Ο Δον Πλούταρκο, ο γιος του και ο εγγονός του είναι ταπεινοί μουσικοί της υπαίθρου, ενώ παράλληλα υποστηρίζουν την κίνηση των ανταρτών απέναντι στην καταπιεστική κυβέρνηση. Όταν ο στρατός καταλάβει το χωριό, οι επαναστάτες το εγκαταλείπουν αφήνοντας πίσω τα πυρομαχικά. Ο Δομν Πλούτακο καταστρώνει τότε ένα σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο θα επιστρέψει πίσω για να πάρει τα κρυμμένα όπλα, παριστάνοντας τον φτωχό και αθώο βιολιστή.
Σκηνοθεσία:
Francisco Vargas
Κύριοι Ρόλοι:
Angel Tavira … Δον Plutarco
Gerardo Taracena … Genaro
Dagoberto Gama … ο λοχαγός
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Francisco Vargas
Παραγωγή: Angeles Castro, Hugo Rodriguez, Francisco Vargas
Μουσική: Armando Rosas, Cuauhtemoc Tavira
Φωτογραφία: Martin Boege, Oscar Hijuelos
Μοντάζ: Ricardo Garfias, Francisco Vargas
Σκηνικά: Claudio Contreras
Κοστούμια: Rafael Ravello
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: El Violin
- Ελληνικός Τίτλος: Το Βιολί
- Διεθνής Τίτλος: The Violin
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, δεύτερου αντρικού ρόλου (Gerardo Taracena) και σεναρίου στα Ariel, τα εθνικά βραβεία του Μεξικού. Υποψήφιο σε ακόμα 4 κατηγορίες, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.
- Βραβείο αντρικής ερμηνείας (Angel Tavira) για το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.
- Ειδική μνεία στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν.
- Ειδικό βραβείο επιτροπής στο φεστιβάλ του Σάο Πάολο.
- Βραβείο ανθρώπινων αξιών στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Παραλειπόμενα
- Πρώτη ταινία τόσο για τον Francisco Vargas, αλλά και για τον πρωταγωνιστή του, Angel Tavira. Ο πρώτος δεν έκανε καμία άλλη μέχρι και το 2020, ενώ ο δεύτερος έφυγε από τη ζωή το 2008.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 26/4/2009
Μια αληθινά τίμια ταινία, με ξεκάθαρη ματιά, τόσο προς τον άνθρωπο, όσο και προς την πολιτική. Η χώρα δεν κατονομάζεται, αλλά δεν ήταν ανάγκη, αφού η Λατινική Αμερική έχει τόσα και τόσα παρόμοια παραδείγματα ξεσπάσματος λαού επί δυναστικών κυβερνήσεων. Η μεξικανική ταινία του Βάργκας επιμένει στον κύριο ήρωα της και μέσω αυτού προωθεί μηνύματα υπέρ της αυτοθυσίας και της ηθικής επί των όπλων. Το δράμα έχει λατινοαμερικανική ροή και ο πρωτοεμφανιζόμενος Άνχελ Ταβίρα είναι ένας καταπληκτικός πρωταγωνιστής και είναι λυπηρό που δεν πρόλαβε να παίξει περισσότερο, μια και το 2008 ήρθε η ώρα του να φύγει από τα εγκόσμια.
Δεν είναι από τις ταινίες που έχεις να πεις πολλά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα εισπράξεις αναλόγως λίγα. Η οπτική της επανάστασης μέσω της μουσικής κι ενός ποιητικού ρεαλισμού είναι χαρά για τον σινεφίλ θεατή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουμε δύσκολη νοηματική για κάποιον μη μυημένο σε φεστιβαλικού τύπου σινεμά. Μικρό λοιπόν σε καλλιτεχνικό όγκο, κάτι που δεν μπαίνει σε διαδικασία και το ίδιο να αποκηρύξει, αλλά σε γεμίζει συναισθήματα και σκέψεις.
Βαθμολογία: