Οι Σημαίες των Προγόνων μας (2006)

ΣΥΝΟΨΗ

Στην πρώτη γραμμή δεν υπάρχει χρόνος για φόβο. Για 70.000 πεζοναύτες, η μάχη στο Ίβο Τζίμα ήταν κάτι περισσότερο από σημαντική για την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια στιγμή της μάχης αποτυπωμένη πάνω σε φιλμ απεικονίζει πέντε πεζοναύτες κι έναν τραυματιοφορέα του ναυτικού να υψώνουν την αμερικανική σημαία πάνω στο όρος Σουριμπάσι. Η φωτογραφία αποτέλεσε για την Αμερική αναφορά ελπίδας, και για τους κυβερνώντες πηγή εσόδων για τον ανεφοδιασμό του στρατιωτικού υλικού. Οι άντρες της φωτογραφίας επιστρέφουν στις Ηνωμένες Πολιτείες για να γίνουν ήρωες και να υπηρετήσουν την πατρίδα τους μαζεύοντας περισσότερα χρήματα για να συνεχιστεί ο πόλεμος. Ο Τζον Μπράντλεϊ, ο Άιρα Χέιζ και ο Ρένι Γκάνιον είναι αληθινοί ήρωες πολέμου, παρόλο που δεν ήταν αυτοί οι πρώτοι που ύψωσαν τη σημαία.

Σκηνοθεσία:

Clint Eastwood

Κύριοι Ρόλοι:

Ryan Phillippe … John ‘Doc’ Bradley

Jesse Bradford … δεκανέας Rene Gagnon

Adam Beach … δεκανέας Ira Hayes

John Benjamin Hickey … λοχίας Keyes Beech

Paul Walker …λοχίας Hank Hansen

John Slattery … Bud Gerber

Barry Pepper … λοχίας Mike Strank

Jamie Bell … Ralph ‘Iggy’ Ignatowski

Robert Patrick … συνταγματάρχης Chandler Johnson

Neal McDonough … λοχαγός Dave Severance

Melanie Lynskey … Pauline Harnois

Tom McCarthy … James Bradley

Chris Bauer … στρατηγός Alexander Vandegrift

Judith Ivey … Belle Block

Ann Dowd … Κα Strank

Joseph Cross … υποδεκανέας Franklin Sousley

Benjamin Walker … δεκανέας Harlon Block

Scott Eastwood … Roberto Lundsford

George Grizzard … John Bradley

Harve Presnell … Dave Severance (γηραιός)

Len Cariou … Κος Beech

Beth Grant … μητέρα Gagnon

David Patrick Kelly … πρόεδρος Harry S. Truman

Jon Polito … περιφερειάρχης

Ned Eisenberg … Joe Rosenthal

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: William Broyles Jr., Paul Haggis

Παραγωγή: Clint Eastwood, Robert Lorenz, Steven Spielberg

Μουσική: Clint Eastwood

Φωτογραφία: Tom Stern

Μοντάζ: Joel Cox

Σκηνικά: Henry Bumstead

Κοστούμια: Deborah Hopper

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Flags of Our Fathers
Ελληνικός Τίτλος: Οι Σημαίες των Προγόνων μας

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Γράμματα από το Ίβο Τζίμα (2006)

Σεναριακή Πηγή

Βιβλίο: Flags of Our Fathers των James Bradley, Ron Powers.

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Όσκαρ ήχου και ηχητικών εφέ.
Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα σκηνοθεσίας.

Παραλειπόμενα

Αυτή είναι η αμερικανική οπτική επί της μάχης του Ίβο Τζίμα, με το Γράμματα από το Ίβο Τζίμα να ακολουθεί άμεσα, αναδεικνύοντας κι αυτή των Ιαπώνων. Την απόφαση να υπάρξει και η δεύτερη ταινία, την πήρε ο Clint Eastwood μελετώντας για τη συγκεκριμένη.
Μέχρι και τον Ιούνιο του 2016, ο John Bradley, πατέρας του συγγραφέα του ομώνυμου βιβλίου, του James Bradley, θεωρούνταν εσφαλμένα ως ένας από αυτούς που σήκωσαν την περίφημη σημαία μετά τη μάχη.
Ο Bradley Cooper είχε περάσει από οντισιόν για έναν από τους κύριους ρόλους.
Ο Jared Leto ήταν ο αρχικός Ρενέ Γκανιόν, αλλά χρειάστηκε να αποχωρήσει για να ακολουθήσει την τουρνέ του μουσικού του γκρουπ, Thirty Seconds to Mars.
Το 2008, ο Spike Lee κατηγόρησε τον Eastwood πως απέκρυψε τη συμμετοχή και έγχρωμων στρατιωτών στο Ίβο Τζίμα.
Ενώ είναι μια ταινία με μεγάλο όγκο παραγωγής, γυρίστηκε μέσα σε μόλις 58 ημέρες.
Οι κριτικές ήταν θετικές, αλλά το φιλμ δεν τα πήγε καθόλου καλά στα ταμεία. Παρότι κόστισε 90 εκατομμύρια δολάρια, έβγαλε 65,9.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 21/2/2021

Στο Γράμματα από το Ίβο Τζίμα, ο Κλιντ Ίστγουντ αρπάζει τουφέκι και μπαίνει μέσα στον πόλεμο, αφήνοντας τον να αποδείξει ο ίδιος αν χωράει μέσα σε κάτι που θέλουμε να αποκαλούμε ανθρώπινο πολιτισμό (ακόμα κι αν δεν ήταν αυτός ο πρωτεύων σκοπός του, αλλά το να αποδώσει τιμές σε έναν άξιο αντίπαλο). Κι όμως, ο ίδιος ποιοτικά ιανός δημιουργός (ιανός όχι μόνο εδώ, αλλά στο σύνολο της καριέρας του), πρόλαβε λίγο πιο πριν με τις Σημαίες των Προγόνων μας να εκθειάσει τη συμμετοχή σε αυτό το παράλογο και πρωτόγονο θέαμα, με μόνη σοβαρή ένσταση το ότι οι ήρωες αυτού πρέπει να λαβαίνουν την αναγνώριση που τους πρέπει…

Το φιλμ είναι ένα καλό μάθημα ανθρωπισμού, αλλά απευθύνεται αποκλειστικά στη συντηρητική παράταξη που υπηρετεί ο Ίστγουντ επί μία ολόκληρη ζωή. Η αντιπαραβολή των γεγονότων που δίνει δεν είναι αυτή ενός κόσμου με ή δίχως αλληλοσκοτωμό, αλλά αυτή που επιδέχεται ως αναγκαίο κακό τον πόλεμο, απλά δεν επιδέχεται την Τζον Γουέιν εκδοχή που επί μισό αιώνα σερβίρονταν στα φιλμ προπαγάνδας. Για να το αποκαλέσουμε αυτό επαναστατικό, θα έπρεπε να σβήσουμε την αληθινή μάχη που έδιναν ακόμα και συμπατριώτες του στους δρόμους, όταν έδιναν και τη ζωή τους για να σταματήσει ο πόλεμος του Βιετνάμ.

Και να το εκφράσω κι αλλιώς; Όταν εκείνη την εποχή, πάντα με τη λογική του Ίστγουντ, κάποιοι θυσιάζονταν για να υπάρξει «ελευθερία» στον πλανήτη, δεν έπρεπε να επεκτείνουν αυτή τη θησεία και για να βρεθούν οι πόροι να ολοκληρωθεί αυτή η προσπάθεια; Μια εκστρατεία όπως αυτή που κρίνει εδώ αυστηρά ο αμερικανός δημιουργός, ήταν πιο κρίσιμη ίσως κι από όλες τις ως τότε θυσίες των φαντάρων. Τι νόημα θα είχαν άραγε, αν οι ΗΠΑ δεν έμπαιναν δυναμικότερα για να τελειώσει όλο αυτό το ολοκαύτωμα; Θα με συγχωρήσετε, αλλά ο στρατός δεν έκρυψε ποτέ ότι όταν κατατάσσεσαι σε αυτόν είσαι αναλώσιμος. Το ζήτημα είναι αλλού, κι αυτό το αλλού υπάρχει -θέλοντας και μη- στην Ίβο Τζίμα και όχι στις Σημαίες.

Από εκεί και πέρα, ο Ίστγουντ κάνει θαύματα με το μοντάζ, έχει ένα σενάριο που κυλάει δίχως κενά, και αυτό που θέλει να πει -συμφωνώ ή δεν συμφωνώ προσωπικά με αυτό- το λέει στην εντέλεια. Είναι από τους λίγους που έχουν φέρει ως τις ημέρες μας τον παλιό τρόπο αφήγησης μιας ιστορίας, και είναι ένας τρόπος που δουλεύει διαχρονικά στην εντέλεια. Επίσης, φυσικά και του αναγνωρίζουμε τα θετικά επί του τρόπου σκέψης του σε σχέση με τον μέσο αμερικανό συντηρητικό, αλλά θα επιμείνουμε ότι είναι μια φιλοσοφία «ασφαλής», που δεν πιάνει την απώτερη αλήθεια των πραγμάτων. Και άντε σε τέτοια ηλικία να αλλάξει μυαλά ο γερο-Κάλαχαν…

Βαθμολογία: