Σε μια παραθαλάσσια πόλη της Ισπανίας, μια ομάδα φίλων, μέλη ενός πολιτικού κόμματος της χώρας, περνούν τον χρόνο τους σε εντυπωσιακά γιοτ και ακριβά εστιατόρια. Πίσω από την επιφανειακή βιτρίνα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα: η καθημερινότητά τους περιλαμβάνει ξέπλυμα χρήματος, ύποπτες συναλλαγές, περίεργα πάρε-δώσε και ειδικές “χάρες” προς επιχειρηματίες. Ο Μανουέλ, ένας τοπικός γραμματέας του κόμματος, ο οποίος έχει αρκετή επιρροή και είναι ένα από τα φαβορί για να αναλάβει τη θέση του προέδρου, βλέπει την τέλεια ζωή του να απειλείται μετά από την αποκάλυψη ενός μεγάλου σκανδάλου, που εμπλέκει τον ίδιο και τον φίλο του, Πάκο. Ο Μανουέλ προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία του, καθώς τα μίντια αρχίζουν να αποκαλύπτουν το σκάνδαλο σε όλη του την κλίμακα. Είναι όμως πεπεισμένος ότι η καταιγίδα θα περάσει, και ότι το κόμμα θα φέρει τα πράγματα στη θέση τους, όπως έκανε πάντα όταν είχε μπλεξίματα κάποιο από τα μέλη του. Όμως, αυτή τη φορά το κόμμα του γυρνά την πλάτη και μόνο ο Πάκο βγαίνει αλώβητος. Μέσα σε μια νύχτα, ο Μανουέλ αποβάλλεται από το “βασίλειο”, στιγματισμένος στα μάτια της δημόσιας γνώμης και προδομένος από εκείνους, οι οποίοι, λίγες ώρες νωρίτερα, πίστευε ότι ήταν φίλοι του. Όμως, παρόλο που το κόμμα σκοπεύει να ρίξει όλο το φταίξιμο πάνω του, ο Μανουέλ δεν δέχεται να πέσει μόνος του.

Σκηνοθεσία:

Rodrigo Sorogoyen

Κύριοι Ρόλοι:

Antonio de la Torre … Manuel Lopez-Vidal

Monica Lopez … Ines

Josep Maria Pou … Frias

Nacho Fresneda … Paco

Barbara Lennie … Amaia Marin

Ana Wagener … ‘Ceballos’

Luis Zahera … Cabrera

Francisco Reyes … Alvarado

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Rodrigo Sorogoyen, Isabel Pena

Παραγωγή: Mercedes Gamero, Gerardo Herrero, Mikel Lejarza

Μουσική: Olivier Arson

Φωτογραφία: Alejandro de Pablo

Μοντάζ: Alberto del Campo

Σκηνικά: Miguel Angel Rebollo

Κοστούμια: Paola Torres

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: El Reino
  • Ελληνικός Τίτλος: Ο Έκπτωτος
  • Διεθνής Τίτλος: The Realm
  • Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: The Candidate [Μεγ. Βρετανία]

Κύριες Διακρίσεις

  • Βραβείο σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Antonio de la Torre), δεύτερου αντρικού ρόλου (Luis Zahera), σεναρίου, μουσικής, μοντάζ και ήχου στα Goya. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, δεύτερο γυναικείο ρόλο (Ana Wagener), νέο ηθοποιό (Francisco Reyes), φωτογραφία, διεύθυνση παραγωγής και ειδικά εφέ.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/8/2019

Το 2016, ο Rodrigo Sorogoyen ξεκίνησε με ένα κλασικού τύπου θρίλερ με ψυχοπαθή δολοφόνο. Δύο χρόνια αργότερα, ανακαλύπτει ξανά το ίδιο είδος από την πολιτική του αυτή τη φορά όψη, και τώρα ο «ψυχοπαθής» είναι ένας κύριος με τα όλα του. Ένας ευυπόληπτος πολιτικός που έχει τις ευλογίες του κόμματος του, και βρίσκεται εκεί που βρίσκεται λόγω της εκλογής του απευθείας από τον λαό. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο ιστορίες έγκειται στον αριθμό θυμάτων. Στην πρώτη περίπτωση είναι κάποιοι τυχαίοι. Στη δεύτερη, είναι ένας ολόκληρος λαός…

Το φιλμ μπορεί κανείς να πει ότι χωρίζεται σε δύο κομμάτια. Το πρώτο είναι σχεδόν ολόκληρη η διάρκεια. Ξεκινάμε γνωρίζοντας τον ήρωα μας, τον Μανουέλ, να καρπώνεται τα οφέλη του «μεροκάματου» του σε πλούσια τραπέζια και πολυτελή γιοτ. Από αυτό το σημείο δεν θα φύγουμε ποτέ από το πλάι του. Η κάμερα θα τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα: το ξέσπασμα του σκανδάλου, την εμπλοκή του σε αυτό, την αντιμετώπιση του από το κόμμα, την κατάβαση του από τον επίγειο παράδεισο σε μια κόλαση. Το δεύτερο κομμάτι είναι μόνο ο επίλογος. Αφού ο Μανουέλ θα έχει περάσει από σαράντα βήματα βασανισμού, έχει ανακαλύψει τον τρόπο να μην κάνει μοναχός του αυτή την τελική βουτιά στο κενό. Και τότε πέφτει ο κρίσιμη ερώτηση, που ο σκηνοθέτης ηθελημένα άφησε αναπάντητη καθόλη τη διάρκεια: ποιος είναι ο Μανουέλ;

Ο Sorogoyen χρησιμοποιεί μια μέθοδο που από τη μία μοιάζει να μοντερνοποιεί το πολιτικό θρίλερ, αλλά από την άλλη θέλει να μας πει κάτι ξεκάθαρο: το να μην προσωποποιήσουμε την περίπτωση του βρώμικου πολιτικού σε έναν Μανουέλ. Τονίζει έτσι ότι μπορεί αυτή η ιστορία να αφορά μυθοπλασία, αλλά είναι πιο αληθινή κι από τους φόβους μας. Τόσο, που η εξυγίανση της πολιτικής ζωής μπορεί να σήμαινε ακόμα και την αποκαθήλωση της πολιτικής ζωής όπως τη γνωρίζουμε. Όλοι έχουμε στα χείλη μας το «όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες», αλλά όταν έρχεται η ώρα της κάλπης, λίγη σημασία μοιάζει πλέον να έχει αυτή μας η πεποίθηση, που εντέλει λειτουργεί στους περισσότερους ως κάτι σαν «αληθινό ψέμα», ή αστικός μύθος. Δεν φαίνεται να πτοούμαστε ούτε από όσα ακούγονται για σκάνδαλα από τα ΜΜΕ, με τη διαφθορά εντέλει να μην παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην εκλογική μας προτίμηση. Και η ειρωνεία είναι ότι ενώ δεν έχουμε εμπιστοσύνη στο σύστημα εξουσίας, ακυρώνουμε τα ακράδαντα στοιχεία που ακούμε για κάποιον-κάποιους, αν αυτά δεν πάρουν τη δικαστική βούλα του ενόχου. Λες και είμαστε δικαστές, και όχι απλοί ψηφοφόροι με δική μας βούληση κι επιλογή στην ενημέρωση…

Πίσω στην ταινία… ο σκηνοθέτης χτίζει έναν λαβύρινθο για τον ήρωα του, που μοιάζει να έχει απώτερο τελειωμό μόνο την εξάντληση του και την πτώση στο έδαφος. Ως σιωπηλό θρίλερ, δεν του προσφέρει ποτέ μια ακτίδα φωτός, και τον αφήνει να κινείται ολομόναχος με ολοένα και λιγότερους συμμάχους όσο περνάει η ήρωα. Ο χρόνος κυλάει τάχιστα. Μπορεί να αργήσουμε να βρεθούμε σε δράση, αλλά οι γρήγοροι διάλογοι και το νευρώδες μουσικό μπιτ έχουν φροντίσει να μας κρατάνε συνεχώς σε διέγερση. Ο Antonio de la Torre βρίσκει μέσα σε όλα αυτά την ευκαιρία να ξεδιπλώσει πολλές παραμέτρους του αδιαμφισβήτητου ταλέντου του, βγάζοντας συναισθήματα ακραίων συνθηκών.

Καλά όμως ετούτα, αλλά αυτές οι δύο γεμάτες ώρες εσωτερικής έντασης υπάρχουν μονάχα για το απώτερο φινάλε που μας επιφυλάσσει ο Sorogoyen. Μπορεί μάλιστα κάποιοι να κουραστούν με τους ρυθμούς σε συνδυασμό με καταστάσεις που δεν θα τον κάνουν να πέσει κι από τα σύννεφα. Η επιμονή δε του δημιουργού να αφήνει τον Μανουέλ να επιλέγει να μην κρίνει ποτέ τον εαυτό του, μπορεί ακόμα και να εκνευρίσει. Και γενικά, μην αναζητήσετε ποτέ χαρακτήρες, ο κόσμος που περιγράφεται εδώ είναι τόσο ψυχρός εσωτερικά όσο οι πράξεις του. Μα μήπως αυτό το «ελάττωμα» της ταινίας κρύβει την πάσα αλήθεια για το ποιόν τους; Μήπως όλοι αυτοί ζουν σε μια ψευδαίσθηση ότι είναι τόσο ανθρώπινοι όσο ο καθένας; Έτσι κι αλλιώς, φόνο δεν θυμούνται να έχουν κάνει…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

9 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *