Φρανς

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 26/10/2022

Ιδιάζουσα περίπτωση η νέα ταινία του Bruno Dumont. Αρκετά ενδιαφέρουσα μεν για να πείσει κάποιον να τον ακολουθήσει ως το τέλος του ταξιδιού του σεναρίου του, πολύ άνιση δε για να αναγνωριστεί καλλιτεχνικά σε ευρύ βαθμό.

Η εναρκτήρια σεκάνς προϊδεάζει για κάτι ιδιαίτερα καυστικό και σατιρικό για τους αλληλένδετους χώρους των media και της πολιτικής, και όσοι τρέφουν μια συμπάθεια προς το πρόσωπο του Emmanuel Macron ενδέχεται να τσαντιστούν! Όσο όμως εξελίσσεται η πλοκή και ξεδιπλώνονται όλες οι πτυχές της πρωταγωνίστριας της Lea Seydoux, καθίσταται σαφές πως η πρόθεση του Dumont είναι να δημιουργήσει ένα ψυχογράφημα γύρω από μια προσωπικότητα που δεν μπορεί να μπει εύκολα κάτω από μια ταμπέλα του «καλού» ή του «κακού». Το γεγονός αυτό σίγουρα θολώνει τα νερά για όσους περιμένουν μια ταινία με εύκολα συμπεράσματα.

Μήπως όμως η προσέγγιση που ακολουθείται είναι κάπως αφελής;.. Το πορτρέτο που σκιαγραφείται για τη France υποδηλώνει μια γυναίκα που γνωρίζει άριστα τον τομέα της επικοινωνίας σε κάθε του διάσταση, άρα είναι λογικό κι επόμενο στο σύμπαν που κινείται να είναι μια σταρ της δημοσιογραφίας, ίσως η μεγαλύτερη στον χώρο της. Πώς τότε προχωράει σε μερικά παιδαριώδη σφάλματα για έναν άνθρωπο με τη δική της εμπειρία; Και με ποια λογική από ένα σημείο κι έπειτα φαίνεται να «σπάει» τόσο συχνά ενώ στην καθημερινότητά της υφίσταται τρομακτική πίεση εξαιτίας της φύσης της δουλειάς της, που κανονικά θα έπρεπε να την είχε προικίσει και με «αντισώματα»; Επιπλέον, το φινάλε που επιλέγεται μοιάζει αταίριαστα αισιόδοξο (μια μετάβαση από τη λύπη στη χαρά) σε σύγκριση με το βάρος των δραματικότατων εξελίξεων που προηγήθηκαν κατά τη διάρκεια της ιστορίας.

Σίγουρα πάντως το «Φρανς» έχει μια πολύ ιδιαίτερη κινηματογραφικά ματιά, και αυτό του προσθέτει πόντους. Επικρατεί συχνά μια ονειρική αίσθηση σε πολλές σκηνές που κάνει τον θεατή να αποστασιοποιείται, και που λειτουργεί σαν ένα έμμεσο σχόλιο για το πώς επιδρούν τα ΜΜΕ, τα οποία καταλήγουν να αποξενώνουν το κοινό που τα παρακολουθεί από την πραγματικότητα τριγύρω τους, ως ένα εκσυγχρονισμένο «όπιο του λαού». Πολλές φορές είναι επίτηδες αρκετά εμφανής η χρήση green-screen για να τονιστεί το στοιχείο του επίπλαστου (χαρακτηριστικό παράδειγμα η εξωτερική θέα μέσα από οχήματα που βρίσκονται σε κίνηση), σαν να ασκεί κριτική ο Dumont στον εαυτό του, πως στην πραγματικότητα κι ο ίδιος κατασκευάζει νοήματα και μια δική του εκδοχή της αλήθειας, όπως ακριβώς οι δημοσιογράφοι που στηλιτεύει. Τα απόκοσμα συνθεσάιζερ του σάουντρακ του αείμνηστου Christophe συμβάλλουν στο χτίσιμο μιας ατμόσφαιρας που αντανακλά την καλογυαλισμένη επιφάνεια των μέσων, η οποία χρησιμεύει για να καλύψει άσχημες αλήθειες που βρίσκονται κάτω από αυτήν.

Με τα αμέτρητα κοντινά και τις μακροσκελείς λήψεις που την περιλαμβάνουν εντός κάδρου, είναι προφανές πως τα πάντα σχεδόν έχουν δομηθεί γύρω από την παρουσία της Lea Seydoux, η οποία εδώ συνειδητοποιεί απολύτως τη βαρύτητα του ρόλου της και παραδίδει μια ερμηνεία σκέτη βιρτουοζιτέ. Ο τρόπος με τον οποίο η ίδια αποτυπώνει τη δημόσια περσόνα που φτιάχνει η ηρωίδα της, και το πώς αυτή έρχεται σε σύγκρουση με τον αληθινό της εαυτό, είναι συναρπαστικός και αποδίδεται με μια ένταση που συγκλονίζει, και όταν αυτή εσωτερικεύεται και όταν εκδηλώνεται. Πρόκειται για ένα πορτρέτο γεμάτο πάθος, που δίνει την ευκαιρία στη Seydoux να επιδείξει ένα εύρος ικανοτήτων που για πρώτη φορά φαίνεται σε όλη την έκτασή του.

Ίσως το «Φρανς» να μην είναι εξίσου κυνικό και συγκροτημένο για να χαρακτηριστεί ως ένα γαλλικό «Δίκτυο», διαθέτει όμως αρετές που το καθιστούν μια ξεχωριστή δημιουργία, με δική της ιδιοσυγκρασία.

Βαθμολογία: