που συμβαίνει όμως με το «Gemini Man» είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Ο Ang Lee εδώ κυριολεκτικά αναλαμβάνει καθήκοντα διεκπεραιωτικά, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά στην καριέρα του (ακόμη και στο παρεξηγημένο «Hulk» είχε σημαντικό δημιουργικό έλεγχο), παραδίδοντας μια παταγώδη αποτυχία ακριβώς επειδή ο ρόλος που καλείται να παίξει δεν προβλέπει πουθενά να βάλει έστω κάποια ψήγματα μιας υπογραφής. Το ίδιο το σενάριο είναι μια «κουρελού» που εδώ και δύο δεκαετίες έχει περάσει από ατέλειωτα στάδια επανασυγγραφής, περιμένοντας τη στιγμή που η τεχνολογία θα ήταν τέτοια ώστε να μπορέσει να υλοποιηθεί επαρκώς η κεντρική ιδέα ενός πειστικού οπτικά νεότερου σε ηλικία κλώνου. Αυτό γίνεται ολοφάνερο από τη νοοτροπία με την οποία είναι γραμμένες οι ατάκες, οι οποίες κουβαλούν ένα επιτηδευμένα κουλ και χαζά εξυπνακίστικο στιλ που ταιριάζει περισσότερο σε παλιότερο χρονολογικά σινεμά δράσης. Πρωτίστως, βέβαια, πρόκειται για ένα ανεγκέφαλο φιλμ, γεμάτο σφάλματα λογικής, γελοίες σκηνές, αναληθοφάνειες και χοντροκομμένες ιδέες. Η μεγαλύτερη «αμαρτία» του όμως είναι ότι σπαταλά ένα εύρημα με δυναμική ακόμη και υπαρξιστικού προβληματισμού για χάρη ενός πακέτου ετοιματζίδικου και φτηνιάρικου μπλοκμπάστερ. Μέχρι και σε αυτό τον τομέα, όμως, τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά, μιας και η δράση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως φτωχή.

Η μοναδική στιγμή που ο Lee μοιάζει να ξεφεύγει από το mode του μισθοφόρου που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας μια τυπική αποστολή, είναι ένα σχετικό σύντομο μεν, απολαυστικό δε μονοπλάνο που ακολουθεί τον Will Smith καβάλα σε μια μοτοσικλέτα, ακριβώς επειδή τουλάχιστον υπάρχει μια έστω ελάχιστη επίδειξη τεχνικής. Εύσημα αξίζουν και στα εξαιρετικά άρτια εφέ που «ξανανιώνουν» τον Smith. Πρέπει να καταβάλλει κανείς μεγάλη προσπάθεια για να βρει κάποια επιπρόσθετα θετικά στοιχεία. Η δραματουργία βρίσκεται σε ένα επίπεδο τόσο πρωτόλειο, που κάνει το σενάριο να μοιάζει σαν προσχέδιο, όχι σαν ολοκληρωμένο προϊόν. Ο χαρακτήρας της Mary Elizabeth Winstead δεν προσθέτει τίποτα στην ιστορία πέρα από ένα σαχλό παιχνίδισμα με μια προσδοκία ερωτικού ενδιαφέροντος, το οποίο εκνευρίζει από ένα σημείο και ύστερα. Όταν, δε, κάνουν την εμφάνισή τους και μερικές βαρύγδουπες φροϋδικές αναφορές, σε μια απέλπιδα προσπάθεια του φιλμ να φανεί ως κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά είναι, η συνολική εικόνα βλάπτεται ακόμη περισσότερο, πνιγμένη σε μια σοβαροφάνεια που δεν πείθει επειδή δεν έχουν τεθεί οι σωστές βάσεις για να εμπνεύσει κάποιο σεβασμό το συγκεκριμένο στοιχείο.

Κάπου μέσα σε όλα αυτά κρύβεται και μια κριτική απέναντι στην απληστία και την έλλειψη ηθικής που χαρακτηρίζει αρκετές φορές τον αποκαλούμενο ιδιωτικό τομέα (παράδοξο για παραγωγή του Jerry Bruckheimer), όμως ακόμη κι αυτή η απόπειρα πολιτικής τοποθέτησης χάνεται ανάμεσα σε μια πλειάδα ανοησιών και κλισέ. Μέχρι και η ίδια η δράση, το υποτιθέμενο δέλεαρ του όλου πακέτου, είναι το λιγότερο β’ διαλογής, ελάχιστα θεαματική και όχι ιδιαίτερα ευρηματική. Το χαζοχαρούμενο φινάλε είναι το κερασάκι στην τούρτα μιας περιπέτειας με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, που δείχνει να αγνοεί τους πιο σημαντικούς κανόνες του καλού εμπορικού σινεμά ελέω τεμπελιάς. Θυμάται κανείς την πολλά υποσχόμενη αρχή του David Benioff με την «25η Ώρα» πριν γίνει ένας σούπερσταρ των σεναριογράφων με το «Παιχνίδι του Στέμματος» στην τηλεόραση και το πως επιλέγοντας πρότζεκτ σαν αυτό δεν επαλήθευσε ποτέ τις προσδοκίες που είχαν χτιστεί για τον ίδιο με το πρώτο του δείγμα δουλειάς για τον κινηματογράφο.

Εν κατακλείδι, μέχρι και οι ουκ ολίγοι φαν του Will Smith (ο οποίος εδώ κάνει ό,τι μπορεί δεδομένων των στενών πλαισίων εντός των οποίων κινείται) θα βρουν πολύ λίγα ελαφρυντικά για να κατηγοριοποιήσουν αυτό το φιλμ ως κάτι παραπάνω από μια τρανταχτή αποτυχία. Ίσως μια εκ των μεγαλύτερων της φετινής κινηματογραφικής χρονιάς που προέρχεται από μεγάλο στούντιο.

Βαθμολογία: