Fingernails

Κριτικός: Σπύρος Δούκας

Έκδοση Κειμένου: 31/10/2023

Ο Χρήστος Νίκου εμφανώς έχει μάθει από τον Λάνθιμο, έχοντας υπάρξει επανειλημμένα συνεργάτης του, και δείχνει προοπτικές για να πάει το κίνημα του weird wave προς νέες, πιο ουσιαστικές κατευθύνσεις. Εδώ όμως, είναι σαν να βλέπουμε τον «Αστακό» μέσα από το πρίσμα ενός κακογραμμένου επεισοδίου Black Mirror. Η Jessie Buckley και ο Riz Ahmed έχουν μια αξιόλογη παρουσία, και προσπαθούν μόνοι τους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Η χημεία που με μεράκι χτίζουν είναι το μόνο στοιχείο που καθιστά την εμπειρία της θέασης σε ένα βαθμό καλόβολη. Το αρχικό σεναριακό υλικό που έχουν ως βάση όμως, είναι φανερά προβληματικό.

Καταρχάς, ένα κόνσεπτ επιστημονικής φαντασίας, από τη στιγμή που δεν ανταποκρίνεται άμεσα στην πραγματικότητα, πρέπει τουλάχιστον να θέτει ένα βασικό ουσιαστικό ερώτημα που να συνδέεται έμμεσα ή άμεσα με τον πραγματικό κόσμο. Εδώ αυτό είναι: «Μπορεί η αγάπη να ποσοτικοποιηθεί;». Ειλικρινά, αυτό είναι όλο. Και φαίνεται από την αρχή, απλώς λόγω της weird «τρέλας» ελπίζεις ότι όλο αυτό θα πάει εντέλει κάπου αλλού, ότι θα μετασχηματιστεί σε κάτι βαθύτερο και ίσως πιο απρόβλεπτο. Αντί για αυτό, έχουμε ένα βαρετό ερωτικό τρίγωνο, οι χαρακτήρες του οποίου δεν έχουν κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον, πέρα από το ότι «ψάχνονται» για το πώς νιώθουν μεταξύ τους, και αυτό είναι το μεγαλύτερο σεναριακό σφάλμα. Ο Νίκου μοιάζει να ερωτεύτηκε τόσο πολύ το κόνσεπτ του, που παγιδεύτηκε μέσα σε αυτό, και έστησε μια πλοκή που στηρίζεται αποκλειστικά στο sci-fi αφήγημά του. Αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει κάπως καλύτερα αν αυτό το αφήγημα (συγκεκριμένα, μια μηχανή που μπορεί να ποσοστοποιήσει επακριβώς τη χημεία ενός ζευγαριού) έθιγε ένα βαθύτερο, πιο ενδιαφέρον ερώτημα, ή αποτελούσε αφορμή για κάποιου είδους κοινωνική μελέτη. Εδώ, πραγματικά τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Το ξέρουμε ότι η αγάπη δεν ποσοστοποιείται, γιατί το ανθρώπινο συναίσθημα δεν μπορεί να εκφραστεί με ένα νούμερο. Κι όμως, ο Νίκου έχει βαλθεί να μας το αποδείξει σαν να μην είναι αρκετά προφανές, κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα η κύρια κορύφωση του δράματος να αποβαίνει ντροπιαστικά γελοία, ειδικότερα μιας που, σε αντίθεση με το λανθιμικό weird wave, εδώ δεν υπάρχει ίχνος κωμωδίας.

Αν το δούμε σκηνοθετικά, έχουμε και πάλι μια ασφαλή τηλεοπτική προσέγγιση, από την οποία λείπει το νεύρο. Υπάρχουν διάσπαρτες πινελιές που μαρτυρούν τη συγγένεια με το weird κίνημα, και ειδικότερα οι ανατριχιαστικές σκηνές που παραπέμπουν σε self-harm. Όμως αυτές μοιάζουν ξένες και περίεργες μέσα στο σύνολο, που σε γενικές γραμμές είναι «κανονικό», χωρίς στοιχεία σουρεαλισμού.

Είναι κρίμα, μετά από ένα τόσο υποσχόμενο ντεμπούτο όσο τα «Μήλα», το επόμενο βήμα να είναι τέτοιου βεληνεκούς παραστράτημα. Διόλου τυχαία αγοράστηκε από την AppleTV, μιας που πρόκειται για τον ορισμό της σύγχρονης τηλεταινίας. Ενδιαφέρουσα σύλληψη, που κινεί την περιέργεια για το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί κινηματογραφικά, αλλά εντέλει αποδεικνύεται ένα ανιαρό comfort watch, με το δραματουργικό του αδιέξοδο να διαφαίνεται από το πρώτο μισάωρο.

Βαθμολογία: