Η Νικόλ Γουόκερ πάντα ονειρευόταν να ερωτευτεί κάποιον δυνατό, όμορφο, σέξι και ευαίσθητο άνδρα που θα νοιάζεται γι’ αυτήν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο. Ο Ντέιβιντ είναι που έχει όλα αυτά τα στοιχεία και ακόμη παραπάνω. Είναι ένας σύγχρονος ιππότης που τη γοητεύει και την κατακτά ψυχικά και σωματικά. Αλλά το τέλειο αυτό αγόρι δεν είναι ό,τι πραγματικά δείχνει. Η γλυκεία του όψη κρύβει από πίσω μια άγρια, σκοτεινή πλευρά και γρήγορά το όνειρο της Νικόλ γίνεται εφιάλτης.
Σκηνοθεσία:
James Foley
Κύριοι Ρόλοι:
Reese Witherspoon … Nicole Walker
Mark Wahlberg … David McCall
William Petersen … Steve Walker
Amy Brenneman … Laura Walker
Alyssa Milano … Margo Masse
Christopher Gray … Toby
Jed Rees … Knobby
Tracy Fraim … Logan
Gary Riley … Hacker
Jason Kristofer … Terry
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Christopher Crowe
Παραγωγή: Brian Grazer, Ric Kidney, Karen Snow
Μουσική: Carter Burwell
Φωτογραφία: Thomas Kloss
Μοντάζ: David Brenner
Σκηνικά: Alex McDowell
Κοστούμια: Kirsten Everberg
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Fear
- Ελληνικός Τίτλος: Ολέθριος Έρωτας
Παραλειπόμενα
- Περιγράφηκε από τον παραγωγό του ως “Fatal Attraction για νέους”, κι ενώ οι κριτικές δεν ήταν υπέρ του, είχε μια σεβαστή κίνηση στα ταμεία και απέκτησε cult φήμη.
- Το φιλμ βοήθησε όσο κανένα άλλο τους Mark Wahlberg και Reese Witherspoon να διαμορφώσουν ένα στάτους νεανικού ινδάλματος.
- Αρχικά ήταν να τιτλοφορηθεί No Fear.
- Μπορεί η ταινία να κυκλοφόρησε την Άνοιξη του 1996, ήταν όμως έτοιμη από το 1994.
- Η Liv Tyler είχε απορρίψει τον ρόλο της Νικόλ.
- Το 2004 έγινε ριμέικ στην Ινδία ως Aetbaar.
- Το 2019, Universal Pictures και Imagine Entertainment ανέφεραν την προσεχή δημιουργία ενός ριμέικ. Η νεότερη όμως είδηση πάνω σε αυτό μιλούσε για τηλεοπτική σειρά του Peacock.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το Machinehead της βρετανικής ροκ μπάντας των Bush ξεχώρισε από το σάουντρακ. Επί της ταινίας όμως πιο χαρακτηριστικής είναι η χρήση του Wild Horses των Rolling Stones, διασκευασμένο από τους The Sundays.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 24/11/2022
Χωρίς να κοπιάσει ιδιαίτερα, ο Christopher Crowe έκανε μια σούμα από την Ολέθρια Σχέση (πονηρή η αναφορά στο κουνέλι) και το Ακρωτήρι της Βίας (όλα όσα αφορούν τα μέλη της οικογένειας), πρόσθεσε λίγο Χίτσκοκ (με φόρο τιμής την εμφάνιση του σε μπλούζα), κατέβασε τον μέσο όρο ηλικίας των πρωταγωνιστών (για να αλλάξει genre ταινίας), και παρέδωσε το προϊόν στον έμπειρο James Foley να το φέρει εις πέρας επί της οθόνης. Κλασικό πολυεργαλείο ο Foley για παντός είδους φιλμ, δεν τα πήγε και πολύ άσχημα…
Τίποτα δεν πάει πολύ καλά εδώ μέσα, αλλά ούτε και πολύ κακά. Το κλισέ σενάριο προσπαθεί να κρατήσει μια επαφή με φυσιολογικές συνθήκες, ακόμα και ψυχοπάθειας, και είναι ελάχιστα τα σημεία που ελέγχονται για την ορθότητα της λογικής τους (κυρίως το ξαφνικό των εκρήξεων-εκπλήξεων θα ήθελε λίγο περαιτέρω δουλειά). Από την άλλη, εκεί που λες ότι είναι λίγα αυτά που σε κρατάνε ξύπνιο, μεταλλάσσει το φιλμ το φινάλε του σε καθαρόαιμο θρίλερ εισβολής, και κερδίζει τις -ξύπνιες πλέον- εντυπώσεις.
Για τους Mark Wahlberg και Reese Witherspoon ήταν όντως μια καλή ευκαιρία να φανερώσουν τη δυναμική τους, ο πρώτος ως κακό παιδί αλά Kevin Bacon και η δεύτερη ως «σκεπτόμενη λολίτα» (δεν της πάει όμως καθόλου το ουρλιαχτό), με το υπόλοιπο καστ να ποικίλει ανάμεσα στο ενδιαφέρον (Alyssa Milano και William Petersen) ως την αδιαφορία (όλοι οι υπόλοιποι). Ως προς αυτό, θα έπρεπε να έχει δουλευτεί λίγο το ζήτημα της συμμορίας, μια και η δολοφονική τους πλευρά μένει κάπως έκθετη όταν εκδηλώνεται (από κομπάρσοι γίνονται πρωταγωνιστές).
Γενικά όμως επικρατεί ένα παρατεταμένο τετριμμένο μοτίβο που έχουμε δει καλύτερα σε άλλες περιπτώσεις (που δεν είχαν τον αυτόματο πιλότο στη σκηνοθεσία), ενώ δεν κρύβεται ο συντηρητισμός που πηγάζει νοηματικά από εδώ μέσα. Αν πάλι ήθελε κάποιος να κρίνει και πιο βαθιά (αν και για ταινία ηθών παλιότερης δεκαετίας έχει μόνο καταγραφική αξία), θα έβλεπε τον κακό άντρα να ελέγχει τις καταστάσεις, τον καλό άντρα να είναι αυτός που έχει τη φαιά ουσία, ενώ οι γυναίκες είναι… στον κόσμο τους. Βγάζει μια σεναριακή νοοτροπία που πλέον ευτυχώς έχει ανατραπεί, αλλά η αλήθεια είναι ότι τότε δεν έκανε καν εντύπωση.
Η ώρα, παρά ταύτα, περνάει τόσο αναίμακτα όσο και θριλερικώς ψυχαγωγικά, και δεν έχουμε κάποιο από τα χίλια περίπου ερωτικά θρίλερ των 1990 (είχαν γίνει ελέω Βασικού Ενστίκτου και Ολέθριας Σχέσης «μάστιγα») που πρέπει να «κατσαδιάσει» κανείς με το ζόρι.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
