Τα Πάντα Όλα

Κριτικός: Δημήτρης Μπαμπούλης

Έκδοση Κειμένου: 28/4/2022

Μια κινέζα μετανάστης στις ΗΠΑ παρασύρεται σε μια περιπέτεια, όπου μόνη της μπορεί να σώσει τον κόσμο εξερευνώντας άλλα σύμπαντα που συνδέονται με τις ζωές που θα μπορούσε να έχει ζήσει εάν είχε κάνει διαφορετικές επιλογές.

Με μια ιδιαίτερη ταινία, η εταιρεία παραγωγής A24 μάς συστήνει ένα δικό της multiverse, και οι δημιουργοί αυτού, Dan Kwan και Daniel Schneiter, μας κατευθύνουν σε μια ιστορία δράσης και διασκέδασης που παράλληλα θέλει να εγείρει το ενδιαφέρον του θεατή να… σκεφτεί. Σε ένα πολυσύμπαν με πρωταγωνίστρια την Eveline Wang (Michelle Yeoh), η οποία προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε όλα όσα την προβληματίζουν στη ζωή της, δηλαδή το μαγαζί της, τα χρέη που έχει, τη γραφειοκρατία, τη σχέση με την κόρη της, με τον σύζυγό της και τον πατέρα της. Την ίδια στιγμή μαθαίνει πως είναι η εκλεκτή που θα καταφέρει να σώσει τον κόσμο από έναν πολύ μεγάλο κίνδυνο…

Η ταινία μπαίνει αρκετά οργανικά και ομαλά στο θέμα της και σε κατευθύνει στην ιστορία της μέσα από την οποία οι δημιουργοί της θέλουν να συνδυάσουν το χιούμορ με ένα γενικότερο “μήνυμα” για το νόημα της ζωής. Το χιούμορ που χρησιμοποιεί είναι πολύ κοντινό στους κλασικούς αστεϊσμούς της Μάρβελ, ενώ σε άλλα σημεία πολύ πιο χοντροκομμένο. Ο αστείος χαρακτήρας της ταινίας επικρατεί για το μεγαλύτερο μέρος της και έπειτα δίνει τη θέση του σε ένα πιο σκεπτόμενο μέρος, που αναλύει την ανθρώπινη ύπαρξη και τις ανθρώπινες σχέσεις, πατώντας για την ανάπτυξη του πάνω στο πολυσύμπαν. Έτσι, ο χαρακτήρας της ταινίας δεν είναι ιδιαίτερα ισορροπημένος, προσπαθώντας όπως δείχνει να αγγίξει ένα μεγάλο μέρος του κοινού.

Η Μισέλ Γεό είναι εξαιρετική στον ρόλο της, όπου υποδύεται την άβολη και συγχυσμένη πρωταγωνίστρια που καλείται να σηκώσει τον ρόλο της εκλεκτής, αλλά να είναι παράλληλα και μια συνεπής οικογενειάρχης και μητέρα. Το σενάριο έχει πλήθος αναφορών σε άλλες ταινίες και διάφορους δημιουργούς με αφορμή το πολυσύμπαν. Μερικές από αυτές: το Kill Bill, το Matrix, ο Wong Kar Wai, το Persepolis ακόμη και ο Ρατατούης. Οι περισσότερες είναι επιτυχημένες, μερικές βοηθούν στην πλοκή παραλληλίζοντας όμοια νοήματα, και άλλες βοηθούν στο χιούμορ.

Ιδιαίτερα επιτυχημένη κι εμπνευσμένη είναι η σκηνοθεσία της ταινίας με τη δράση να καλύπτει με κινούμενη κάμερα αρκετές κόφτες αλλαγές και χρήση πλάνων που δημιουργούν ρυθμό αλλά και ευχαριστούν το μάτι του θεατή. Επιπλέον το CGI είναι εξαιρετικό στο μεγαλύτερο μέρος, με ελάχιστα ψεγάδια, και ανταγωνίζεται ευθέως τις μεγαλύτερες ανάλογες σε είδος παραγωγές.

Το “Τα Πάντα Όλα” είναι μια ταινία που επιχειρεί να διασκεδάσει και να ψυχαγωγήσει τον θεατή, χωρίς να κρατά μια ισορροπία ανάμεσα στα δύο, προσπαθώντας έτσι να μεγαλώσει το κοινό στο οποίο θα έχει απήχηση. Το πιο σοβαρό της υπαρξιακό κομμάτι, δηλαδή η τρίτη πράξη, δεν μπορεί σίγουρα να χαρακτηριστεί “βαθύ”, ωστόσο εάν γινόταν προσπάθεια για κάτι τέτοιο σίγουρα το αποτέλεσμα δεν θα απέδιδε. Η σκηνοθεσία και οι ευρηματικές σκηνές δράσης που αυξάνουν τον ρυθμό και την ένταση παράλληλα με κάποια πιο κωμικά χαρακτηριστικά, όμοια με αυτά των ταινιών που πρωταγωνιστούσε ο Τζάκι Τσαν, συμβάλλουν σημαντικά στον διασκεδαστικό της χαρακτήρα. Επιπλέον, η Μισέλ Γεό δείχνει τις υποκριτικές της δυνατότητες σε έναν απλό αλλά εκτός των συνηθισμένων της ρόλο,  με το αποτέλεσμα να είναι ιδανικό και λόγω του screen-time της να αποτελεί ένα από τα σημαντικά γρανάζια που κάνουν την ταινία να λειτουργεί.

Συνολικά, το “Τα Πάντα Όλα” πετυχαίνει τον σκοπό του να διασκεδάσει τον θεατή, και παρά το γεγονός ότι διαρκεί πάνω από δύο ώρες σίγουρα δεν θα επιτρέψει στο κοινό να πάρει τα μάτια από την οθόνη για να κοιτάξει το ρολόι του ούτε μία στιγμή.

Βαθμολογία: