Όλα θα Πάνε Καλά

Κριτικός: Νάνσυ Μιχαηλίδου

Έκδοση Κειμένου: 14/7/2015

Επτά χρόνια μετά το Palermo Shooting, κι έχοντας ενδιάμεσα επικεντρωθεί στο είδος του ντοκιμαντέρ, ο Βιμ Βέντερς επιστρέφει στο αφηγηματικό σινεμά, με το αποτέλεσμα δυστυχώς να μη δικαιώνει την απόφασή του, αφού δεν καταφέρνει να θυμίσει ούτε στο ελάχιστο τον auteur που γνωρίσαμε μέχρι τα μισά της καριέρας του.

Η ιστορία βρίσκει τον συγγραφέα Τόμας Έλνταν, ο οποίος έχει απομονωθεί στον Καναδά για να γράψει, να πρωταγωνιστεί σε ένα θανατηφόρο αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το τραγικό γεγονός θα αλλάξει τη ζωή του, θα επαναπροσδιορίσει τις διαπροσωπικές του σχέσεις και θα τον οδηγήσει σε ένα δύσκολο μονοπάτι ενοχών. Παράλληλα, η ατυχής αυτή εμπειρία θα αποτελέσει έμπνευση στο συγγραφικό του έργο και θα απογειώσει την καριέρα του, δημιουργώντας έτσι στον ίδιο ένα νέο κύμα τύψεων, που με τη βοήθεια κάποιων «φαντασμάτων» του παρελθόντος θα συνεχίσουν να τον στοιχειώνουν.

Ο Βιμ Βέντερς συγκεντρώνει ένα επώνυμο καστ, αποτελούμενο από τους Τζέιμς Φράνκο, Σαρλότ Γκέινσμπουργκ, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς και Μαρί Ζοσέ Κροζέ, τοποθετεί τον Μπενουά Ντεπί στη διεύθυνση φωτογραφίας, αναθέτει στον Αλεξάντρ Ντεσπλά τη μουσική επένδυση της ταινίας κι επιλέγει να χρησιμοποιήσει 3D τεχνολογία για να δώσει περισσότερο βάθος στο ανθρώπινο δράμα των ηρώων του. Αναφερόμαστε αδιαμφισβήτητα σε μια πολύ καλή παραγωγή, της οποίας ωστόσο η αισθητική ακρίβεια λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα με την ίδια την ουσία της. Η αγάπη του Βέντερς για το 3D φαίνεται πως τον παρασύρει ώστε να χάσει τον προσανατολισμό του, εστιάζοντας στην τεχνική και παραδίδοντας ένα χλιαρό δράμα. Μια δραματική ταινία δεν χρειάζεται τέτοια αξεσουάρ για να απογειωθεί, κι ενώ το συγκεκριμένο εργαλείο λειτούργησε θεαματικά στο ντοκιμαντέρ Πίνα Μπάους, εδώ μοιάζει σαν χαμένη χρήση μιας τεχνολογίας πάνω σε μια δραματική ταινία που δεν χρειαζόταν τονωτικές ενέσεις «τρίτου τύπου», αλλά κυρίως ψυχής. Κι ενώ τα θέματα που γεννούνται από το ατυχές περιστατικό παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον, το σενάριο του Μπιορν Όλαφ Γιοχάνεσεν στερείται εμβρίθειας, καθώς δεν καταφέρνει να μεταδώσει σε βάθος τα έντονα συναισθήματα των ηρώων του, ενώ προσθέτει συνεχώς νέες πληροφορίες, με τα νέα δεδομένα να κυλούν μπροστά στα μάτια του θεατή σαν σαπουνόπερα, ακολουθώντας τους χαρακτήρες για περίπου μία δεκαετία. Πρόκειται για μια δουλειά που θα ταίριαζε περισσότερο στο σινεμά της Σουζάνε Μπίερ παρά του Βιμ Βέντερς…

Μια ιστορία ενοχών, συγχώρεσης και κάθαρσης, που υστερεί σε ουσία και ψυχή, από έναν σκηνοθέτη που μας έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι ακόμα και σε συνθήκες λιτότητας μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα, χωρίς να επικεντρώνεται στο «κάθε πράγμα» – κατά του σκοπίμως χωρισμένου «every thing» του τίτλου – που ομολογουμένως στη συγκεκριμένη περίπτωση λειτουργεί περίφημα, τουλάχιστον όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι αυτής της πανάκριβης παραγωγής…

Βαθμολογία: