Κυματιστά Σύννεφα (1955)

ΣΥΝΟΨΗ

Στο μεταπολεμικό Τόκιο, η Γιουκίκο ξαναβρίσκει τον Τομιόκα, έναν εραστή και συνεργάτη από τον πόλεμο, που ζει ακόμα με τη γυναίκα και την πεθερά του. Ο Τομιόκα τής εξηγεί ότι η γυναίκα του είναι άρρωστη και δεν μπορεί να την εγκαταλείψει. Οι δυο εραστές καταφεύγουν σε ένα ξενοδοχείο στα βουνά, όπου ο Τομιόκα ερωτεύεται τη νεαρή σύζυγο ενός άλλου βετεράνου από τον πόλεμο. Η έγκυος Γιουκίκο τον εγκαταλείπει, όχι όμως για πολύ. Εκείνος την ξανασυναντά και της ζητά χρήματα για να θάψει τη γυναίκα του. Η Γιουκίκο δεν διστάζει να κλέψει για χάρη του. Τελικά τον ακολουθεί στη δουλειά του στον νότο της Ιαπωνίας. Tο εξαντλητικό ταξίδι και η αδιάκοπη βροχή τη διαλύουν.

Σκηνοθεσία:

Mikio Naruse

Κύριοι Ρόλοι:

Hideko Takamine … Yukiko Koda

Masayuki Mori … Kengo Tomioka

Mariko Okada … Sei Mukai

Isao Yamagata … Sugio Iba

Daisuke Kato … Seikichi Mukai

Chieko Nakakita … Kuniko Tomioka

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Yoko Mizuki

Παραγωγή: Sanezumi Fujimoto

Μουσική: Ichiro Saito

Φωτογραφία: Masao Tamai

Μοντάζ: Eiji Ooi

Σκηνικά: Satoru Chuko

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Ukigumo
Ελληνικός Τίτλος: Κυματιστά Σύννεφα
Διεθνής Τίτλος: Floating Clouds

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Floating Clouds της Fumiko Hayashi.

Παραλειπόμενα

Η πλέον δημοφιλής ταινία του Mikio Naruse στην Ιαπωνία. Το 1999, είχε ψηφιστεί στο περιοδικό Kinema Junpo από ντόπιους κινηματογραφιστές και κριτικούς ως η τρίτη καλύτερη στην ιστορία του κινηματογράφου της χώρας.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/6/2008

Τα Κυματιστά Σύννεφα είναι ένα υποδειγματικό μελόδραμα, που όμως δεν σε καταπιέζει, πριν την κατάληξη του που πράγματι σου σπαράζει την ψυχή. Ο Naruse δεν εκβιάζει το δάκρυ, δεν επιδιώκει το σκοτάδι, δεν τραβάει τις συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές του. Καταρχάς, αγαπάει υπερβολικά τους ήρωες του. Το ζευγάρι των Γιουκίκο και Κένγκο είναι απλοί άνθρωποι, που όμως ξεχωρίζουν από το πλήθος. Εκφράζουν όλη την αναστάτωση της συντετριμμένης Ιαπωνίας του μεταπολέμου και όλη την ανάγκη του Γιαπωνέζου να ονειρευτεί το κάτι καλύτερο μέσα στο χάος.

Ο έρωτας τους ανήκει στο παρελθόν και το φάντασμα του στο παρόν. Η Κένγκο, πιο συναισθηματική, ζει ξανά και ξανά τον γεμάτο εμμονή έρωτα της με έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να της ανταποδώσει, όχι επειδή δεν την αγάπησε ποτέ, αλλά επειδή είναι πραγματιστής. Ο Naruse τους αγαπάει και τους δύο, τον καθένα με τον τρόπο του. Τους ταλαιπωρεί συνεχώς και τους ωθεί σε τέλματα συναισθημάτων και καταστάσεων. Πάντα όμως τους λυτρώνει, επιδιώκοντας να τους δικαιολογήσει. Δεν είναι οι «καθαροί» ήρωες, που τα αμερικανικά μελοδράματα συνηθίζουν να παρουσιάζουν, αλλά δύο άνθρωποι μέσα σε ένα πλήθος, στο οποίο ανήκει ο καθένας μας.

Ο Mikio Naruse διδάσκει το πώς πρέπει να γυρίζεται ένα μελόδραμα. Ένας όγκος συναισθηματικών καταστάσεων και φράσεων, που ποτέ δεν σε εκβιάζει και ποτέ δεν αποστασιοποιείται από τον κοινό εσένα. Μέσα σε ελάχιστα πλάνα, οι ήρωες θα μας γίνουν απίστευτα οικείοι και το δράμα τους θα αγγίξει τον σημερινό θεατή, με τη διαχρονική έννοια, ακριβώς επειδή αντανακλά μια αλήθεια, μια κοινωνία χτισμένη πάνω σε σκληρούς κανόνες, που δεν χαρίζει τίποτα αν δεν το κερδίσεις. Το μαγικό είναι ότι μέσα σε έναν μινιμαλισμό ηρώων και εικόνων, τίποτα δεν μένει στάσιμο, αλλά το σενάριο ρέει κατά κύματα από την αρχή έως το πικρό τέλος και ποτέ δεν θα υποκύψεις στη -λογική για τα μελοδράματα- έννοια της κούρασης. Η σκηνοθεσία είναι ευέλικτη και κρυφά στιλιστική, όπως των μεγάλων του ιαπωνικού κινηματογράφου εκείνης της εποχής. Απλά, λοιπόν, ξαπλώστε αναπαυτικά για δύο ώρες, ανοίξτε τα μάτια σας στον ουρανό του ανατέλλοντος ήλιου κι αγναντέψτε τα σύννεφα που κυματίζουν…

Βαθμολογία: