Η 26χρονη Ελίζ νόμιζε ότι είχε την τέλεια ζωή: τον ιδανικό σύντροφο και μια καριέρα ως μπαλαρίνα. Όλα γκρεμίζονται όταν τσακώνει τον φίλο της με την αναπληρώτρια χορεύτριά της, και αφού τραυματίζεται στη σκηνή, όλα δείχνουν ότι δεν θα μπορέσει να χορέψει ξανά. Ο δρόμος για τη φυσική αλλά και ψυχολογική ανάκαμψη θα την οδηγήσει μακριά από το Παρίσι σε μια γραφική τοποθεσία, όπου οι φίλοι, ένας νέος έρωτας κα η ελευθερία του σύγχρονου χορού θα τη βοηθήσουν να επανασυνδεθεί με τον πατέρα της, αλλά πιο σημαντικά, με τον ίδιο της τον εαυτό.
Σκηνοθεσία:
Cedric Klapisch
Κύριοι Ρόλοι:
Marion Barbeau … Elise Gautier
Hofesh Shechter … Hofesh Shechter
Denis Podalydes … Henri Gautier
Muriel Robin … Josiane
Pio Marmai … Loic
Francois Civil … Yann
Souheila Yacoub … Sabrina
Mehdi Baki … Mehdi Baki
Alexia Giordano … Anais
Damien Chapelle … Julien
Mathilde Warnier … Melodie Gautier
Olivier Broche … Amaury
Zinedine Soualem … ο διαχειριστής
Stephane Debac … φωτογράφος μόδας
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Santiago Amigorena, Cedric Klapisch
Παραγωγή: Cedric Klapisch, Bruno Levy
Μουσική: Thomas Bangalter, Hofesh Shechter
Φωτογραφία: Alexis Kavyrchine
Μοντάζ: Anne-Sophie Bion
Σκηνικά: Marie Cheminal
Κοστούμια: Anne Schotte
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: En Corps
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Τελευταίος Χορός
- Διεθνής Τίτλος: Rise
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, δεύτερου αντρικού ρόλου (Francois Civil και Pio Marmai), υποσχόμενης ηθοποιού (Marion Barbeau), σεναρίου, φωτογραφίας, μοντάζ και ήχου στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Κινηματογραφικό ντεμπούτο για τη Marion Barbeau, πρώτης χορεύτριας στο μπαλέτο της όπερας του Παρισίου από το 2018.
- Ο Klapisch σχεδίαζε να γράψει το σενάριο μόνος του κατά τη διάρκεια του lockdown της πανδημίας, αλλά του προέκυψε κάτι τόσο σύνθετο που αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από τον συχνό συνεργάτη του, Santiago Amigorena. Εκείνος δέχτηκε αλλά διστακτικά, μια και δεν γνώριζε πολλά περί χορού.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής που φέρει την υπογραφή του Hofesh Shechter προέρχεται από το Political Mother: The Choregrapher’s Cut (2011), του οποίου και η χορογραφία αναπαράγεται επί του φιλμ.
Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 17/5/2023
Η πρώτη σεκάνς ενός έργου θεωρητικά δίνει τον τόνο για αυτό που θα επακολουθήσει. Είναι η γνωριμία μας με το φιλμικό κείμενο, μια πρώτη ανάγνωση του ύφους του, των προβληματικών του, ίσως και μια πρόγευση των διακυβευμάτων της ιστορίας που πρόκειται να εκτυλιχτεί ενώπιον μας. Το «Ο Τελευταίος Χορός» διαθέτει μία αναμφίβολα επιβλητική εισαγωγική σκηνή. Παλλόμενη στο ρυθμό της μουσικής και συντονισμένη στη «Μπαγιαντέρα» της οποίας ηγείται η πρωταγωνίστρια, η σεκάνς που φιλοτεχνεί ο Κλαπίς μαγνητίζει, ενώ φροντίζει να αναπτύξει τη θέση της βασικής ηρωίδας με ελάχιστες λέξεις. Η απόκοσμη γοητεία του μπαλέτου προμηνύει μια διπλή πανωλεθρία για την πρωταγωνίστρια, την Ελίζ, που μέσα σε λίγα λεπτά βλέπει τη σχέση της να καταρρέει λόγω απιστίας του συντρόφου της και την καριέρα της στον κλασικό χορό να απειλείται από τη σκιά μίας επώδυνης, πρόωρης, αυλαίας που επιβάλλει ένας σοβαρός επί σκηνής τραυματισμός.
Το μεγάλο κατόρθωμα του δημιουργού είναι η επιτυχής εναλλαγή του τόνου στα μετέπειτα στάδια της ταινίας. Μετά από μια τεταμένη έναρξη, στα χνάρια ενός αρονοφσκικού Μαύρου Κύκνου, ο Κλαπίς δρομολογεί ένα ταξίδι εναλλακτικών δρόμων, μια ψυχική περιπέτεια για τη νεότητα που δεν φοβάται όταν πιάνει πάτο γιατί ο χρόνος είναι στο πλευρό της και η επανεφεύρεση εαυτού είναι ο κρυμμένος άσος στο μανίκι. Επενδύει σε κομψά δομημένες αντιθέσεις, με πρώτη και κύρια αυτή ανάμεσα σε κλασικό και σύγχρονο χορό, όπου η αυστηρή φόρμα του πρώτου αντιδιαστέλλεται με το πνεύμα ελευθερίας που διαποτίζει την κινησιολογία του δεύτερου, δίχως να προκρίνεται το ένα ή το άλλο ως μοναδική διέξοδος της καλλιτεχνικής έκφρασης. Αντίστοιχα, η σκηνική μοναξιά της πρίμα μπαλαρίνα στο θριαμβευτικό έργο του Πετιπά δίνει τη θέση της στην πολυπόθητη λυσιμελή συλλογικότητα της χορευτικής κολεκτίβας που αγκαλιάζει την τραυματισμένη ποικιλοτρόπως πρωταγωνίστρια.
Βέβαια, ορισμένα φάλτσα δυστυχώς δεν λείπουν, όπως τα πρόχειρα διαλείμματα αστεϊσμών ή ορισμένες απλουστεύσεις στη σχέση της ηρωίδας με τον γεμάτο αγάπη, αλλά και δυσχέρεια στη στοργική έκφραση, πατέρα της. Δεν ματαιώνει όμως τον προσεγμένο σχεδιασμό, πολλώ δε μάλλον τον γλυκό παλμό της ταινίας, που επιτρέπει στην Ελίζ γλιστρήσει μέσα από τις συμπληγάδες των συναισθηματικών της αδιεξόδων και να κινήσει σε διαφορετικά μονοπάτια γεμάτη εύλογη αισιοδοξία για ένα μέλλον που δεν είναι αυτό που σχεδίασε, αλλά παραμένει όλοδικό της. Στο κάτω κάτω, οι επιμέρους ενστάσεις κάμπτονται, αν όχι από την εξαιρετική ερμηνεία της χορεύτριας Μαριόν Μπαρμπό, που πραγματοποιεί ένα ντεμπούτο γεμάτο αυτοπεποίθηση και ψυχραιμία, τότε από τις πανέμορφες σεκάνς χορού που βρίσκονται διασκορπισμένες στην ταινία και της χαρίζουν την ευγλωττία που το καλό πυκνής αφηγηματικής γλώσσας σινεμά διαθέτει.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
