
Ακρότητες
- First Reformed
- 2017
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Δραματική, Δραματικό Θρίλερ
- 07 Ιουνίου 2018
Ο πρώην στρατιωτικός ιερέας Τόλερ βασανίζεται από τον χαμό του γιου του, τον οποίο είχε ενθαρρύνει να καταταχτεί, και παλεύει με την πίστη του. Μια πίστη που ήδη είχε μπει σε δοκιμασία όταν έγινε φίλος με έναν ακτιβιστή οικολόγο, τον Μάικλ, κι όταν έμαθε για τη συνενοχή της εκκλησία που υπηρετεί σε ανήθικες επιχειρήσεις. Όταν ο Μάικλ ξαφνικά αυτοκτονεί, ο Τόλερ αποφασίζει να συνεχίσει την πορεία του φίλου του και βάζει μπρος ένα επικίνδυνο σχέδιο του Μάικλ κατά τη διάρκεια της σύναξης των κεφαλών μιας εταιρίας, που λαμβάνει χώρα κατά τον καθαγιασμό στην εκκλησία του. Μια αποστολή που ίσως καταφέρει να αποκαταστήσει την πίστη του και τον σκοπό ύπαρξης που αναζητούσε από καιρό.
Σκηνοθεσία:
Paul Schrader
Κύριοι Ρόλοι:
Ethan Hawke … πάστορας Ernst Toller
Amanda Seyfried … Mary Mensana
Cedric the Entertainer … πάστορας Joel Jeffers
Victoria Hill … Esther
Philip Ettinger … Michael Mensana
Michael Gaston … Edward Balq
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Paul Schrader
Παραγωγή: Jack Binder, Greg Clark, Gary Hamilton, Victoria Hill, David Hinojosa, Frank Murray, Deepak Sikka, Christine Vachon
Μουσική: Brian Williams
Φωτογραφία: Alexander Dynan
Μοντάζ: Benjamin Rodriguez Jr.
Σκηνικά: Grace Yun
Κοστούμια: Olga Mill
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: First Reformed
- Ελληνικός Τίτλος: Ακρότητες
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ αυθεντικού σεναρίου.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.
Παραλειπόμενα
- Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, η Amanda Seyfried ήταν έγκυος.
- Η ταινία τελείωσε γυρίσματα μέσα σε 20 ημέρες.
- Ο Schrader δήλωσε πως εμπνεύστηκε από το Ida του Pawel Pawlikowski, ώστε να γυρίσει την ταινία του σε φόρμα 4:3.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/4/2019
Μας έβγαλε την ψυχή μέχρι να βγάλει μια καλή ταινία ο Πολ Σρέιντερ, αλλά το έκανε εντέλει με μεγαλοπρέπεια. Και για να το πετύχει αυτό, απλά επέστρεψε βαθιά στις ρίζες του, τότε που έγραφε σενάρια για τον Σκορτσέζε, αλλά επίσης ήξερε να «αρπάζει» τις ορθές επιρροές. Εδώ ανακαλεί τη θεματική της πτώσης στην κόλαση, διανθίζοντας τη με ένα έντονο μπεργκμανικό στοιχείο, αλλά και συγκεκριμένα κομμάτια τέχνης από Ρομπέρ Μπρεσόν και Καρλ Ντράγιερ, για να στρώσει με φοβερή λιτότητα και σινεφιλική ζωντάνια μια τόσο ευαίσθητη ιστορία εσωτερικής αναζήτησης. Δυστυχώς, και παρότι ο Στρέιντερ εδώ έχει τα εχέγγυα να φτάσει ως και το απόλυτο αριστούργημα, η ενδιάμεση φθορά του φαίνεται σε κάποιους παραπανήσιους διαλόγους, τους οποίους δεν μπορεί να συνδέσει με το σύνολο. Έχει όμως και τον Ίθαν Χόουκ στην πλέον ευφάνταστη όσο και σοβαρή του εμφάνιση που θα μπορούσαμε να φανταστούμε, και ακόμα κι αν πετάει έξω έναν θεατή που δεν έχει πλουραλισμό στις καλλιτεχνικές του εμπειρίες, το φιλμ θριαμβεύει, κι ας μην είναι επί του συνόλου όλα στην εντέλεια, με τη χαμηλότονη και την ίδια ώρα εκρηκτική διάσταση του.
Βαθμολογία: