Flatliners: Ταξιδιώτες στην Άλλη Ζωή
- Flatliners
- 1990
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Επιστημονικής Φαντασίας, Θρίλερ, Μεταφυσικό Θρίλερ, Νεανική, Τρόμου
Ένα παράτολμο πείραμα αποφασίζουν να διενεργήσουν πέντε φοιτητές της ιατρικής σχολής, με στόχο να ανακαλύψουν τι κρύβεται πίσω από το μυστήριο του θανάτου. Όμως, το ταξίδι που κάνουν οι φοιτητές πέρα από τη ζωή φέρνει θανάσιμους κινδύνους, όταν οι εφιάλτες του παρελθόντος τους ζητούν εκδίκηση.
Σκηνοθεσία:
Joel Schumacher
Κύριοι Ρόλοι:
Kiefer Sutherland … Nelson Wright
Julia Roberts … Rachel Mannus
Kevin Bacon … David ‘Dave’ Labraccio
William Baldwin … Joe Hurley
Oliver Platt … Randy Steckle
Kimberly Scott … Winnie Hicks
Joshua Rudoy … Billy Mahoney
Hope Davis … Anne Coldren
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Peter Filardi
Παραγωγή: Rick Bieber, Michael Douglas
Μουσική: James Newton Howard
Φωτογραφία: Jan de Bont
Μοντάζ: Robert Brown
Σκηνικά: Eugenio Zanetti
Κοστούμια: Susan Becker
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Flatliners
- Ελληνικός Τίτλος: Flatliners: Ταξιδιώτες στην Άλλη Ζωή
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ταξιδιώτες στην Άλλη Ζωή (2017)
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ ηχητικών εφέ.
Παραλειπόμενα
- Ο Peter Filardi ξεκίνησε να συνθέτει το στόρι μετά τη “μεταθανάτια” εμπειρία που είχε ένας φίλος του σε χειρουργείο. Αυτό ήταν και το σεναριακό του ντεμπούτο.
- Εδώ γνωρίστηκαν και ξεκίνησαν δεσμό η Julia Roberts με τον Kiefer Sutherland. Έπειτα αρραβωνιάστηκαν, χωρίς όμως αυτό να έχει μεγάλη συνέχεια.
- Ο Val Kilmer απέρριψε τον ρόλο του Νέλσον.
- Η Nicole Kidman ήταν στα υπόψιν για τη Ρέιτσελ.
- Όχι κάτι ιδιαίτερα υψηλό στις εισπράξεις, αλλά το φιλμ έμελλε να γίνει cult και να γνωρίσει ένα ριμέικ το 2017.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 20/9/2009
Αν ήταν μια b-movie της ιταλικής σχολής, το θέμα θα γεννούσε ανατριχίλες με μεγάλη ευκολία. Ένα γενικά έξυπνο θέμα, γιατί παίζει με τα ένστικτα του θεατή και τις εν γένει αιώνιες απορίες του (κάτι σαν new-age Φρανκενστάιν, με την απαραίτητη συνοδεία σκοταδιού). Αλλά εδώ έχουμε μια χολιγουντιανή ταινία (που επενδύει και στη νεανική παρουσία του καστ, σύμφωνα με τη μόδα της εποχής) και μάλιστα του Τζόελ Σουμάχερ, που η μοναδική του παραπλήσια εμπειρία ήταν το απλά διασκεδαστικό Τα Παιδιά της Νύχτας. Όσο σοβαρά ξεκινάει να χτίζει την ατμόσφαιρα του και να επενδύει πάνω στο επιστημονικό κομμάτι, τόσο η έμπνευση της επιστροφής του σκοτεινού παρελθόντος κινείται σε πλαίσια ενός καθαρού εμπορικού θρίλερ, χωρίς την απαραίτητη τρομο-ατμόσφαιρα που θα ελπίζαμε να συναντήσουν οι ήρωες στην «άλλη πλευρά». Μάλιστα, αν ξεφύγεις από την όλη σοβαρότητα, μπορείς πολύ εύκολα να εκλάβεις την ανάπτυξη κωμικά.
Παρόλα αυτά, έχει έναν ιδιαίτερα δικό του χαρακτήρα, μια και θεματικά δεν είναι ένα θέμα που εκείνη την εποχή είχε αναλωθεί στο εμπορικό σινεμά. Προσθέτετε κι ένα all-star-cast από αυτά που μας είχε κακομάθει το νεανικό σινεμά των 1980, και η θέαση αποδεικνύεται συνολικά ενδιαφέρουσα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
Κάθε φορά που βλέπω σχόλια για την ταίνια αυτή, αισθάνομαι ότι είναι μία από τις πιο υποτιμημένες ταινίες που υπάρχουν, ενώ προσωπικά την κατατάσσω ίσως και στην πιο αγαπημένη μου, πολύ καλοί ηθοποιοί στο ξεκίνημα της καριερας τους οι οποίοι έχουν ένα πολύ καλό δέσιμο χαρακτήρων και ένα πολύ καλό σενάριο στο είδος του (θρίλερ επιστημονικής φαντασίας), με πολύ καλή πλοκή και αρκετές ανατροπές. Τοποθετεί τον θεατή πίσω από ίσως τετριμμένους αλλά ενδιαφέροντες προβληματισμούς (μετά θάνατον ζωή - πίστη - αθεΐα - εξιλέωση - μετάνοια - καλό - κακό - ερινύες - προσωπικοί δαίμονες) και έχει ένα τέλος που τουλάχιστον σε εμένα προκαλεί αισθήματα κάθαρσης. Η πλοκή του και το σενάριο δεν έχει κενά, η μία σκηνή σε προετοιμάζει για την επόμενη και η ατμόσφαιρα που προκαλεί το έργο είναι κατά τη γνώμη μου σκοτείνη, μυστηριώδης, ενίοτε τρομακτική (το κλίμα ξεκινάει όταν ο Νέλσον «κοιμάται» την πρώτη φορά και τρέχει στο δάσος, ενώ απότομα σκοτεινιάζει). Ως προς το ριμέικ, αυτό ναι, είναι ένα πραγματικό σκουπίδι που προσβάλει το όνομα της αυθεντικής. Wake up you little shit, you got company...