Φρίμοντ

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 12/6/2024

Η Ντόνια είναι αφγανή μετανάστρια στο Φρίμοντ, μια μικρή πόλη της Καλιφόρνια. Εργάζεται σε ένα κινεζικό εργοστάσιο που παράγει fortune cookies, ενώ έχει προϋπηρεσία ως μεταφράστρια στον αμερικανικό στρατό, τον οποίο ακολούθησε κατά την τελευταία μεγάλη έξοδο από το Αφγανιστάν, αναζητώντας την τύχη της στις ΗΠΑ. Η παρατεταμένη αϋπνία την οδηγεί σε ένα τοπικό ιατρείο προς αναζήτηση υπνωτικής φαρμακευτικής αγωγής. Μέσα από τις συζητήσεις με τον αρμόδιο γιατρό, όμως, συνειδητοποιεί ότι τα χάπια είναι πιθανό να ανακουφίσουν προσωρινά το σύμπτωμα, αλλά δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα.

Ο Μπαμπάκ Τζαλαλί κάνει εξαρχής σαφείς τις προθέσεις του: το Fremont δεν κρύβει εκπλήξεις, υπόκωφες εντάσεις και δραματικές κορυφώσεις. Θυμίζει εντόνως το πρώιμο mumblecore (χωρίς ευτυχώς να είναι ερωτευμένο με τη σφραγίδα του ανεξάρτητου που αναμφίβολα φέρει) και φέρνει στον νου κάτι από τις πρώτες δουλειές του Νόα Μπάουμπακ. Παραμένει καθ’ όλη τη διάρκειά του ήσυχο και στωικό, διαλογικό μέχρις εξαντλήσεως, με ένα αργόσυρτο τέμπο στο οποίο εάν κουρδιστείς, τότε είσαι σε καλά χέρια. Αβίαστα κωμικό, με στόχο το μειδίαμα και όχι το ηχηρό γέλιο, γοητευτικό χάρη στην ευρηματική απλότητά του, το φιλμ του Ιρανοβρετανού κατατροπώνει μία προς μία τις τυχόν ενστάσεις του υπομονετικού κοινού του, επενδύοντας διαρκώς στη γλυκόπικρη αύρα του, την καλογραμμένη κεντρική ηρωίδα του και την ετερόκλητη σύνθεση οικείων και ανοίκειων με τους οποίους εκείνη συναναστρέφεται.

Η Αναΐτα Γουάλι Ζάντα (πραγματική αποκάλυψη η μαγνητική παρουσία της) κοιτάει την κάμερα με μάτια που έχουν εσωτερικεύσει τον καημό του ανικανοποίητου. Η δύσκολη ζωή στην πατρίδα της, η βία του ξεριζωμού και οι τύψεις της επιβίωσης έχουν σφυρηλατήσει τον χαρακτήρα της ως ολιγαρκή και εσωστρεφή. Η Ντόνια, όμως, έχει βαθιά δίψα για ζωή, και περισσότερο από την πραγματοποίηση των ονείρων της χρειάζεται να ξαναβρεί την ικανότητα να ονειρεύεται. Τριγύρω της υπάρχουν συμβιβασμένοι άνθρωποι που κουβαλούν τις δικές τους ματαιώσεις και γελούν πικρά στη σκιά του αμερικανικού ονείρου, τους οποίους ο Τζαλαλί περιβάλλει με στοργή. Το ίδιο της το περιβάλλον ωθεί τη Ντόνια εκτός της περίκλειστης ασφαλούς ζώνης της, όχι σε κάποιες βαρύγδουπες εξεγέρσεις ή δραστικές αλλαγές, αλλά σε μια αναζήτηση για περαιτέρω ανθρώπινη επαφή που λειτουργεί ως αλατοπίπερο στη μονήρη ρουτίνα.

Κινηματογραφημένο σε φροντισμένο ασπρόμαυρο, το στοχαστικό Fremont αφουγκράζεται με ηρεμία τα συναισθήματα που προκύπτουν από την μελαγχολική του αφήγηση και διαβαίνει απευθείας τον δρόμο για την καρδιά χάρη στην ευγένεια και την πεισματική καλοσύνη του. Παρότι ο διάλογος κυριαρχεί, αφήνεται ο αναγκαίος χώρος στην άρρητη απεικόνιση των διακριτικών ψυχικών διακυμάνσεων της Ντόνια. Η μοναξιά της αποτυπώνεται ανάγλυφη στην οθόνη, όπως και η βαριά απώλεια του ανήκειν, ακόμα και αν ποτέ δεν χρειάζεται να υπερτονιστούν. Ο Τζαλαλί βρίσκει τον κατάλληλο τόνο και καταγράφει την πορεία της Ντόνια με γαλήνη αλλά και τρυφερότητα, με το βλέμμα στραμμένο στην προσμονή της που σιγά σιγά μεγαλώνει.

Βαθμολογία: