Η δεκαεπτάχρονη Μίλι προσπαθεί να γλυτώσει από τη μοχθηρία των δημοφιλών συμμαθητών της. Όταν όμως γίνεται η ίδια στόχος του Χασάπη, του κακόφημου serial-killer της πόλης, τα σχολικά της προβλήματα θα πάψουν να την απασχολούν. Όταν το μυστηριώδες αρχαίο στιλέτο του Χασάπη προκαλεί την ανταλλαγή σωμάτων ανάμεσα στον ίδιο και τη Μίλι, η νεαρή μαθήτρια ανακαλύπτει ότι έχει 24 ώρες να ανακτήσει το σώμα της, προτού η αλλαγή γίνει μόνιμη. Με τη βοήθεια των πιστών της φίλων, η Μίλι τρέχει να προλάβει να αντιστρέψει την κατάρα, την ίδια ώρα που ο Χασάπης ανακαλύπτει ότι το εφηβικό, γυναικείο σώμα είναι η τέλεια ασπίδα για να σπείρει τον θάνατο ανενόχλητος.
Σκηνοθεσία:
Christopher Landon
Κύριοι Ρόλοι:
Kathryn Newton … Millie Kessler
Vince Vaughn … Barney Calvin Garris/Blissfield Butcher
Katie Finneran … Coral Kessler
Dana Drori … Charlene Kessler
Celeste O’Connor … Nyla Chones
Misha Osherovich … Josh Detmer
Uriah Shelton … Booker Strode
Alan Ruck … Κος Fletcher
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Michael Kennedy, Christopher Landon
Παραγωγή: Jason Blum, Adam Hendricks
Μουσική: Bear McCreary
Φωτογραφία: Laurie Rose
Μοντάζ: Ben Baudhuin
Σκηνικά: Hillary Andujar
Κοστούμια: Whitney Anne Adams
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Freaky
- Ελληνικός Τίτλος: Φρίκη
Παραλειπόμενα
- Τα στοιχεία της πλοκής δεν έγιναν γρήγορα γνωστά, με τις εικασίες να ήθελαν να είναι reboot του Scream.
- Η έμπνευση -και ο τίτλος- του στόρι προέρχεται από το Freaky Friday της Mary Rodgers, που έχει μεταφερθεί δύο φορές στον κινηματογράφο. Κατά τα γυρίσματα, χρησιμοποιούνταν ο τίτλος Freaky Friday The 13th.
- Μπορεί η Kathryn Newton να ήταν η πρώτη επιλογή για τον κεντρικό ρόλο, εκείνη όμως αρνήθηκε. Χρειάστηκε να συνομιλήσει με τον παραγωγό Jason Blum ώστε να αλλάξει γνώμη.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/12/2020
Δεν συνηθίζω, ούτε καν θεωρώ ορθό, το να αναφέρεται ένας κριτικός σε θεωρήσεις άλλων. Αλλά στην προκειμένη, οι αρκετές καλές απόψεις που έχουν γραφτεί για τη νέα ταινία του Christopher Landon, μονάχα ως προτροπές απελπισίας για να σωθούν οι αμερικανικές αίθουσες δικαιολογούνται…
Κι αυτό επειδή καταρχάς ο «δημιουργός» του Προσκοπικό Εγχειρίδιο για την Αντιμετώπιση μιας Ζόμπι Αποκάλυψης και των δύο Γενέθλιων Θανάτου ξαφνικά δεν έμαθε από σινεμά. Στα ίδια κι απαράλαχτα λοιπόν κυβικά κινείται κι επί του συγκεκριμένου, αρπάζοντας κάτι από εδώ (ολόκληρη τη slasher φιλμογραφία!) και κάτι από εκεί (το Απίστευτη Παρασκευή εις διπλούν) για να προσθέσει και κάνα δύο από τα δικά του «ταλέντα», κι εντέλει να μας παρέχει μιάμιση βαρετο-διασκεδαστική ώρα, αναλόγως πάντα την ηλικία του θεατή.
Κανονικά, μια τέτοια ταινία την ξεπετάς κριτικά μέσα σε 2-3 φράσεις, αλλά ας είμαστε λίγο πιο αναλυτικοί, για χάρη όσων είδαν σε αυτήν τα όποια χαρίσματα. Βασικά, σε μια μετά-Scream εποχή που τα κλισέ στις νεανικές ταινίες τρόμου έχουν τεθεί επί τάπητος και ουκ ολίγοι είναι αυτοί που πασχίζουν να τα αποδεκατίσουν, ο Landon όχι μόνο τα επαναφέρει περίτρανα, αλλά δεν σπάει καν πλάκα με αυτά (με τόσο φτηνό χιούμορ, όχι πλάκα δεν σπας…). Μάλιστα, θα ήταν πολύ προτιμότερο να επένδυε αποκλειστικά σε αυτά, μήπως κι έβγαινε κατιτίς το νοσταλγικό. Μα, δυστυχώς, πρέπει ο «νοσταλγός» να ζήσει ακόμα μία «σκατολογική» ταινία της γενιάς του American Pie, και ακόμα χειρότερα, να ανεχτεί τους εκτός τόπου και χρόνου διδακτικούς-συναισθηματικούς διάλογους που παρεισφρέουν στιγμιαία από το πουθενά.
Και μέσα σε όλα αυτά, ο «δημιουργός» μάς κάνει μάθημα περί κοινωνικών διακρίσεων, που κι αυτό καλοδεχούμενο θα ήταν αν δεν έρχονταν συνοδεία με τις υπερβολικές χάρες που γίνονται υπέρ μιας Χ γενιάς, η οποία ακόμα δεν έχει καταλήξει σε ουσιαστικά αποφθέγματα περί ηθικής. Ναι, επανάσταση είναι να αποδεχόμαστε την ισότητα ως δεδομένο, αλλά ανακατεύοντας τη με τέτοια προϊόντα, γίνεται κι αυτή μοιραία «προϊόν». Θέλει έστω και λίγη τέχνη πλάι στο μήνυμα για να πιάσει τόπο, μπορώντας έτσι κάλλιστα να πιάσει τόπο ακόμα και στο εμπορικό σινεμά. Ειδικά μάλιστα εκεί, μια κι εκεί βρίσκεται η μεγάλη μάζα για να το αδράξει.
Με αυτά και με άλλα (ναι, υπάρχουν κι άλλα…), έχουμε ένα -ακόμα- διάλλειμα στην καλή -αναλογικά- πορεία που διαγράφουν εδώ και χρόνια τα νεανικά θρίλερ, πασχίζοντας να ανατρέψουν μια βαρεμάρα που επί 20ετία τα είχε θέσει στην κατηγορία των ευτελή υποπροϊόντων. Κρίμα, γιατί γενικά υπήρχε τάση για χαβαλέ από το καστ, με τον Vince Vaughn ειδικά να είναι πανέτοιμος για αυτοπαρωδία, μαζί με δύο-τρεις σκηνές κοντά στην έναρξη που σου δημιουργούν θετική προδιάθεση. Ως εκεί όμως, και μηδέν σε όλα τα περαιτέρω.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
