Η Λολί είναι μια γλυκιά και όμορφη μητέρα δύο παιδιών, παντρεμένη με τον Λοράν… ένα σοβινιστικό γουρούνι που την απατά με την παραμικρή ευκαιρία. Όταν στη ζωή (αλλά και στο σπίτι) του ζευγαριού εισβάλλει η αποφασιστική Μαριχό, η ερωτική έλξη ανάμεσα στις δύο γυναίκες είναι άμεση, εκρηκτική και τελείως αναπάντεχη για τον μπερδεμένο Λοράν. Η Λολί όμως έχει βρει την απόλυτη ευτυχία: τρεις νύχτες στο ίδιο κρεβάτι με τον άντρα της, τρεις με την αγαπημένη της… και την Κυριακή ρεπό!
Σκηνοθεσία:
Josiane Balasko
Κύριοι Ρόλοι:
Victoria Abril … Loli
Josiane Balasko … Marijo
Alain Chabat … Laurent Lafaye
Ticky Holgado … Antoine
Catherine Hiegel … Dany
Catherine Samie … η πόρνη
Katrine Boorman … Emily Crumble
Telsche Boorman … Dorothy Crumble
Miguel Bose … Diego
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Patrick Aubree, Josiane Balasko
Στόρι: Telsche Boorman
Παραγωγή: Pierre Grunstein
Μουσική: Manuel Malou
Φωτογραφία: Gerard de Battista
Μοντάζ: Claudine Merlin
Σκηνικά: Carlos Conti
Κοστούμια: Fabienne Katany
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Gazon Maudit
- Ελληνικός Τίτλος: Για Όλα Φταίει το… Γκαζόν
- Διεθνής Τίτλος: French Twist
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Για Όλα Φταίει το Γκαζόν [επανέκδοσης]
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
- Βραβείο σεναρίου στα Cesar. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Alain Chabat) και δεύτερο αντρικό ρόλο (Ticky Holgado).
- Επίσημη πρόταση της Γαλλίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Παραλειπόμενα
- Ταινία ορόσημο για τη Josiane Balasko ως δημιουργό ανάμεσα σε μέτρια κριτικαρισμένες ταινίες, αλλά και για την καθιέρωση της γυναικείας ομοφυλοφιλίας στο σινεμά.
- Η Balasko συνέλαβε την ιδέα το 1989, όταν γύριζε ως ηθοποιός το Πολύ Όμορφη για Σένα. Και όπως είχε δηλώσει, βασίστηκε σε αληθινή ιστορία ανθρώπων που η ίδια γνώριζε μόνο αμυδρά.
- Από τις λίγες γαλλικές ταινίες που ντουμπλαρίστηκαν στα αγγλικά για το αμερικανικό κοινό. Σε αυτήν όμως την εκδοχή, το φινάλε είναι αλλαγμένο.
- Μεγάλη εμπορική επιτυχία, κυρίως εντός αλλά ακόμα κι εκτός Γαλλίας, με συνολικά κέρδη 75,2 εκατομμύρια δολάρια. Το κόστος ήταν στα 7.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 10/6/2020
Είναι μια ιδιαίτερη περίοδος για το γαλλικό κινηματογραφικό χιούμορ. Μια περίοδος που έβγαλε καλή εμπορική σοδειά, προτιμότερη από τις φάρσες παλιότερων καιρών, και κατάφερνε να επηρεάζει και την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η ίδια μάλιστα περίοδος, που κλείνει με το Αμελί κάνοντας έπειτα παρένθεση με τους Άθικτους, συμπίπτει με την έναρξη «παράδοσης» του ίδιου σινεμά στο αμερικανικό στάτους, από το Έβδομο Στοιχείο και έπειτα. Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της φάσης ήταν και το εν λόγω «γκαζόν»…
Ούτε η καθημερινή κομεντί, ούτε μόνιμα ξεκαρδιστική κωμωδία, μια και η ανατρεπτική κι ενήλικη της διάθεση είναι παντού. Μεταξύ αυτών, η φεμινιστική της χροιά θέλει μονάχα τον άντρα να χάνει για τα καλά τον μπούσουλα, ως τιμωρία για τα αμαρτήματα του φύλου του. Το στόρι όμως δεν μένει εκεί, και πετυχαίνει να ξεχωρίσει από κάτι που θα εκμεταλλεύονταν απλά τη διαφορετικότητα του επί των «χοντρών», και κατά τα άλλα θα έπαιζε με κλασικούς κανόνες. Κι αυτό επειδή είναι εναρμονισμένο σε μια μοντέρνα αισθητική που αποκλείει τη χοντροκομμένη φάρσα (αν και σε σημεία τής κλείνει το μάτι), και προτιμάει τη γαλλική γραμμή του κοινωνικού σινεμά, με μια απανταχού νότα από ισπανική τσαχπινιά.
Τα αστεία είναι μετρημένα, δεν πετάνε έξω το σενάριο, αλλά έχουν και μια ξεχωριστή δροσιά που κάνει ακόμα και το ερωτικό στοιχείο να μην παρουσιάζεται ως χυδαίο. Και πάλι όμως μπορεί τίποτα από αυτά να μη λειτουργούσε, αν δεν ήταν τόσο δεμένη η ερμηνευτική ομάδα. Με πλέον κρίσιμο συστατικό την ποικιλομορφία, οι Victoria Abril, Alain Chabat, Josiane Balasko, αλλά και Ticky Holgado είναι το λιγότερο απολαυστικοί, και οι καταλληλότεροι για τις συγκεκριμένες θέσεις.
Χωρίς να κάνει το μπαμ που θα έγραφε ιστορία, το ουσιαστικότερο φιλμ που έβγαλε ποτέ η Balasko ήρθε από μόνο του και έδεσε, αφήνοντας έναν αέρα που λείπει από τη μέση ταινία του «συρφετού» της. Πλέον, βέβαια, δεν έχει τη σατιρική δυναμική που είχε στην εποχή του, αλλά αυτό δεν του στερεί ούτε την κωμική πρωτοπορία του, ούτε τη διαχρονική όψη του. Και βέβαια, αν στην άνω Ευρώπη κάποια πράγματα έχουν πια ξεπεραστεί για τα καλά, όλο και κάποιοι από τα εδώ μπορεί και να νιώσουν λίγο άβολα κατά τη θέαση, ακόμα και σήμερα…
Βαθμολογία: