Ο Ρέι Μονρό και η γυναίκα του, Τζόαν, μεταφέρουν άμεσα την κόρη τους στα επείγοντα περιστατικά στο κοντινότερο νοσοκομείο μετά από ένα ατύχημα. Ενώ έχουν πάει για περαιτέρω εξετάσεις, η γυναίκα του και η κόρη του εξαφανίζονται και δεν υπάρχει κανένα αρχείο της εισαγωγής τους στο νοσοκομείο. Η ανησυχία του Ρέι μετατρέπεται σε μια απελπισμένη προσπάθεια να βρει την οικογένειά του και την αλήθεια για το τι τους συνέβη.
Σκηνοθεσία:
Brad Anderson
Κύριοι Ρόλοι:
Sam Worthington … Ray Monroe
Lily Rabe … Joanne Monroe
Lucy Capri … Peri Monroe
Stephen Tobolowsky … Δρ Berthram
Adjoa Andoh … Δρ Jacobs
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Alan B. McElroy
Παραγωγή: Neal Edelstein, Mike Macari, Paul Schiff
Μουσική: Anton Sanko
Φωτογραφία: Bjorn Charpentier
Μοντάζ: Robert Mead
Σκηνικά: Lauren Crasco
Κοστούμια: Sandra Soke
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Fractured
- Ελληνικός Τίτλος: Το Κάταγμα
Παραλειπόμενα
- Ξεκίνησε από το Fantastic Fest, και δεν άργησε να καταλήξει για αποκλειστική διάθεση στην πλατφόρμα του Netflix.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/10/2019
Είχαμε δεν είχαμε, φτιάξαμε για τα καλά νέα υποκατηγορία στα θρίλερ, που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «συνωμοτικές εξαφανίσεις». Γιατί αλλιώς δεν πιστεύω να βγήκε από την μπανιέρα του ο Alan B. McElroy και να αναφωνούσε γυμνός στους δρόμους «εύρηκα», γιατί θα είναι να τραβάμε τα μαλλιά μας…
Όλα λοιπόν μπαίνουν μπρος με ένα σενάριο που δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά όπως συνηθίζεται σε τηλεταινίες και… Netflix, δανειζόμαστε μια έτοιμη ιδέα και πάμε απλώς για να περάσει την ώρα του ο θεατής. Κι εκεί που όλα αρχικά δείχνουν ότι οδεύουμε με σταθερότητα προς τα χειρότερα, ξυπνάει από τον λήθαργο του ο Brad Anderson, και λέει να θυμηθεί κάτι από τις καλές μέρες του Άγρυπνου, όπου τουλάχιστον έδειχνε δημιουργικό φιλότιμο.
Το φιλμ μπαίνει σχετικά γρήγορα σε μια διχάλα μυστηρίου. Όχι μέσω σεναρίου, αλλά είναι ο Anderson που φροντίζει με μια ιδιαίτερη οπτική της εικόνας να σου απλώσει ταυτόχρονα τις δύο εκδοχές της ιστορίας. Μία όμως είναι η αληθινή: είτε όσα βλέπουμε είναι ως έχει, είτε εμείς κι ο ήρωας ζούμε ένα φανταστικό σενάριο. Εδώ το πρόβλημα είναι πως πάλι δεν βοηθάει το σενάριο, όχι ως προς το να σε κατευθύνει πονηρά προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση (πολλά θέλαμε…), αλλά να σου ανοίξει και άλλες εκδοχές, τουλάχιστον ως παρακλάδια των δύο πασιφανών. Για την ακρίβεια, ο θεατής δεν «παίζει» σε αυτό το παιχνίδι, πιο εύκολα θα μπορούσε μια παρέα παρακολουθώντας να βάζει στοιχήματα εν είδει «πάμε στοίχημα», παρά έχει λογική να πανηγυρίζεις αν πετύχεις το σωστό.
Και πάλι είναι ο Anderson που, μέσα στον μικρό σχετικά χρόνο διάρκειας, καταφέρνει να χωρέσει αρκετή εξέλιξη μιας δράσης που θα μπορούσε να είναι πολύ πιο στατική και κουραστική, και χωρίς η ταινία να ξεφεύγει από τους κανόνες ενός θρίλερ μυστηρίου (οδεύοντας ας πούμε προς πιο περιπετειώδη ή φαντασίας μονοπάτια), σε κρατάει με την ανοιχτή περιέργεια περί του φινάλε. Όταν αυτό εντέλει έρχεται, δεν θα εκπλαγείς (αυτό αν υπήρχε ως στόχος, μάλλον ατυχήσαμε), αλλά σου μένει μια αίσθηση θετική, μια και όλα ήρθαν με μια λογική και όχι σεναριακά παραστρατήματα που μοιάζουν ορθά μονάχα στο μυαλό του δημιουργού τους (κάτι, δυστυχώς, που συνηθίζεται ευρέως στο είδος).
Με έναν Worthington να μην απογοητεύει ως προς έναν ρόλο δίχως τις μεγάλες απαιτήσεις, κι έναν σκηνοθέτη που τιμάει τη δουλειά του ως προς τα βασικά, εντέλει έχουμε μιάμιση ώρα που δεν σε κουράζει, δεν σε κοροϊδεύει, και τελικά δεν σε αφήνει έκθετο με το πέρας της. Εύκολο βέβαια και διόλου πρωτότυπο ως γενική σύλληψη, κάτι που του μειώνει την εμβέλεια, αλλά για κυβικά ρουτίνας του συγκεκριμένου συνδρομητικού καναλιού… πάλι καλά να λες.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
