Finch
- Finch
- 2021
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Δραμεντί, Επιστημονικής Φαντασίας, Περιπέτεια, Ταινία Δρόμου
Ο Φιντς, ένας επιστήμονας της ρομποτικής, είναι ένας από τους ελάχιστους που επιβίωσαν μετά από κατακλυσμικό ηλιακό συμβάν που έχει μετατρέψει τον πλανήτη σε κρανίου τόπο. Επί μία δεκαετία, καταφέρνει και επιβιώνει σε ένα υπόγειο καταφύγιο, έχοντας φτιάξει έναν προσωπικό κόσμο για τον ίδιο και τον τον σκύλο του, τον Γκούντγιερ. Η παρέα θα μεγαλώσει, αφού ο Φιντς κατασκευάζει ένα ρομπότ, με απώτερο σκοπό να έχει μια παρέα κι επίβλεψη ο σκύλος του όταν εκείνος θα έχει φύγει από τη ζωή. Και οι τρεις τους όμως θα αναγκαστούν να ξεκινήσουν ένα μακρύ ταξίδι υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες, κι ενώ το ρομπότ δεν έχει ολοκληρώσει ακόμα εντός του τη διαδικασία της “ωρίμανσης” του.
Σκηνοθεσία:
Miguel Sapochnik
Κύριοι Ρόλοι:
Tom Hanks … Finch Weinberg
Caleb Landry Jones … Jeff
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Craig Luck, Ivor Powell
Παραγωγή: Jacqueline Levine, Kevin Misher, Ivor Powell, Jack Rapke, Robert Zemeckis
Μουσική: Gustavo Santaolalla
Φωτογραφία: Jo Willems
Μοντάζ: Tim Porter
Σκηνικά: Tom Meyer
Κοστούμια: Kurt and Bart
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Finch
- Ελληνικός Τίτλος: Finch
Παραλειπόμενα
- Ο Miguel Sapochnik σκηνοθετεί για δεύτερη φορά για τη μεγάλη οθόνη, με την πρώτη όμως να είναι 11 χρόνια πριν (Repo Men).
- Το 2017, η ταινία είχε αναγγελθεί ως BIOS.
- Για το καστ είχαν ακουστεί τα ονόματα των Samira Wiley, Skeet Ulrich και Laura Harrier, χωρίς να συμμετέχουν όμως εντέλει στο φιλμ έστω και φωνητικά.
- Για το ρομπότ Τζεφ χρησιμοποιήθηκε η τεχνική του motion-capture, με μόνο ερμηνευτή των κινήσεων τον Caleb Landry Jones.
- Η πανδημία ανάγκασε τη Universal Pictures να αφήσει τη διανομή της ταινίας (υπολογίζονταν για τον Οκτώβριο του 2020), η οποία πήγε στα χέρια του Apple TV+.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 8/11/2021
Είναι αξιοθαύμαστος αυτός ο άνθρωπος! Είναι από τους λίγους που δεν χρειάζεται να είναι μεγάλη η ταινία για να απολαύσεις την κάθε του στιγμή, ως ο ιδανικός για φιλμ όπως αυτό που τυχαίνει να είναι το μόνο ανθρώπινο ον επί της οθόνης. Μπορεί λοιπόν να μην έχουμε ακόμα έναν Ναυαγό, όπως πολύ θα επιθυμούσαμε, αλλά με τον Tom Hanks καλύπτουμε τα βασικά για μια εμπειρία που σε γεμίζει συναισθήματα.
Από την άλλη, ο Miguel Sapochnik δεν έχει εκείνα τα δημιουργικά όπλα στη φαρέτρα του που θα επέτρεπαν στον Hanks μια νέα είσοδο στα Όσκαρ. Κι αυτό επειδή ακολουθάει μια σύγχρονη πεπατημένη στον τρόπο κινηματογράφησης, ενώ και το σενάριο αναμασάει μεταποκαλυπτικά μηνύματα που μένουν σε αρχικά στάδια επεξεργασίας. Όλα ανταποκρίνονται στη συναισθηματική μας νοημοσύνη, με τη συνομιλία με τον θεατή να περιορίζεται στην ανταπόκριση που θα βρει στην καρδιά του, αλλά όχι ιδιαίτερα στον νου του.
Αυτά μας οδηγούν σε ένα φιλμ που θα αγαπήσει μεγάλο μέρος κοινού, και μάλιστα ενός κοινού που δεν χρειάζεται να εξαιρέσει πολλές ηλικίες από την παρέα (αυστηρό θα έκρινα και το PG-13 που πήρε). Ως εμπορικής δυναμικής φιλμ, έχει επιπροσθέτως και αρετές επί της εξέλιξης του στόρι, που είτε λόγω της εμφάνισης του Hanks, είτε μέσω την ανανέωσης του σκηνικού δράσης, μπορεί να διατηρήσει με ευκολία τα μάτια σου επί της οθόνης. Πάνω σε αυτό, μπορεί τα ψηφιακά εφέ να μην κρίνουν το σύνολο, αλλά η διακριτική τους ύπαρξη επί όσων συμβαίνουν ολόγυρα, αλλά και η καταλυτική επί των κινήσεων των δύο ρομπότ καλύπτουν παραπάνω από τα βασικά για μια sci-fi ταινία. Κι αυτά είναι σημαντικά, από τη στιγμή που δεν είναι η δράση παρούσα, αλλά η ανθρώπινη περιπέτεια και το δραματικό στοιχείο.
Ενώ όμως μοιάζει δουλεμένος σε αρκετά σημεία ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή και του «Τζεφ», δεν έχουν αυτή τη μοναδικότητα που δεν έχουμε δει συνδυαστικά ήδη σε άλλες ταινίες. Ειδικά το αλά «Chappie» ρομπότ θα μπορούσε να μας εισάγει σε αντικείμενα που αγγίζονται μέσω μιας ανοιχτής φιλοσοφίας περί της ανθρωπότητας του αύριο, η οποία εδώ παραμερίζεται για χάρη της αποδοχής από ένα συγκεκριμένο κοινό. Είναι βέβαια, θα αντιπαρέθετε κανείς, το κοινό που έχει συνηθίσει να εκφράζεται μέσω του οσκαρικού ηθοποιού, αλλά στον Ναυαγό (όχι τυχαία, ο Robert Zemeckis είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα δύο αυτά φιλμ) είχαμε εκείνα τα σινεφιλικά ρίσκα που δεν έχουμε εδώ, παρότι εκεί απέδωσαν τα μέγιστα.
Δεν γίνεται να μην αγγίξει ευαίσθητες σας χορδές, με έναν παραπλήσιο τρόπο που είχε κάποτε επιλέξει να μας μιλήσει και το Ε.Τ. ο Εξωγήινος, αλλά δεν θα αφήσει ιστορία, ίσως επειδή και η ίδια η ταινία δεν κοίταξε εξαρχής προς αυτό το ενδεχόμενο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
