Πνεύμα από Σπίτι

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 5/10/2022

Με θυμάμαι σαν πεντάχρονο παιδί των 90s, περίοδος στην οποία η ανοιχτή τηλεόραση είχε εξέχουσα θέση σε κάθε σαλόνι, να επιλέγω να παρακολουθώ συγκεκριμένα προγράμματα όχι απαραίτητα επειδή καταλάβαινα κάθε έκφανση της πλοκής, η οποία έτσι κι αλλιώς απευθυνόταν σε ενήλικες, αλλά γιατί απλώς μου φαινόταν ενδιαφέρων ο τρόπος με τον οποίο παρουσιαζόταν. Οι ζωηροί χαρακτήρες, η εκφορά του χιούμορ, λίγο σλάπστικ αν πρόκειται για κωμωδία και ένας καλός γρήγορος ρυθμός είναι στοιχεία που βοηθούν στο να τραβήξουν το ενδιαφέρον ενός παιδιού, ασχέτως περιεχομένου. Μπορώ να πω ότι το «Πνεύμα από Σπίτι», ακόμα και με το νηπιακό κοινό που στοχεύει να απευθυνθεί, δεν θα ήταν μία από τις επιλογές μου.

Δεν είναι μόνο η ίδια η υπόθεση που εξελίσσεται χύμα στο κύμα, καθώς η βασική ιδέα που περιγράφεται ως πλοκή μοιάζει να ξεχνιέται από τους ίδιους τους δημιουργούς της όσο περνά η ώρα, σε σημείο ώστε από τα μισά της ταινίας και μετά να νομίζεις ότι παρακολουθείς άλλο έργο. Η συνοχή είναι κάτι που τα παιδιά αντιλαμβάνονται όσο μικρά και να είναι, αλλιώς δεν θα είχαν άποψη στο ποιο παραμύθι θέλουν να τους διαβάσουν οι γονείς τους πριν πέσουν για ύπνο. Και γενικά αν ξεκινούσα μια ταινία που λέει για ένα αόρατο πνεύμα που προκαλεί προβλήματα στους κατοίκους του σπιτιού και κατέληγα να βλέπω ένα κοριτσάκι να παριστάνει τη… Σερλόκα Χολμς τριγυρίζοντας σε μια ολόκληρη πόλη, θα έψαχνα να δω αν πάτησα κατά λάθος το τηλεκοντρόλ και άλλαξα κανάλι. Το ίδιο το σπίτι δεν ξαναεμφανίζεται μετά τα πρώτα 30 λεπτά!

Οι χαρακτήρες, όπως και οι φωνές των ηθοποιών που τους ζωντανεύουν, είναι ανελέητα χαζοχαρούμενοι και εκεί η συνοχή χάνεται ακόμα περισσότερο. Χαρακτήρες που εμφανίζονται δέκα φορές δεν παίζουν κανένα ρόλο στην πλοκή, ενώ άλλοι που βλέπεις μόνο δυο φορές δεν θα έβγαζες νόημα άμα δεν υπήρχαν. Και ενώ το σενάριο είναι ήδη αρκετά προβληματικό ως προς τη δομή του, η διακωμώδηση των καταστάσεων είναι κάπως άβολη. Δείτε απλώς τη μακροσκελή σκηνή στο τηλεοπτικό στούντιο για το πώς το γέλιο βγαίνει από καταστάσεις που στον πραγματικό κόσμο θα τις χαρακτηρίζαμε κακοποιητικές. Η Κρουέλα Ντε Βιλ που έγδερνε σκυλιά μοιάζει ακίνδυνο αγγελούδι μπροστά σε αυτό το γκροτέσκο κατασκεύασμα του χαρακτήρα σκηνοθέτη. Όχι ότι περιμένω να υπάρχει κριτική σκέψη σε ένα νηπιακό animation, αλλά ο τρόπος που η ταινία θέλει να προκαλέσει το γέλιο είναι ανάλογος τού να πέσει μια γριά από τις σκάλες και να σπάσει το κεφάλι της και εσύ να γελάς επειδή σκόνταψε. Το χαρακτηριστικό ξεκάθαρο μήνυμα των παιδικών ταινιών εδώ δεν υπάρχει, εκτός αν θεωρήσουμε μήνυμα το ότι ένα κορίτσι μπορεί να είναι πολύ πιο έξυπνο από ένα αγόρι.

Το «Πνεύμα από Σπίτι» δεν είναι ούτε κακή ταινία ούτε θα προκαλέσει κάτι αρνητικό σε οποιονδήποτε τη δει, εκτός από αφόρητη βαρεμάρα σε όποιον έχει περάσει το κατώφλι της εφηβείας. Είναι μια ανώδυνη και τεμπέλικη διασκέδαση και δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε αυτό για μια έξοδο στο σινεμά. Έχουμε δει πολλά τέτοια τεμπέλικα πράγματα σαν παιδιά, αλλά δεν μείναμε σε αυτά και εξελιχθήκαμε καλά… νομίζω.

Βαθμολογία: