Τρία χρόνια μετά την αναγκαστική του παραίτηση, ο Ρίτσαρντ Νίξον διατηρούσε σιωπή ιχθύος. Όμως, το καλοκαίρι του 1977, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ συμφώνησε να δώσει μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη και ν’ απαντήσει σ’ όλα τα ερωτήματα που αφορούσαν τη διακυβέρνησή του και το σκάνδαλο Γουοτεργκέιτ που έθεσε τέλος στην προεδρία του. Ο Νίξον εξέπληξε τους πάντες όταν επέλεξε τον Ντέιβιντ Φροστ ως τηλεοπτικό εξομολογητή του, έχοντας την πρόθεση να φανεί εξυπνότερος απ’ τον χαρωπό βρετανό σόουμαν και να αποκαταστήσει την εικόνα του στις καρδιές και τη συνείδηση των Αμερικανών. Παρά το γεγονός ότι ο Φροστ ήταν αυθεντία στα δημοσιογραφικά τηλεοπτικά τερτίπια, η ομάδα του αμφισβήτησε την ικανότητα του επικεφαλής της να επιβληθεί. Θα μπορέσει ο Νίξον να αποφύγει τις ερωτήσεις που αφορούν την ανάμιξή του σ’ ένα απ’ τα μεγαλύτερα εθνικά σκάνδαλα; Ή θα καταφέρει ο Φροστ να υπερκεράσει τις κριτικές και να κερδίσει τη μάχη καταφέρνοντας να κάνει τον άνθρωπο που έχτισε την καριέρα του πάνω στην υπεκφυγή να λογοδοτήσει;
Σκηνοθεσία:
Κύριοι Ρόλοι:
Frank Langella … Richard Nixon
Michael Sheen … David Frost
Kevin Bacon … Jack Brennan
Rebecca Hall … Caroline Cushing
Toby Jones … Irving ‘Swifty’ Lazar
Oliver Platt … Bob Zelnick
Matthew Macfadyen … John Birt
Sam Rockwell … James Reston, Jr.
Clint Howard … Lloyd Davis
Patty McCormack … Pat Nixon
Rance Howard … Ollie
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Peter Morgan
Παραγωγή: Tim Bevan, Eric Fellner, Brian Grazer, Ron Howard
Μουσική: Hans Zimmer
Φωτογραφία: Salvatore Totino
Μοντάζ: Daniel P. Hanley, Mike Hill, Robert Komatsu
Σκηνικά: Michael Corenblith
Κοστούμια: Daniel Orlandi
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Frost/Nixon
- Ελληνικός Τίτλος: Frost/Nixon: Η Αναμέτρηση
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: Frost/Nixon του Peter Morgan.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Frank Langella), διασκευασμένου σεναρίου και μοντάζ.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (δράμα), σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Frank Langella) σε δράμα, σεναρίου και μουσικής.
- Υποψήφιο για Bafta καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Frank Langella), σεναρίου, μοντάζ και μακιγιάζ/κομμώσεων.
Παραλειπόμενα
- Αμφότεροι οι Frank Langella και Michael Sheen ήταν που είχαν ερμηνεύσει τους ίδιους ρόλους και στο θεατρικό. Ο Ron Howard είχε θέσει ως προϋπόθεση στους παραγωγούς για να αναλάβει τη σκηνοθεσία, ότι θα ήταν οι ίδιοι ηθοποιοί εκ νέου στις θέσεις τους.
- Πριν από τον Ron Howard, είχαν ακουστεί τα ονόματα των: Martin Scorsese, Mike Nichols, George Clooney, Sam Mendes και Bennett Miller. Εάν τυχόν το αναλάμβανε τελικά ο Mike Nichols, θα παρουσίαζε μια νεανική εκδοχή της συζύγου του (από το 1988 ως τον θάνατο του, το 2014), της Diane Sawyer.
- Τόσο το θεατρικό όσο και η ταινία επένδυσαν πάνω στην καλλιτεχνική ελευθερία αντί να αποδώσουν με ακρίβεια όσα ήταν γνωστά πάνω στα ιστορικά γεγονότα.
- Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, όλοι απευθύνονταν προς τον Frank Langella ως “κύριε πρόεδρε”, με τον ηθοποιό να παραμένει εντός ρόλου συνεχώς και πίσω από την κάμερα.
- Ο Kevin Bacon υποστήριξε ότι τη συγκεκριμένη ημέρα που ο σκηνοθέτης τον πήρε τηλέφωνο για να του προτείνει ρόλο στην ταινία, είχε από σύμπτωση στα χέρια του εισιτήρια για το θεατρικό για το ίδιο ακριβώς βράδυ.
- Ο αληθινός David Frost παρακολούθησε τα γυρίσματα που αφορούσαν την κορύφωση της συνέντευξης, με τον Michael Sheen να δείχνει ανεπηρέαστος.
- Ο Ron Howard παραδέχτηκε ότι το 1972 είχε ψηφίσει τον Richard Nixon, κάτι που αργότερα μετάνιωσε.
- Όλο το γύρισμα ολοκληρώθηκε μέσα σε 38 ημέρες.
- Παρά την επιτυχία σε κριτικές και βραβεία, τα ταμεία είχαν άλλη άποψη. Με κόστος 25 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ εισέπραξε 27,4.
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 5/1/2009
Ό,τι εκκρεμότητες άφησε η ταινία Καληνύχτα και Καλή Τύχη του George Clooney, έρχεται να τις περαιώσει αυτή η ψυχαγωγική δίωρη ταινία χαρακτήρων.
Είναι τόσο επιτυχημένη η διασκευή που έκανε ο Peter Morgan στο ομώνυμο θεατρικό του, που το Frost/Nixon δε θα μπορούσε να περιοριστεί σε ένα και μόνο χαρακτηρισμό, αυτό της πολιτικής ταινίας. Η πανούργα και ταυτόχρονα ταλαντούχα πένα του Morgan, σε συνδυασμό με την main stream νοοτροπία του Ron Howard και την οσκαρικών προδιαγραφών ερμηνεία του Frank Langella, ανάγουν το Frost/Nixon σε μια ισχυρή πολιτική ταινία, που καταφέρνει να είναι απόλυτα περιεκτική σε πολιτικά και ιστορικά θέματα. Επιπλέον, κατανοητή, εύγλωττη και αρκούντως ψυχαγωγική μέσα από τον έξυπνο διαχωρισμό χαρακτήρων, στοιχείων και αληθινών γεγονότων.
Το Frost/Nixon επιτυγχάνει τη ρεαλιστική απεικόνιση μίας σύγκρουσης γοήτρου και φιλοδοξίας, τη φωτογράφιση δύο προσώπων που προσπαθούν να προβάλλουν με κάθε τρόπο την ατομική τους δύναμη. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετων προσωπικοτήτων που ως συνδετικό κρίκο έχουν την άρνηση τους να υποστούν επουδενί μία ενδεχόμενη ήττα, την αγαστή επιθυμία τους για κυριαρχία, πολιτική και δημοσιογραφική, την οποία κατάφεραν να μεταφέρουν μέσα σε ένα μικρό «τηλεοπτικό πλατό». Κι ο Howard είναι εκεί για να την καταγράψει και τελικά να τη χωρέσει ολόκληρη μέσα σε μόλις δυόμιση κινηματογραφικές ώρες. Η απαραίτητη δόση δράσης που σπέρνει ο Morgan μέσα στο ήδη συμπυκνωμένο (σε πολικά στοιχεία) σενάριο του, κινηματογραφημένο με μια -επιτέλους- χαρακτηριστική ωριμότητα από τον Ron Howard, καθιστούν το Frost/Nixon την πιο ενδιαφέρουσα πολιτική ταινία της χρονιάς, μετά βέβαια από το Il Divo του Paolo Sorrentino.
Εκείνο το στοιχείο που ανάγει μία από τις πιο προβεβλημένες τηλεοπτικές συνεντεύξεις στην καλύτερη στιγμή της καριέρα του Howard είναι ακριβώς τα ίδια τα γεγονότα. Δηλαδή, η δυναμική προσπάθεια που καταβάλει ένας δημοσιογράφος και ένας πολιτικός, στην ύστατη προσωπική του στιγμή ο καθένας, να «συνθέσει» τη δική του ιστορία. Τελικά, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων το κατάφεραν κι οι δύο, με ένα δικό τους, αποκλειστικά προσωπικό τρόπο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
