Η Εβίτα Δεν Κοιμάται Πια Εδώ

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Eva No Duerme

Ελληνικός Τίτλος: Η Εβίτα Δεν Κοιμάται Πια Εδώ

Διεθνής Τίτλος: Eva Doesn’t Sleep

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για φωτογραφία στα Fenix, τα εθνικά βραβεία της Αργεντινής.

Παραλειπόμενα

• Ο Sabrina Macchi, που υποδύεται τη νεκρή Εβίτα, είχε πάρει άλλον ρόλο αρχικά, αλλά ο σκηνοθέτης έκρινε ότι θα ήταν ιδανική για τον συγκεκριμέν. Για να μπορέσει να μη φανεί πουθενά “ζωντανή”, πέρασε από αυστηρή εκπαίδευση.
• Πριν ξεκινήσει η παραγωγή, προηγήθηκαν τέσσερα χρόνια ιστορικής αναζήτησης πάνω σε όσα αφορούν το θέμα.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σπύρος Δούκας

Έκδοση Κειμένου: 24/3/2016

Το 1952, η Εβίτα Περόν πεθαίνει και ταριχεύεται με ιδιαίτερο τρόπο ώστε να μετατραπεί σε «ωραία κοιμωμένη» για την Αργεντινή. Ύστερα το πτώμα της κλέβεται και κρύβεται από το Βατικανό, με τη θέση του να παραμένει άγνωστη για πολλά χρόνια.

Αυτή την πιο άγνωστη πλευρά της ιστορίας επιλέγει να διερευνήσει ο σκηνοθέτης Πάμπλο Αγκουέρο, στήνοντας μια συμβολική πολιτική ταινία που ξεκινάει με τον θάνατο της Εύα Περόν και τελειώνει με την ανεύρεση του πτώματός της και με την παράλληλη χρήση αρχειακού υλικού, που προσδίδει μια ρεαλιστική χροιά, συνδέει την ιστορία του πτώματος με την πολιτική ιστορία της Αργεντινής. ΚατΑ αυτόν τον τρόπο πετυχαίνει να την κρατήσει ζωντανή, καθώς αποτυπώνει σε συμβολικό πλέον επίπεδο τη σχέση της με το λαό, διερευνώντας το συνολικό στίγμα της και την υπόσταση της μνήμης της.

Δομικά, ξεκινάει με έναν πρόλογο με υποκειμενικό αφηγητή τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, στον ρόλο ενός μετέπειτα κυβερνήτη που ενοχλείται από την «παρουσία» της Εβίτα, και έπειτα η αφήγηση χωρίζεται σε τρία μέρη. Στην αρχή προβάλλεται αναλυτικά η διαδικασία της ταρίχευσης, με τη θρησκευτική τελετουργικότητα που τη συνοδεύει. Εκεί είναι που ανάγεται η Εβίτα σε «ωραία κοιμωμένη», και ο Αγκουέρο αναδεικνύει με μια αισθητική μεταφυσικού αυτή τη μεταμόρφωση, αναφερόμενος και στη θρησκευτική αντίληψη ως προς τη φροντίδα του σώματος, ώστε να επέλθει η γαλήνευση της ψυχής μετά το θάνατο. Ύστερα βλέπουμε τον Μεταφορέα (Ντενίς Λαβάν), που δέχεται εντολές σχετικά με την κλοπή του πτώματος από κάποιον στρατηγό. Τέλος, μεταφερόμαστε μερικά χρόνια αργότερα, στην ανάκριση ενός στρατηγού από περονιστές, σχετικά με την εύρεση του πτώματος της Εβίτα.

Σκηνοθετικά, το έργο υιοθετεί μια ατμοσφαιρική νουάρ αισθητική, αλλά και μια αφαιρετική θεατρικότητα, που προσδίδει έναν τόνο υπερρεαλισμού. Τα στοιχεία αυτά συμβάλλουν στην ευστοχία του εγχειρήματος, εφόσον ο Αγκουέρο ενδιαφέρεται για τη διερεύνηση της δύναμης των ιδεών που ενσαρκώνει ένα πρόσωπο-σύμβολο για έναν λαό, μιας δύναμης που αγκαλιάζει μια ολόκληρη χώρα, που η αύρα της πλημμυρίζει τον αέρα και χαράσσει μια πορεία στο χρόνο. Μία σχεδόν παράδοξα ισχυρή δύναμη.

Έτσι, θα λέγαμε πως πρόκειται για ένα έργο με πρωταγωνίστρια την ίδια την Εβίτα, μέσα από το οποίο προβάλλονται οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που ακολούθησαν μετά τον θάνατό της. Είναι τίμιο ως προς τις προθέσεις και τους στόχους του και σίγουρα ενδιαφέρον σε ιστορικό επίπεδο.

Βαθμολογία: