Eternals

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 2/11/2021

Η τέταρτη φάση του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel αποδεικνύεται μέχρι στιγμής και η πιο χαώδης σε σχέση με το ετερόκλητο περιεχόμενό της. Πλέον μοιάζει όλο και πιο δύσκολο να γίνει δεκτό ότι στον ίδιο κόσμο συνυπάρχουν ο Thor, η Black Widow και οι Eternals, πόσο μάλλον όταν στο παιχνίδι μπουν και οι X-Men με τους Fantastic Four. Επιχειρώντας να εισάγει την έννοια της μυθολογίας στο σύμπαν της, η Marvel προχωρά στη δημιουργία ενός φαντασιακού έπους με 7000 χρόνια ιστορίας και δέκα νέους χαρακτήρες, που φαινομενικά μοιάζει με απόκλιση από το σύνηθες μοτίβο του στούντιο καθώς ελάχιστες αναφορές γίνονται στην “Ιστορία” που έχει εκτυλιχθεί στις προηγούμενες ταινίες.

Το φιλμ αφηγείται μια συμπαγή ιστορία που παραδόξως είναι εύκολο να παρακολουθήσει κάποιος έστω και αμύητος θεατής εφόσον επιλέξει να εστιάσει στις διαπροσωπικές σχέσεις της πληθώρας των χαρακτήρων που παρελαύνουν στην οθόνη, αφού οι δημιουργοί της ταινίας κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να τους δώσουν ευδιάκριτα χαρακτηριστικά και τουλάχιστον μία σκηνή για να τους παρουσιάσουν ικανοποιητικά. Κατά τα άλλα, και επειδή η μυθολογία που επιχειρεί να παρουσιάσει μοιάζει υπερβολικά κοσμική για να τη ντύσει με λεπτομέρειες που μάλλον θα περιέπλεκαν παρά θα συμπλήρωναν την ιστορία, η δομή παραμένει η γνωστή: μια ομάδα υπερηρώων καλείται να διαχειριστεί τις προσωπικές της διαφωνίες ώστε να αντιμετωπίσει μια απειλή που θα καταστρέψει τον πλανήτη. Αντάξια όμως του μεγέθους μιας μυθολογίας, εδώ η απειλή είναι τριπλή και προέρχεται μέσα από κάθε αντιμαχόμενη πλευρά.

Η Chloe Zao αντιλαμβάνεται το μέγεθος και την πολυπλοκότητα της ιστορίας που καλείται να αφηγηθεί, και σίγουρα τη βοηθάνε η προσοχή που δίνει στις λεπτομέρειες και η ύπαρξη του προσωπικού της στιλ. Κανένας συσχετισμός με την προηγούμενη φιλμογραφία της δεν εξυπηρετεί, αφού πρόκειται για εμφανώς δυσανάλογου μεγέθους δημιουργίες με άκρως διαφορετικές απαιτήσεις, ενώ η βράβευσή της με Όσκαρ το μόνο που υπονοεί εδώ είναι μια έμφυτη εξυπνάδα να διαχειριστεί το υλικό της με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να το αναδείξει. Η εικονογραφία της περισσότερο μοιάζει να εμπνέεται από ταινίες όπως το “2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος” και ο “Προμηθέας” παρά από τους “Avengers”, αλλά αυτό που εκμαιεύει η ταινία από αυτήν είναι λιγότερο οι προσωπικές της δυνάμεις στην κινηματογραφική αφήγηση και τη σπουδή χαρακτήρων, και περισσότερο μια “τσάντα” με σκηνοθετικά κόλπα στα οποία ανατρέχει συνεχώς.

Περισσότερα πράγματα όμως μοιάζουν να αποσπούν από το σύνολο παρά να λειτουργούν υπέρ του. Το διαρκές πήγαινε-έλα σε εποχές και τόπους είναι ταιριαστά μεγαλειώδες στα χαρτιά, αλλά χάνει γρήγορα τον αντίκτυπο που προσδοκούσε να έχει. Κατά συνέπεια, οι απαιτήσεις σε ειδικά εφέ είναι τεράστιες, αλλά η ποιότητά τους είναι αισθητά δυσανάλογη και μία σύγκριση ανάμεσα στα τοπία και τα τέρατα έχει ξεκάθαρα νικητή και χαμένο. Και ενώ η χημεία μεταξύ των δέκα Αιωνίων είναι στην καλύτερη περίπτωση αμφιλεγόμενη, η μεγάλη παραφωνία έρχεται από την Angelina Jolie για όλους τους λάθος λόγους. Η Jolie καλώς ή κακώς είναι μεγαλύτερη σταρ από όλους τους πρωταγωνιστές της ταινίας μαζί και η παρουσία της, όχι σαν κάποιος αυτόνομης λειτουργίας ρόλος, αλλά σαν κομμάτι της ομάδας χτυπάει πολύ έντονα.

Ας αναλογιστούμε όμως και για μία στιγμή τι έχει διανείμει το στούντιο μέσα σε μόλις δέκα μήνες: τρεις μεγάλου μήκους ταινίες και τρεις τηλεοπτικές σειρές, ενώ έπονται κι άλλες μέχρι το τέλος του έτους. Αν δεν είσαι φαν που ζει για να δει και το τελευταίο καρέ των αγαπημένων του κόμικ να αναπαράγεται στην οθόνη, σε νοιάζει πραγματικά ακόμα αυτό το σύμπαν; Αν δεν υπήρχαν οι λεγόμενες “πρωτιές” της ερωτικής σκηνής, του ασιάτη πρωταγωνιστή, του γκέι χαρακτήρα κλπ που ο χαρακτηρισμός τους ως “πρωτιές” κάνει έναν σινεφίλ να γελάει, θα είχαν αυτές οι ταινίες κάποιο αντίκτυπο; Υπάρχουν όντως ως καλλιτεχνικές δημιουργίες ή μοιάζουν σαν το πρελούδιο της έξτρα σκηνής του τίτλου τέλους που πλέον μοιάζει να κουβαλά περισσότερη σημασία από όσα έχουν εκτυλιχθεί τις προηγούμενες δύο ώρες;

Βαθμολογία: