Τεντ Μπάντι, ένας Γοητευτικός Δολοφόνος

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/7/2019

Είναι αλήθεια ότι όταν ακούς για την αληθινή ιστορία ενός ψυχοπαθή δολοφόνου, είσαι προετοιμασμένος να δεις κάτι σε θρίλερ. Ως προς αυτό, η ταινία του Berlinger μπορεί να αποκτήσει ακόμα και πολέμιους. Ο δημιουργός που τον έχουμε μάθει μέσω του χώρου του ντοκιμαντέρ δεν βγάζει τελείως από πάνω του τον όρο «docu», και κινείται σε αυτό που οι αγγλόφωνοι ονομάζουν ντοκιουντράμα (εμείς το χρησιμοποιούμε διαφορετικά). Ούτε λίγο ούτε πολύ, πρώτο του μέλημα είναι να καταγράψει την ιστορία, όπως περίπου θα έκανε και εντός ενός ντοκιμαντέρ. «Περίπου», όμως, κι εκεί αξίζει τα μπράβο του…

Ακόμα κι αν η περίπτωση Μπάντι ανήκει στα highlight της εγκληματολογίας, είναι φυσιολογικό έπειτα από τόσα χρόνια λίγοι, ακόμα και στις ΗΠΑ, να θυμούνται τη βαρύκροτη υπόθεση σε όλες της τις λεπτομέρειες. Με αυτό κατά νου, ο Berlinger στήνει περίτεχνα ένα εξαίσιο παιχνίδι αθωότητας-ενοχής, βάζοντας τον θεατή σε καίριες αμφιβολίες περί του αν η περίφημη δίκη του Μπάντι έστειλε στην ηλεκτρική καρέκλα έναν ψυχρό δολοφόνο ή ένα αθώο θύμα των περιστάσεων. Δεν σου αμφισβητεί το ιδιαίτερο του χαρακτήρα που χτίζεται γύρω από τον ήρωα, αλλά την ίδια ώρα δεν στον «καίει» ως ντε φάκτο ένοχο, προβάλλοντας παράλληλα τα «κατορθώματα» ενός αποτρόπαιου κτήνους, με τα δικά του. Έτσι, όταν ξεκινάει η μεγάλη δίκη στη Φλόριντα, ο θεατής μοιραία βρίσκεται στη θέση του ενόρκου, και όχι απαραίτητα του κατήγορου. Αγνοεί, δε, αν η ταινία επιφυλάσσει κάτι στο φινάλε που θα λυτρώσει τη μεγάλη του απορία, μια και ο σκηνοθέτης δεν θα προβεί ποτέ σε δικά του τερτίπια πέρα από όσα έχει καταγράψει η ιστορία, ώστε να ξεκαθαρίσει ή μη την υπόληψη του όμορφου νεαρού με το παπιγιόν.

Αν κάπου χάνεται ο Berlinger, είναι στην εξάπλωση του δράματος. Επειδή στην καρδιά της η ταινία είναι δραματική, τα γεγονότα από μόνα τους τον αφήνουν κάπως μετέωρο ανάμεσα στην ιστορική καταγραφή και το απλό ανθρώπινο δράμα των ηρώων, και κυρίως των περιφερειακών του κεντρικού ήρωα. Ακόμα και κάποιες υπόγειες σαρκαστικές νύξεις κρίνονται άτολμες, μια και ο σκηνοθέτης επιλέγει ως όπλο του την απόδοση μιας πραγματικότητας και έπειτα κάτι που θα παραπέμπει σε καθαρή μυθοπλασία. Παρόλα αυτά, οι ερμηνείες είναι όλες σε υψηλό επίπεδο, και ειδικά ο Zac Efron κρίνεται ιδανικός στην απόδοση ενός προσώπου που ο θεατής καλείται να «ξεψαχνίσει» μπας και βγάλει λαβράκι αλήθειας.

Μήπως ο Berlinger καταφέρνει εδώ μια εξαίσια σπουδή για το είναι και το φαίνεσθαι μιας κοινωνίας που επιφανειακά μπορεί να φέρεται καθωσπρέπει, αλλά στο παρασκήνιο μπορεί να βγάζει ένα πρόσωπο ειδεχθές; Μήπως τα χειρότερα των εγκλημάτων έχουν ως δράστη τον «όμορφο άντρα με την καλοσυνάτη φινέτσα και την προεξέχουσα κοινωνική λάμψη»; Αυτό το δεύτερο κείμενο, καθίστε αναπαυτικά στη θέση του θεατή-ενόρκου, και πριν ίσως προλάβει η ταινία να σας λυτρώσει ή μη, καλείστε να δώσετε τη δική σας ετυμηγορία…

Βαθμολογία: