Φανταστικά Ζώα: Τα Εγκλήματα του Γκίντελβαλντ

Κριτικός:  Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 13/11/2018

Όπως συνέβη και με τη σειρά “Χάρι Πότερ”, ίσως κι εδώ χρειάζεται κάποιος χρόνος ακόμη για να “πάρει μπρος” το σύμπαν που οικοδομείται… Μπορεί εδώ να αναπτύσσονται ελαφρώς παραπάνω κάποιοι εκ των χαρακτήρων, η δράση να είναι κάπως πλουσιότερη (και πάλι όμως με αραιή σχετικά παρουσία) και να προχωράει σε έναν ικανοποιητικό βαθμό ο μύθος, σε επίπεδο νοοτροπίας όμως και κατασκευής δεν υπάρχουν καθοριστικές διαφοροποιήσεις με το φιλμ που προηγήθηκε. Όσοι δηλώνουν φανατικοί του κόσμου που έχει πλάσει σε βιβλία και ταινίες η Rowling δεν θα βρουν πολλά μεμπτά στοιχεία και όσοι κρατούν τις επιφυλάξεις τους δεν θα εντοπίσουν λόγους εδώ για να τις άρουν. Το κύριο πρόβλημα που παραμένει είναι πως σε αντίθεση με τις καλύτερες κινηματογραφικές στιγμές του προαναφερθέντος διοπτροφόρου μάγου δεν υπάρχει μια παρόμοια αίσθηση του παραμυθιού. Ενώ σαν κατασκευή τεχνικά είναι άψογο (κοστούμια, σκηνικά και ψηφιακά εφέ παίρνουν για ακόμη μια φορά άριστα) δεν έχει την απαιτούμενη ψυχή, δεν μπορεί να εμπλέξει συναισθηματικά τον ελαφρώς περπατημένο τουλάχιστον θεατή. Όταν δε βάζει φουλ ταχύτητα για να το επιτύχει αυτό, επιστρατεύει μια υποπλοκή επιπέδου σαπουνόπερας που περισσότερο υπονομεύει τη δραματουργία παρά της προσδίδει κάποιο υπολογίσιμο εκτόπισμα. Αντιθέτως το σενάριο τα πάει καλύτερα όταν εστιάζει στα μικρά προσωπικά δράματα των χαρακτήρων, και ειδικά όσον αφορά τη σχέση μεταξύ Dan Fogler και Alison Sudol, η δυναμική που αναπτύσσεται είναι πολύ ανώτερη εκείνης των πρώτων “Φανταστικών Ζώων”.

Κάτι που γίνεται πιο φανερό εδώ από ότι στο φιλμ που προηγήθηκε είναι πως ενώ σαν συγγραφέας η Rowling είναι πληθωρική και ξέρει, πάντοτε στα πλαίσια ενός είδους λογοτεχνίας που έχει ως απώτερο σκοπό την ψυχαγωγία, να χτίσει με τις λέξεις εικόνες και χαρακτήρες, σαν σεναριογράφος αδυνατεί να αφήσει ένα προσωπικό στίγμα, δίνοντας την εντύπωση ότι απλά σημειώνει με “τικ” τα συνήθη κουτάκια του μπλοκμπάστερ: λίγο ρομάντζο, λίγα τραύματα του παρελθόντος, λίγες κωμικές ανάπαυλες, αρκετές αφορμές για επίδειξη προϋπολογισμού μέσω εφέ, όσοι νέοι χαρακτήρες χρειάζονται για να γεμίσει περισσότερος χρόνος κι έτοιμο το αποτέλεσμα. Ως προς το τελευταίο, αν και μπαίνουν αρκετά νέα πρόσωπα στο σύμπαν, κανένα από αυτά που συστήνονται για πρώτη φορά τουλάχιστον (από αυτήν την άποψη ο Dumbledore δεν μετράει) δεν έχει πραγματικά μεγάλο αντίκτυπο στην ιστορία. Χρόνος βεβαίως υπάρχει για να εμπλουτιστεί κι άλλο και καλύτερα η πινακοθήκη των ηρώων, αλλά όταν τελειώνει ολάκερη νέα προσθήκη σε μια σειρά και δεν έχει γίνει ουσιαστική πρόοδος ως προς αυτήν την κατεύθυνση, κάτι δεν πάει καλά. Παρά όλες αυτές τις αδυναμίες, ο σκοπός της διασκέδασης επιτυγχάνεται τις περισσότερες φορές μαζί με το στοίχημα της αρτιότητας στα τεχνικά ζητήματα.

Όσο πάντως ο David Yates αποδεικνύει ότι είναι σωστός επαγγελματίας στο πως κινηματογραφεί κυρίως τις σεκάνς δράσης, άλλο τόσο εξακολουθεί να δείχνει μια αμηχανία ως προς τη διεύθυνση των ηθοποιών, κάτι που είχε ήδη εντοπιστεί από τις εποχές που είχε αναλάβει τα τελευταία σίκουελ του “Χάρι Πότερ”. Αρκεί να κάνει κάποιος μια σύγκριση, για παράδειγμα, με το πως αξιοποιούσε ο Cuarón τον David Thewlis στον “Αιχμάλωτο του Αζκαμπάν”. Ο εδώ σκηνοθέτης έχει στα χέρια του ονόματα με μεγάλες δυνατότητες μη γνωρίζοντας πως ακριβώς να τα χρησιμοποιήσει. Κι αν αμφότεροι Eddie Redmayne κι Ezra Miller, παρά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους, εξακολουθούν να μένουν ουσιαστικά αναξιοποίητοι εντός του franchise (ειδικά η “νευρωσική” μανιέρα του πρώτου στον ρόλο που υποδύεται ήδη αρχίζει να κουράζει), οι περισσότερες από τις νέες παρουσίες είναι εξίσου απογοητευτικές. Από το καστ ίσως ξεχωρίζουν περισσότερο ο Johnny Depp, που χωρίς να διαβαίνει τον Ρουβικώνα κατορθώνει να είναι επαρκώς απειλητικός και υποβλητικός και ο δυναμισμός της Katherine Waterston. Ατύπως, η περίοδος χάριτος για τους συντελεστές λήγει κάπου εδώ. Αν δεν υπάρξουν ουσιαστικές ιδέες μέχρι την επόμενη συνέχεια, αυτή η απόπειρα επέκτασης του συγκεκριμένου μαγικού κόσμου που μετράει ήδη δύο δεκαετίες ζωής θα φαντάζει όλο και περισσότερο σαν ένα “άρμεγμα” με το ζόρι, ακόμη κι αν γενικά πιάνει τις προδιαγραφές ενός αξιοπρεπούς μπλοκμπάστερ.

Βαθμολογία: