Οι περιπέτειες, οι φόβοι και οι ελπίδες τεσσάρων φοιτητών της Σχολής Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης. Στη σχολή τελειοποιούν τα ταλέντα τους και μαθαίνουν πολλά για τη ζωή. Στόχος και των τεσσάρων είναι ένας: η επιτυχία που θα τους δώσει τη δόξα που ονειρεύονται.

Σκηνοθεσία:

Alan Parker

Κύριοι Ρόλοι:

Irene Cara … Coco Hernandez

Lee Curreri … Bruno Martelli

Laura Dean … Lisa Monroe

Antonia Franceschi … Hilary Van Doren

Paul McCrane … Montgomery MacNeil

Barry Miller … Ralph Garci/Raul Garcia

Gene Anthony Ray … Leroy Johnson

Maureen Teefy … Doris Finsecker

Albert Hague … Κος Shorofsky

Anne Meara … Κα Sherwood

Joanna Merlin … Δις Berg

Jim Moody … Κος Farrell

Debbie Allen … Lydia

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Christopher Gore

Παραγωγή: David De Silva, Alan Marshall

Μουσική: Michael Gore

Φωτογραφία: Michael Seresin

Μοντάζ: Gerry Hambling

Σκηνικά: Geoffrey Kirkland

Κοστούμια: Kristi Zea

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Fame
  • Ελληνικός Τίτλος: Στον Πυρετό της Δόξας

Άμεσοι Σύνδεσμοι

  • Fame (2009)

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ μουσικής και τραγουδιού (Fame). Υποψήφιο για αυθεντικό σενάριο, μοντάζ, ήχο και τραγούδι (Out Here on My Own).
  • Χρυσή Σφαίρα τραγουδιού (Fame). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτο γυναικείο ρόλο (Irene Cara) σε κωμωδία/μιούζικαλ, και μουσική.
  • Βραβείο Bafta ήχου. Υποψήφιο για σκηνοθεσία, μουσική και μοντάζ.

Παραλειπόμενα

  • Η κεντρική ιδέα ανήκει από το 1976 στον παραγωγό David De Silva, εν μέρει δανεισμένη από το θεατρικό μιούζικαλ A Chorus Line. Αυτός προσέλαβε τον θεατρικό συγγραφέα Christopher Gore, με αρχικό τίτλο το Hot Lunch, και κατάφερε να τα βρει με τη Metro-Goldwyn-Mayer. Όταν ανάλαβε ο Alan Parker τη σκηνοθεσία, έβαλε κι αυτός την υπογραφή του στο κείμενο, δίνοντας έναν πιο σκοτεινό και δραματικό τόνο.
  • Η εκπαιδευτική έδρα της Νέας Υόρκης είδε με σκεπτικισμό το θέμα, και δεν άφησε να γίνουν γυρίσματα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης, όπου και ο δημιουργός αρχικά σκόπευε.
  • Ο τίτλος Hot Lunch άλλαξε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, όταν ο Parker πρόσεξε σε ένα πορνο-σινεμά ότι έπαιζαν μια “ταινία” με παρόμοιο τίτλο. Τότε πληροφορήθηκε ότι αυτό σήμαινε στην αργκό της πόλης “στοματικός έρωτας”. Ο τελικός τίτλος προήλθε από την ομότιτλη επιτυχία του 1975 από τον David Bowie.
  • Ο Parker είχε υποσχεθεί ότι θα έβρισκε το νεανικό του καστ μέσα από την ίδια τη Σχολή Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης, αλλά η σχολή απέτρεψε κάτι τέτοιο, φοβούμενη αναστάτωση στο πρόγραμμα των σπουδών. Όταν αργότερα μαθεύτηκε ότι η ταινία θα γυριστεί καλοκαίρι όπου η σχολή ήταν κλειστή, οι υπεύθυνοι άφησαν να μπουν στο κτήριο αγγελίες για το κάστινγκ.
  • Η παραγωγή δεν αντιμετώπισε μονάχα ένα πολύ θερμό καλοκαίρι γυρισμάτων, αλλά και το συνδικάτο της πόλης που έβλεπε με κακό μάτι τους Βρετανούς στο συνεργείο χωρίς άδεια εργασίας. Χρειάστηκε ο Parker να συμφωνήσει ότι θα προσλάβει και Αμερικανούς, για να τα βρει με το συνδικάτο.
  • Μέλη του καστ εξεγέρθηκαν κατά του διευθυντή φωτογραφίας και του κάμεραμαν για τη χρήση του ευρωπαϊκού φωτισμού, όπου συμπεριελάμβανε και κάτι σαν “θυμιατό”. Τότε τα συνδικαλιστικά όργανα των ηθοποιών απαγόρευσαν τη χρήση καπνού στο πλατό.
  • Το 1982 ήρθε η τηλεοπτική σειρά στο NBC που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και κράτησε 6 σαιζόν. Το 1989 έγινε θεατρικό ως Fame: the Musical, ενώ το 1997 ξαναέγινε μια τηλεοπτική σειρά ως Fame L.A., χωρίς όμως αυτή τη φορά επιτυχία. Από το 2003 το franchise ¨εντάχτηκε” στη ριάλιτι τηλεόραση, ως μουσικός διαγωνισμός ταλέντων.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Τη μουσική πρώτοι αρνήθηκαν να γράψουν οι Giorgio Moroder και Jeff Lynne (των Electric Light Orchestra).
  • Στο γύρισμα της σκηνής με το τραγούδι Fame, οι ηθοποιοί άκουγαν το Hot Stuff της Donna Summer, μια και το ορίτζιναλ κομμάτι δεν ήταν ακόμα έτοιμο.
  • Το Fame των Michael Gore και Dean Pitchford με τη φωνή της Irene Cara αποδείχτηκε μεγάλη και διαχρονική επιτυχία. Έφτασε ως το νούμερο 4 των ΗΠΑ και το νούμερο ένα της Βρετανίας. Από το υπόλοιπο σάουντρακ ξεχώρισε το Out Here on My Own, πάλι με τη φωνή της Irene Cara, και το Red Light με τη Linda Clifford.

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 25/2/2014

Τώρα πια που τα «νέα ταλέντα» ως τηλεοπτική ψυχαγωγία είναι μια παγκόσμια ρουτίνα, ίσως αυτό το φιλμ (και η σειρά που ακολούθησε) να μην προκαλούν την ίδια συγκίνηση, ωστόσο ο Άλαν Πάρκερ πρωτοτύπησε τότε, αποδίδοντας τη λαχτάρα, την έξαψη, την αγωνία νέων παιδιών που οραματίζονται τη δόξα στην άγρια Νέα Υόρκη. Μέσα στη σχολή, ταξικό μπέρδεμα και δράματα στο υπόβαθρο, σχέσεις έντονες και αμφίσημες με τους καθηγητές, σε μια παράθεση των ιστοριών σαν σε βινιέτες που αλληλοσυμπληρώνονται. Σαν πρόδρομος των ριάλιτι. Και βέβαια, με στιγμές δεξιοτεχνίας από τους μαθητές. Περισσότερο μια ταινία που αποτύπωσε τον παλμό μιας εποχής, παρά ένα σπουδαίο φιλμ. Το ριμέικ του 2009 είναι σαφώς κατώτερο.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

24 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *