Ο κύριος Φοξ ζει μαζί με την κυρία Φοξ και τα αλεπουδάκια τους μέσα σε ένα τεράστιο δέντρο. Κάθε βράδυ επισκέπτεται τη φάρμα τριών αγροτών και κλέβει από ένα γεύμα ώστε να φροντίσει την οικογένειά του. Όταν όμως οι τρεις αγρότες αποφασίζουν να βάλουν ένα τέλος στην ιστορία αυτή, ο κύριος Φοξ αποδεικνύει πως είναι ένας απροσδόκητα πολυμήχανος αντίπαλος.

Σκηνοθεσία:

Wes Anderson

Κύριοι Ρόλοι:

George Clooney … Κος Fox (φωνή)

Meryl Streep … Κα Fox (φωνή)

Jason Schwartzman … Ash Fox (φωνή)

Bill Murray … Clive Badger (φωνή)

Willem Dafoe … Rat (φωνή)

Michael Gambon … Franklin Bean (φωνή)

Owen Wilson … Coach Skip (φωνή)

Wallace Wolodarsky … Kylie (φωνή)

Jarvis Cocker … Petey (φωνή)

Wes Anderson … Weasel (φωνή)

Karen Duffy … Linda Otter (φωνή)

Helen McCrory … Κα Bean (φωνή)

Brian Cox … Daniel Peabody (φωνή)

Adrien Brody … αρουραίος (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Wes Anderson, Noah Baumbach

Παραγωγή: Allison Abbate, Wes Anderson, Jeremy Dawson, Scott Rudin

Μουσική: Alexandre Desplat

Φωτογραφία: Tristan Oliver

Μοντάζ: Andrew Weisblum

Σκηνικά: Nelson Lowry

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Fantastic Mr. Fox
  • Ελληνικός Τίτλος: Ο Απίθανος Κύριος Φοξ

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: Fantastic Mr. Fox του Roald Dahl.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων και μουσικής.
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων.
  • Υποψήφιο για Bafta καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων και μουσικής.
  • Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ του Ανεσί.

Παραλειπόμενα

  • Τεχνική: Stop-motion animation
  • Ο Wes Anderson είχε συνεργαστεί με τον εξπέρ του stop-motion animation Henry Selick για το Υδάτινες Ιστορίες (2004), και υπό την αιγίδα των Revolution Studios ξεκίνησε ο σχεδιασμός μιας ταινίας εξολοκλήρου stop-motion. Το 2007, όμως, Revolution και Selick αποφάσισαν να προχωρήσουν σε άλλα σχέδια (το Coraline) και την παραγωγή ανέλαβε η 20th Century Fox. Ο Selick παρόλα αυτά δεν “τα έσπασε” με τον Anderson, αλλά παρέμειναν σε ανοιχτή επικοινωνία, ενώ για την εποχή των γυρισμάτων, ο Selick δήλωσε ότι ο Anderson έστελνε υποδείξεις στον Mark Gustafson (σκηνοθέτης του animation) και την ομάδα του μέσω iPhone κι ενώ βρίσκονταν στο Παρίσι.
  • Αναφέρεται ότι η Cate Blanchett είχε πει το ναι για τη φωνή της κυρίας Φοξ, αλλά χωρίς να γίνουν γνωστοί οι λόγοι, αποφάσισε να αποχωρήσει. Σύμφωνα όμως με τον Wes Anderson, αυτό ήταν περισσότερη μια φήμη του ίντερνετ, μια και σκηνοθέτης και ηθοποιός είχαν κάνει μόνο μια απλή κουβέντα πάνω σε αυτό.
  • Ο Anderson ακολούθησε μια πρωτότυπη διαδικασία για τις φωνές, μια κι επέλεξε αυτές να ηχογραφηθούν σε φυσικούς χώρους και όχι εντός στούντιο. Πριν καν ξεκινήσει η διαδικασία γυρίσματος του φιλμ, οι φωνές είχαν ήδη ηχογραφηθεί.
  • Υπάρχει μία σκηνή για την οποία χρησιμοποιήθηκε CGI, κι αυτή είναι η πλημμύρα του ορυχείου.
  • Γυρίστηκε ψηφιακά με Nikon D3, που αποδίδει ευκρίνεια υψηλότερη και από το high-definition.
  • Η φίρμα Mackinnon & Saunders ήταν υπεύθυνη για τη δημιουργία των μαριονετών, και ειδικά για τον κύριο Φοξ έκαναν 7 μήνες για να τον σχεδιάσουν και να τον ολοκληρώσουν.
  • Η οπτική του σκηνικού είναι βγαλμένη μέσα από αυτή του χωριού Great Missenden, εκεί δηλαδή που ο Roald Dahl έζησε και εργάστηκε.
  • Μεγάλο μέρος του επιτελείου είχε εργαστεί και για το Η Νεκρή Νύφη του Tim Burton.
  • Οι κριτικές ήταν εξαιρετικά υψηλές, αλλά τα ταμεία δεν επικρότησαν τη δουλειά αυτή. Με κόστος 40 εκατομμύρια δολάρια, οι εισπράξεις κόλλησαν στα 46,5.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Ο Jarvis Cocker (των Pulp) δήλωσε ότι έγραψε 3-4 τραγούδια για την ταινία, από τα οποία εντέλει ακούγεται το ένα, το Fantastic Mr. Fox A.K.A. Petey’s Song, με τη φωνή του.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 25/3/2010

Υπάρχει περίπτωση να το δει κανείς ως το τέλος, να του αρέσει, και να μην αντιληφθεί ποτέ την ανατρεπτική του διάθεση. Ο Wes Anderson πράττει και πάλι το διαφορετικό, το ενοχλητικό, το ορθά παράδοξο. Διασκευάζει, όπως κανένας άλλος πριν, Roald Dahl, με ένα καρτούν που θυμίζει έντονα τις ταινίες με κούκλες που έκαναν κάποτε στην Ανατολική Ευρώπη. Μη φοβάστε, γιατί μπορεί κι να σας έχω τρομάξει, είναι μια πεντακάθαρη κωμωδία με σύγχρονο χιούμορ και φυσικός απόγονος του Οι Κότες το Έσκασαν. Απλά εδώ το σκάνε οι αλεπούδες…

Με τεχνική από γουέστερν, ο Anderson τοποθετεί τους διώκτες των άγριων ζώων (κι έμπορους των ήρεμων) με το όπλο στη σκανδάλη και με σκοπό την εξαφάνιση τους. Τα ζώα κινούνται, κατά ανάγκη, υπόγεια, περιθωριακά, ατίθασα. Όσο κι αν εξανθρωπίζονται στις συνήθειες τους, διατηρούν τον αντικομφορμιστικό τους ρόλο, με το να διατηρούν τη φύση τους, να αποδέχονται τη διαφορετικότητα τους. Η φωνή του Clooney ενσωματώνεται άψογα στον Κύριο Φοξ, έναν τζέντλεμαν κλέφτη κοτών που θα μπορούσε να είναι ο Όσεαν από το Ocean’s 11. Και πρέπει να επιμείνω. Όλα αυτά δοσμένα με σπινθηροβόλο και παλαβό χιούμορ, κρυστάλλινους χαρακτήρες και δράση που δεν απογοητεύει μικρούς και μεγάλους. Αυτό που θα του προσάψουμε είναι κάποιες μικρές κοιλιές και το ότι στην ουσία δεν δείχνει να έχει ανάγκη την ανακήρυξη του ως κάτι το μεγάλο, διατηρώντας έναν χαβαλεδιάρικο χαρακτήρα. Θα το διασκεδάσουν εξίσου σκοτεινοί κι “εμπορικοί” τύποι, ο καθένας για τους λόγους του…

Βαθμολογία:


Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 26/3/2010

Ο κύριος Φοξ αγαπάει την οικογένειά του αλλά διψάει για περιπέτεια, με την πιο αθώα, εφηβική παρόρμηση. Άλλωστε είναι αλεπού και, όπως δηλώνει, η σκανταλιά είναι στη φύση του. Έτσι, αποφασίζει να κλέβει συστηματικά τρεις μεγαλοπαραγωγούς κτηνοτρόφους και καλλιεργητές, συμπαρασύροντας σταδιακά στο πνεύμα αυτής της δράσης φίλους και συγγενείς. Όπως και στο βιβλίο του Roald Dahl που εκδόθηκε το 1970, η ιστορία αυτή σε πάει νοσταλγικά σε ένα αγγλοσαξωνικό ρομαντισμό που πατάει γερά στη φύση πριν εκφραστεί σε κοινωνικό επίπεδο. Από τον Ρομπέν των Δασών μέχρι τους πιονέρους της Άγριας Δύσης στην Αμερική (ένα τραγούδι στην αρχή αναφέρει τον Ντάνιελ Μπουν), έως θα λέγαμε και μέχρι τους Μπόνι και Κλαϊντ, υπάρχει μια συνέχεια κουλτούρας, μια συνέχεια στοχαστικής προσαρμογής που αντλεί, να το ξαναπούμε, από την ελευθερία της φύσης (σε αντιπαράθεση με την κοινωνία) και την αγάπη για την περιπέτεια.

Ο Γουές Άντερσον (The Royal Tenenbaums), με την μέθοδο του stop-motion και με γραφιστικό ντιζάιν που επιστρέφει στην απλότητα, παραμερίζοντας τον αισθητικό μαξιμαλισμό της ψηφιακής τεχνολογίας, καταφέρνει να «ζωγραφίσει» τους χαρακτήρες με απολαυστική γλαφυρότητα. Πολύ βοηθούν και οι φωνές, ιδιαίτερα των Τζορτζ Κλούνι, Μέριλ Στριπ, Μπιλ Μάρεϊ και Μαικλ Γκάμπον. Υπάρχει μια παλιομοδίτικη κομψότητα σε αυτό το animation.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

26 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *