Πενήντα Πιο Σκοτεινές Αποχρώσεις του Γκρι

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 9/2/2017

Η δεύτερη ταινία της τριλογίας βασισμένης στις νουβέλες της συγγραφέως E. L. James που αποτέλεσαν παγκόσμιο εκδοτικό φαινόμενο, τόσο για τη μεγάλη εμπορική απήχησή τους, όσο και για την εμφανέστατη δυσαρμονία, κατά κάποιους, μεταξύ αυτού του είδους της επιτυχίας και της πραγματικής καλλιτεχνικής αξίας των μυθιστορημάτων αυτών.

Εδώ, η ηρωίδα Anastasia Steele απαλλαγμένη πλέον από τα δεσμά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, του Christian Grey, δουλεύει σε μια εκδοτική εταιρεία και είναι αφοσιωμένη στην εργασία της. Ο Christian ωστόσο θα την επαναπροσεγγίσει αποφασισμένος να είναι και πάλι μαζί της, έχοντας την πρόθεση μεταξύ άλλων να αλλάξει τους όρους της συμφωνίας τους για τη σχέση τους σύμφωνα με τις επιθυμίες της Anastasia. Σύντομα όμως σύννεφα από το παρελθόν του Christian θα σκιάσουν αυτές τις απόπειρες επανασύνδεσης.

Κάτι που μπορεί να αναγνωριστεί για την πρώτη, κατά τα άλλα άθλια, ταινία της σειράς είναι πως είχε τουλάχιστον μια κλασική, παραδοσιακή δραματουργική δομή που έβγαζε νόημα: Μια πρωταγωνίστρια με την πρόθεση να κατακτήσει την καρδιά του άντρα για τον οποίο ενδιαφέρεται, και για εμπόδιο, στον ρόλο του «κακού» της όλης ιστορίας, η σκοτεινή πλευρά του, οι σαδιστικές του τάσεις. Εδώ, με δεδομένη τη μεταστροφή του χαρακτήρα του Grey, το βασικό αυτό στοιχείο της μυθολογίας που υποτίθεται ότι χτίζεται με το σύμπαν αυτό εξαλείφεται και τη θέση των εμποδίων παίρνουν διάφορες άλλες υποπλοκές, εντελώς ασύνδετες μεταξύ τους, με επεισοδιακό ύφος. Πότε μια από τις παλιές ερωμένες του πρωταγωνιστή που έπαιζε για χάρη του τον ρόλο του υποτακτικού (εντελώς γελοία και αποτυχημένη η απόπειρα των δημιουργών να εμφυσήσουν στοιχεία σασπένς αστυνομικού θρίλερ στο κομμάτι αυτό), πότε η γυναίκα που τον μύησε στον σαδομαζοχισμό, πότε οι όχι και τόσο αγνές προθέσεις του εκδότη της Steele, όλες τους ιστορίες πολύ φτωχά αναπτυγμένες και που γρήγορα επιλύονται στην εξέλιξη της πλοκής, με τρόπο που καταστρέφει κάθε έννοια κλιμάκωσης ή έστω απλής δόμησης του δράματος και, κυρίως, με τρομακτική ευκολία για τους ήρωες (το πιο ασυγχώρητο στοιχείο).

Ο James Foley, αν και σκηνοθέτης κατά παραγγελία με κάποιες αμφισβητήσιμης ποιότητας προσθήκες στη φιλμογραφία του («Ολέθριος Έρωτας»), έχει βάλει τουλάχιστον την υπογραφή του σε δυο αξιόλογες ταινίες («Οικόπεδα με Θέα», «Πυροβολισμός Εξ Επαφής»), που όμως είχαν έναν κοινό παράγοντα: ένα καλό, ή ακόμη κι εξαιρετικό σενάριο στην πρώτη περίπτωση ως βάση. Εδώ κατευθύνεται από μια αμφίβολης αξίας πρώτη ύλη και μια εξίσου προβληματική διασκευή της, με αποτέλεσμα να του δένονται τα χέρια σχετικά με την επίτευξη κάποιων κατορθωμάτων που ενδεχομένως να καθιστούσαν το τελικό αποτέλεσμα έστω ελαφρώς παρακολουθήσιμο. Σε επίπεδο καθαρά οπτικής αξίας, πάντως, εδώ η κατάσταση είναι λιγότερο προσεγμένη κι από την προσέγγιση της Sam Taylor-Johnson που τουλάχιστον αποτύπωνε κάποιες εικόνες «λουσάτης» αισθητικής που θύμιζαν διαφημιστικό στο «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι». Ύστερα από δύο πραγματικά ατελείωτες ώρες χωρίς κέντρο βάρους στην υπόθεση, ανιαρών κι επαναλαμβανόμενων κοινωνικών εκδηλώσεων στις οποίες πηγαινοέρχεται το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, προκλητικής για τα δεδομένα της εποχής μας επίδειξης πολυτελούς και κοσμικού lifestyle, ενοχλητικών και καθόλου διεγερτικών ερωτικών σκηνών που αποτελούνται κυρίως από το μοτίβο πλάνων από τη μέση και πάνω, υπερβολικά κοντινών λήψεων και υπερβολικά δυνατής σε ένταση «σέξι» ποπ μουσικής κι εκπλήρωσης υλιστικών φαντασιώσεων (του τύπου η Anastasia να έχει στη διάθεσή της λόγω του Christian μια πλούσια γκαρνταρόμπα με εντυπωσιακά φορέματα -κι όμως, για τέτοιο επίπεδο μιλάμε), μέχρι και το φιλμ που προηγήθηκε της συγκεκριμένης κτηνωδίας φαντάζει μια κινηματογραφική όαση. Το αποκορύφωμα είναι να παρακολουθεί κανείς κατά τη διάρκεια του φιλμ το πώς αξιοποιούνται δύο κάτοχοι Όσκαρ β` γυναικείου ρόλου από τον Foley και από το σενάριο, με την Kim Basinger ειδικά να πηγαίνει σε άλλο επίπεδο τον όρο «αρπαχτή». Με τον Dornan να εξακολουθεί να πάσχει από βαθιά έλλειψη χαρισματικότητας και χημείας με την Johnson, η οποία εδώ ευτυχώς έχει αποτινάξει τα ενοχλητικά ερμηνευτικά τικ που είχε στο «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι», το «Πενήντα Πιο Σκοτεινές Αποχρώσεις του Γκρι» είναι αν μη τι άλλο ένα πάρα πολύ δυνατό όνομα για τα Χρυσά Βατόμουρα του 2018.

Βαθμολογία: