Fantasy Island

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 3/5/2020

Η μόνη λέξη που θα μπορούσε απόλυτα να χαρακτηρίσει τη νέα προσπάθεια του Jeff Wadlow να μην ασχοληθεί με ένα πιο ταιριαστό για εκείνον επάγγελμα, είναι «βαρετή». Πολύ βαρετή, κιόλας. Σε σημείο να πηγαίνουν πίσω όλα τα μικρά ή μεγαλύτερα ελαττώματα ενός ακόμα φιλμ που τραβάει από τα μαλλιά τη σύνδεση του με έναν πιασάρικο τίτλο από τα παλιά, μπας και κάνει καριέρα.

Δεν έχει νόημα να προβούμε σε συγκρίσεις με το ορίτζιναλ, μια και τα πολλά χρόνια που παρεμβλήθηκαν, μας κάνουν να μην περιμένουμε κάτι που να μοιάζει με ριμέικ ή άμεση αναφορά. Έτσι κι αλλιώς, δεν είμαστε σε κανένα φανταστικό νησί, αλλά βρισκόμαστε στον πλανήτη της Blumhouse Productions, που έχει αναγάγει το θρίλερ σε κινηματογραφικό σούπερ-μάρκετ, δίχως απαιτήσεις ποιότητας επί των προϊόντων της. Η λογική είναι να ανήκουν όλα τα φιλμ της σε μια σφαίρα που να καλύπτει τους φίλους τους σύγχρονου τρόμου, κι από εκεί και πέρα ό,τι βρέξει ας κατεβάσει…

Όλα ξεκινάνε με τα γνώριμα μοτίβα, που θέλουν μια παρέα χαρακτηριστικών τύπων διαφόρων φύλων και φυλών να ωθούνται ως πρόβατα επί σφαγής σε ένα σκηνικό που να περιέχει όμορφα κορμιά, γραφική βία, ελεγχόμενο χαβαλέ και ανεγκέφαλες ατάκες. Και πάλι, όμως, οι φαν αυτό θα το προσπεράσουν, μια και δεν θα ήταν καν εδώ αν δεν το ανέχονταν το όλο ντέζα-βου. Μπαίνουμε λοιπόν πλέον σε ένα παιχνίδι άπλετης φαντασίας, όπου οι κανόνες δεν έχουν καμία σημασία, σε σημείο να μην ελέγχεται καν το σενάριο για παρατυπίες. Ακριβώς όμως επειδή γρήγορα οι κανόνες έχουν απασφαλιστεί, τίποτα δεν προκαλεί εντύπωση. Επιπλέον με αυτό, τίποτα δεν είναι ούτως ή άλλως εντυπωσιακό, με την πλοκή να θυμίζει ερασιτεχνικό βίντεο παρέας. Ούτε αγωνία, ούτε κανείς νοιάζεται για κάποιος από τους ήρωες, ούτε καν λίγος τρόμος για το θεαθήναι.

Όσοι έχουν διατηρήσει την παραμικρή απορία περί του πώς θα τελειώσει όλο αυτό, θα γίνουν μάρτυρες ενός σωρού ανατροπών, που πέφτουν με τέτοιο ρυθμό που καταντάνε ρουτίνα. Κι αφού όλα τελειώνουν και λέμε ένα μεγάλο «ουφ» που ήρθε σε πέρας ο χαμένος μας χρόνος, πέφτει το μοναδικό καλό ανέκδοτο: πάμε για σίκουελ! Κάπως έτσι, το σούπερ-μάρκετ ταινιών περιμένει την κίνηση στα ταμεία του καταστήματος, για να δει αν έπιασε καλή μπάζα, εμπαίζοντας τη νοημοσύνη των πελατών. Κι εμείς μένουμε να αναρωτιόμαστε αν όλες οι ταινίες ήταν έτσι, μήπως θα έπρεπε να αναθεωρηθεί η ορολογία από έβδομη τέχνη, σε προϊόν προς κατανάλωση…

Βαθμολογία: