Ένα κρουαζιερόπλοιο διασχίζει τη Μεσόγειο. Ένας εγκληματίας πολέμου με την εγγονή του, ένας γάλλος και ένας ρώσος αστυνομικός, ένας παλαιστίνιος πρέσβης, ο Αλέν Μπαντιού και η Πάτι Σμιθ είναι μερικοί από τους επιβάτες και δίνουν την αφορμή για διαλόγους σε διαφορετικές γλώσσες και για διαφορετικά θέματα.
Σκηνοθεσία:
Jean-Luc Godard
Κύριοι Ρόλοι:
Catherine Tanvier … Catherine
Christian Sinniger … Jean-Jacques Martin
Jean-Marc Stehle … Otto Goldberg
Nadege Beausson-Diagne … Constance
Patti Smith … Patti Smith
Elisabeth Vitali … δημοσιογράφος
Eye Haidara … εικονολήπτρια
Alain Badiou … Alain Badiou
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jean-Luc Godard
Παραγωγή: Alain Sarde, Ruth Waldburger
Μουσική: Thierry Machuel
Φωτογραφία: Fabrice Aragno, Paul Grivas
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Film Socialisme
- Ελληνικός Τίτλος: Socialism
- Διεθνής Τίτλος: Film Socialism
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο Palme de Whiskers (Jean και Luc).
Παραλειπόμενα
- Σχεδόν όλη η ταινία κινηματογραφήθηκε στη Μεσόγειο. Περνάει φυσικά και από Ελλάδα, αν και συνέβη το εξής τραγελαφικό. Ο Godard απευθύνθηκε στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου προκειμένου να λάβει την απαιτούμενη άδεια για γυρίσματα στην Επίδαυρο, αλλά οι φορείς απαίτησαν σενάριο, κι ενώ είναι γνωστό πως ο γάλλος δημιουργός σπάνια έχει κάτι τέτοιο στα χέρια του επί δεκαετίες. Έτσι, κι ενώ αναζητούνταν φόρμουλα να προσπεραστεί το γραφειοκρατικό ζήτημα, ο Godard έκανε ινκόγκνιτο γυρίσματα στον Πειραιά, αφήνοντας την ιδέα της Επιδαύρου στην άκρη.
- Πρώτη ταινία του Godard εξολοκλήρου με ψηφιακή βιντεοκάμερα, και κάδρο 16:9 (αντί του αγαπημένου του 4:3).
- Το κρουαζιερόπλοιο της ταινίας, το Costa Concordia, έμελλε να αποσυρθεί για πάντα το 2012, αφού ναυάγησε έξω από την Ιταλία.
- Ο Paul Grivas, που διετέλεσε δεύτερος διευθυντής φωτογραφίας, σκηνοθέτησε ένα ντοκιμαντέρ πάνω στα γυρίσματα, με τίτλο Film Catastrophe.
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 14/7/2011
Μία ακόμα εμμονική ταινία, αναμενόμενης κινηματογραφικής αισθητικής, με διάσπαρτα ευφυολογήματα και κυνικές αναφορές, εύστοχες κρίσεις, ειρωνικά σχόλια και πολιτικό-ιστορικές δηλώσεις, άλλοτε ουσίας και απόλυτης φιλοσοφίας, άλλοτε πάλι ανυπαρξίας ή ισχνής θεωρητικής προσέγγισης. Μπορεί η συγκεκριμένη ταινία του πάλαι ποτέ ανατρεπτικού της γαλλικής Nouvelle Vague, να έμοιαζε σε άλλες εποχές με πρωτοποριακό περιπαικτικό κριτικό σχόλιο, σήμερα όμως φαντάζει με ταινία λιγάκι ξεπερασμένη, φανερώνοντας ένα δημιουργό σε στασιμότητα υψηλής έμπνευσης, πιστό στο σινεμά που υπηρετεί και μανιώδη σε μία προσπάθεια να υπεραναλύσει με τα ίδια ακριβώς μέσα, τα πολιτικά συστήματα, τις μορφές και τα γεγονότα της ιστορίας.
Με συνεχείς αναφορές σε κείμενα, κυρίως πολιτικά, έργα και ρήσεις μεγάλων προσωπικοτήτων, ο Jean-Luc Godard προσπαθεί να υποστηρίξει την άποψη της αποδεκατισμένης Ευρώπης, από την οποία απουσιάζει η ενότητα, σε μία εποχή όπου ο Σοσιαλισμός βουλιάζει και η λέξη χάνει το πραγματικό νόημά της. Μπορεί η Κομμουνιστικών προεκτάσεων διερεύνηση του Godard να προκαλεί μία ιδεολογική σύγχυση σε συνάρτηση και με τις προεκτάσεις του τίτλου -άλλωστε δήλωσε ότι αλλιώς ξεκίνησε και διαφορετικά κατέληξε-, μπορεί το μοντάζ να μην έχει τον πρώτο λόγο, ωστόσο η κινηματογράφησή του και η αφηγηματική του προσαρμοστικότητα, κινούμενη στα συνηθισμένα μοτίβα -πάντοτε πειραματικά-, καταφέρνει να συνδυάσει τρεις θεματικές ενότητες πίσω από τις οποίες υπάρχει μία ενιαία βάση.
Το Film Socialisme φυσικά και θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του σινεμά του Godard. Φυσικά και έχει να πει κάτι, ιδίως για την Ευρώπη του σήμερα, όμως δε μπορεί να ξεπεράσει ταινίες του παρελθόντος (ακόμα και το πρόσφατο Notre Musique). Είναι ο ίδιος αντισυμβατικός, αντικομφορμιστής Godard, σε ένα ακατέργαστο σύνολο χωρίς αρχή μέση και τέλος, που αν και είναι διανοούμενος, ένας μεγάλος πολιτικός στοχαστής, δεν αποκλείει κανέναν, δεν επιβάλλεται σε κανέναν. Απλά, καλεί τους πάντες να τον ανακαλύψουν, ακόμα και τώρα που ξεπέρασε τα 80 του χρόνια.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
