Free Guy

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 7/8/2021

Έχοντας ως αφετηρία μια ιδέα που αναπαράγει το μοτίβο του «ακόμη και ο μέσος άνθρωπος μπορεί να κάνει τελικά τη διαφορά», το φιλμ του Shawn Levy στη συνέχεια εξαπλώνεται και σε άλλα «χωράφια», όπως την αιώνια κόντρα δημιουργού και χρηματοδότη στην τέχνη εν γένει, παρότι σεναριακά αυτό αποτυπώνεται αποκλειστικά στον χώρο των βιντεοπαιχνιδιών, την τοξικότητα των στερεότυπων που αναπαράγονται στον μικρόκοσμο της ποπ κουλτούρας και την ανώριμη νοοτροπία της μερίδας του καταναλωτικού κοινού που ασχολείται με το gaming. Εντοπίζονται μέχρι κι έμμεσα αντικαπιταλιστικά σχόλια σε κάποια σημεία, εντός χολιγουντιανών πλαισίων βέβαια!

Καλές όλες αυτές οι φιλοδοξίες, μόνο που το τελικό αποτέλεσμα μόλις που αγγίζει την επιφάνεια όλων αυτών των θεματικών, με μια επιχειρηματολογία που έχει αναπτυχθεί πολύ καλύτερα κι εντός του mainstream αμερικάνικου σινεμά, από το «Ζωντανή Μετάδοση» μέχρι ακόμη και το… «Η Lego Ταινία». Αλλά και στο καθαρά ψυχαγωγικό κομμάτι, που είναι κι αυτό που μετράει σε μια ταινία σαν τη συγκεκριμένη, αν και υπάρχουν κάποια «δωράκια» για τον θεατή (κάποιες έξυπνες ατάκες, γρήγοροι ρυθμοί που κρατούν το ενδιαφέρον), γενικά το «Free Guy» δεν προσφέρει διασκέδαση με φινέτσα ή έστω σε ποσότητα τέτοια που να ενθουσιάζει. Η «αληθινή» πλοκή είναι ασύγκριτα πιο βαρετή από την αντίστοιχη «εικονική», καταλήγοντας να πετάει εκτός αυτόν που παρακολουθεί, δράση υπάρχει αλλά είναι λιγότερο ευφάνταστη από αυτό που υπόσχεται το περιβάλλον ενός βιντεοπαιχνιδιού, το χιούμορ είναι κυρίως εφηβικής στόχευσης και σαχλό, ενώ άστοχη είναι και η στροφή προς το ρομάντζο για λίγα αλλά καθοριστικά λεπτά προς το φινάλε.

Κάτι που εκνευρίζει σε επίπεδο λογικής είναι το πώς το σενάριο προχωράει σε πολλές αυθαιρεσίες όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας του προγραμματισμού, συχνά μη βγάζοντας νόημα, προκειμένου να στηθούν με το ζόρι με ένα συγκεκριμένο στιλ κάποιες σκηνές. Έτσι, με τους κανόνες να μην είναι αυστηροί και σαφώς καθορισμένοι, το σύμπαν του φιλμ υπονομεύεται και μένει ημιτελές. Η δε αφέλεια της κατακλείδας μάλλον ακυρώνει κάποια ψήγματα σοβαρού προβληματισμού που θίγονται σε κάποια διάσπαρτα σημεία. Ερμηνευτικά, μάλλον ο πιο πολύτιμος «παίκτης» στο σύνολο είναι η Jodie Comer, που σε δύο διαμετρικά αντίθετους ρόλους κατορθώνει να εκπέμψει εξαιρετικά πειστικά τόσο δυναμισμό όσο κι εσωστρέφεια. Ο Ryan Reynolds απλά προσαρμόζει τη μανιέρα του Deadpool στο αρχέτυπο του ανθρωπάκου που σταδιακά «ξεκινά να ζει», προσέχοντας να πατάει πάνω στις ράγες του «κατάλληλο άνω των 13», με μάλλον ανιαρά αποτελέσματα. Τουλάχιστον δεν εκνευρίζει όπως ο Taika Waititi, που αναλαμβάνει να σηκώσει τα όποια κωμικά βάρη της «αληθινής» πλοκής με μικρή επιτυχία.

Επί της ουσίας, ο «ελεύθερος τύπος» αφήνει την εντύπωση ενός κωμικού μπλοκμπάστερ «μία από τα ίδια», αδυνατώντας να αξιοποιήσει ικανοποιητικά τις πρωτότυπες προεκτάσεις όσων καλών ιδεών τυχαίνει να έχει.

Βαθμολογία: