Μια παρέα εφήβων ταξιδεύει στο Κρίσταλ Λέικ για να περάσει ένα ανέμελο σαββατοκύριακο στην εξοχή. Oταν όμως φτάνουν στην απομονωμένη λίμνη, ανακαλύπτουν ένας προς έναν ότι στα νερά της κρύβεται ένα σκοτεινό παρελθόν, που διψά για εκδίκηση…

Σκηνοθεσία:

Marcus Nispel

Κύριοι Ρόλοι:

Jared Padalecki … Clay Miller

Danielle Panabaker … Jenna

Amanda Righetti … Whitney Miller

Travis Van Winkle … Trent Sutton

Aaron Yoo … Chewie

Derek Mears … Jason Voorhees

Richard Burgi … σερίφης Bracke

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Damian Shannon, Mark Swift

Στόρι: Damian Shannon, Mark Swift, Mark Wheaton

Παραγωγή: Michael Bay, Sean S. Cunningham, Andrew Form, Brad Fuller

Μουσική: Steve Jablonsky

Φωτογραφία: Daniel Pearl

Μοντάζ: Ken Blackwell

Σκηνικά: Jeremy Conway

Κοστούμια: Mari-An Ceo

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Friday the 13th
  • Ελληνικός Τίτλος: Παρασκευή και 13

Άμεσοι Σύνδεσμοι

  • Παρασκευή και 13 (1980)
  • Παρασκευή και 13 Μέρος 2ο (1981)
  • Παρασκευή και 13 Μέρος 3 (1982)
  • Παρασκευή και 13 Μέρος 4ο (1984)
  • Παρασκευή και 13 Νο 5: Λουτρό Αίματος (1985)
  • Παρασκευή και 13 Μέρος 6ο: Η Σφαγή (1986)
  • Παρασκευή και 13 Νο 7: Η Ανατριχίλα (1988)
  • Παρασκευή και 13 Νο 8: Τρόμος στο Μανχάταν (1989)
  • Ο Τζέισον στην Κόλαση (1993)
  • Τζέισον 10 (2001)
  • Φρέντυ Εναντίον Τζέισον (2003)

Σεναριακή Πηγή

Παραλειπόμενα

  • 12ο κεφάλαιο αλλά και reboot της διάσημης σειράς slasher τρόμου, που όμως δεν συνάντησε την αναμενόμενη αποδοχή ώστε να έχει και δικά του σίκουελ.
  • Το σενάριο ξεκίνησε να γράφεται ως καθαρά αυθεντικό, αλλά στην εξέλιξη του κατέληξε να παραπέμπει στις τέσσερις πρώτες ταινίες του franchise.
  • Η νέα μάσκα του Τζέισον σχεδιάστηκε πάνω σε ένα καλούπι που υπήρχε έτοιμο από τα γυρίσματα του τρίτου κεφαλαίου, αν και υπήρξαν περαιτέρω αλλαγές.
  • Ο Toby Emmerich ήταν που ξεκίνησε κάθε επαφή για να αναβιώσει το Παρασκευή και 13, με τον ίδιο τρόπο που έπραξε η εταιρία του, New Line Cinema, για τον Σχιζοφρενή με το Πριόνι. Πάνω σε αυτή τη σκέψη επιστρατεύτηκε κι ο Marcus Nispel, που είχε αναλάβει κι εκεί τη σκηνοθεσία του reboot. Παρόλα αυτά, πρώτη επιλογή ήταν ο Jonathan Liebesman.
  • Ο κασκαντέρ Derek Mears είχε μάθει για την ύπαρξη της παραγωγής, και είχε ξεκινήσει ειδική εκπαίδευση για να παίξει τον Τζέισον, πριν καν τον προτείνουν για τον ρόλο στο στούντιο.
  • 13 ήταν οι νεαροί ηθοποιοί που προσλήφθηκαν για τους ρόλους των κατασκηνωτών, για ευνόητους συμβολικούς λόγους.
  • Παρά το ότι ο Nispel είναι λάτρης των παραδοσιακών εφέ, αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει αρκετά την ψηφιακή τεχνολογία, τόσο για την ασφάλεια του καστ, όσο και για να πετύχει συγκεκριμένα πλάνα.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/3/2009

Ο Marcus Nispel ακολουθεί την τακτική του Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι (2003) και δεν παράγει ένα ριμέικ της κλασικής ταινίας του 1980, αλλά ένα rewrite ολόκληρης της σειράς, των πρώτων τουλάχιστον επεισοδίων (μετά παρεκτραπήκαμε πολύ…). Για να εξηγούμαι, ενώ μεγάλωσα με τον δολοφόνο με τη μάσκα του χόκεϊ, δεν θεωρώ κανένα μέρος της σειράς, ειδικά το πρώτο, άξιο ποιοτικής αναφοράς. Έτσι, δεν είχα κανέναν ενδοιασμό στο να δω τη σύγχρονη παραλλαγή του, έχοντας την οιαδήποτε απολιθωμένη συμπάθια προς το «κλασικό»…

Ο Nispel δεν κάνει σινεμά τρόμου. Κάνει όμως κάτι που γνωρίζει καλύτερα και που εκφράζει ένα είδος κινηματογράφου που έχει ανεγερθεί μετά το αυθεντικό Παρασκευή και 13. Πιο συγκεκριμένα, αναλύει κωδικούς νεανικής διασκέδασης. Ο τρόμος έχει μετατραπεί σε χαβαλέ και η απλή συμπερίληψη της ταινίας αυτής στο είδος ταινιών του “Εξορκιστή” ή της “Ψυχώ” είναι παραπάνω από άτοπη. Προείπα όμως ότι ο Nispel δεν είναι κακός στη δουλειά του. Η ταινία του είναι ένα έξυπνο σουμάρισμα αυτών που έκαναν διάσημη τη σειρά, κρατώντας αναλλοίωτες κάποιες από τις «αρχέγονες» ιδέες (το κόλλημα του Τζέισον με τη μαμά του, η έξυπνη αρχική σεκάνς που καλύπτει όλο το πρώτο μέρος, ο σεξισμός, το φινάλε) και προσθέτει μάλιστα και κάποιες νέες (το θύμα πλέον είναι… το πρόβατο που θα απομακρυνθεί από το κοπάδι, η εικόνα των ντόπιων -αυτό απλά είχε προσπεραστεί από το παλιό ως παραειπωμένο-, οι κοπέλες είναι… όμορφες).

Στα συν θα προσθέσουμε κάποια έξυπνα φλασάκια φόνου, που λειτουργούν διασκεδαστικότερα από το σπλάτερ, που έχει γίνει πλέον ρετρό. Ο Τζέισον είναι όπως τον γνωρίζαμε: ανεγκέφαλος και δολοφονικός όσο δεν παίρνει. Διατηρεί κι αυτή τη φαντασματική του υπόσταση (ευτυχώς δεν έχουμε εκλογίκευση της ταυτότητας του) και αυτό απομακρύνει το έργο από κάθε φασίζουσα νοηματική. Πολλά όμως σας λέω, λίγα θα δείτε! Αρπάξτε ένα κιλό ποπ-κορν και μια παρέα καλών φίλων, και δεν θα αναθεματίζετε την ώρα που σας βρήκε. Καλή η κριτική, αλλά και η απλή διασκέδαση έχει τον σκοπό της, αρκεί να μη την αναγάγουμε και σε κουλτούρα…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

21 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *