Στη μέση της νύχτας, ένας άντρας που τρέχει πανικόβλητος τραυματίζεται θανάσιμα από ένα διερχόμενο αμάξι. Όταν φτάνει η αστυνομία, ανακαλύπτει ότι ο άντρας ήταν ο νυχτοφύλακας στο κοντινό νεκροτομείο, από το οποίο στη συνέχεια διαπιστώνει ότι έχει εξαφανιστεί μια σορός. Το σώμα της Μάικα Βιγιαβέρδε, μιας γνωστής και πλούσιας κοσμικής γυναίκας, δεν βρίσκεται πια στον παγωμένο θάλαμο. Ο επιθεωρητής Χεμέ Πένια, που αναλαμβάνει τη διαλεύκανση της υπόθεσης, σφραγίζει το νεκροτομείο κι αρχίζει την έρευνα. Βασικός του μάρτυρας είναι ο Άλεξ Ουγιόα, σύζυγος της Μάικα, ο μόνος που μπορεί να τον βοηθήσει να ξετυλίξει το νήμα της εξαφάνισης, αφού γνωρίζει όλα τα μυστικά της. Όταν όμως θα ξεσπάσει μια ισχυρή καταιγίδα, το νεκροτομείο θα απομονωθεί, και μια σειρά παράξενων φαινομένων θα αρχίσει να εκτυλίσσεται, σηματοδοτώντας μια εφιαλτική βραδιά για όλους.
Σκηνοθεσία:
Oriol Paulo
Κύριοι Ρόλοι:
Jose Coronado … Jaime Pena
Belen Rueda … Mayka Villaverde Freire
Hugo Silva … Alejandro ‘Alex’ Ulloa Marcos
Aura Garrido … Carla Miller/Eva Pena
Juan Pablo Shuk … πράκτορας Pablo
Cristina Plazas … Δρ Silvia Tapia
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Oriol Paulo, Lara Sendim
Παραγωγή: Mercedes Gamero, Mikel Lejarza, Joaquin Padro, Mar Targarona
Μουσική: Sergio Moure
Φωτογραφία: Oscar Faura
Μοντάζ: Joan Manel Vilaseca
Σκηνικά: Balter Gallart
Κοστούμια: Maria Reyes
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: El Cuerpo
- Ελληνικός Τίτλος: Το Σώμα
- Διεθνής Τίτλος: The Body
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για νέο σκηνοθέτη στα Goya.
Παραλειπόμενα
- Πρώτη μεγάλου μήκους για τον Oriol Paulo, κι ενώ ήταν ενεργός από το 1998.
- Έγινε τρεις φορές ριμέικ. Την πρώτη και την τρίτη στην Ινδία, και τη δεύτερη στη Νότια Κορέα. Αναμένονταν το 2020 και αγγλόφωνη εκδοχή από τον Isaac Ezban, που όμως δεν ήρθε ποτέ.
Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 19/5/2016
Ισπανία, 2012. Μία ταινία σχετικά χαμηλού προϋπολογισμού σημειώνει αξιόλογη επιτυχία. Γνήσιο τέκνο ενός είδους που στην πατρίδα της γνωρίζει μεγάλη άνθηση, το «Σώμα» αποτελεί ένα από τα σημαντικά ισπανικά θρίλερ των τελευταίων ετών.
Ελλάδα, 2016. Η κόπια της εν λόγω ταινίας βρίσκεται σε κάποιο σκονισμένο συρτάρι του έλληνα διανομέα. 4 χρόνια μετά την αρχική της κυκλοφορία, αποφασίζει αυτός ότι είναι καλή ιδέα να τη μοιραστεί με το ελληνικό κοινό.. Και κάπως έτσι, το «Σώμα» βρήκε το δρόμο προς τις δικές μας σκοτεινές αίθουσες, έχοντας προ πολλού ολοκληρώσει την παγκόσμια διαδρομή της και αφού έχει αποκτήσει ριμέικ στο Μπόλιγουντ. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Όταν το σώμα της πανέμορφης πλην νεκρής Μάικα εξαφανίζεται από το νεκροτομείο στο οποίο φυλασσόταν, πανικός κυριεύει τους επιβλέποντες αστυνομικούς. Ο έμπειρος επιθεωρητής Χάιμε αναλαμβάνει να λύσει το μυστήριο και ο πρώτος μάρτυρας που επιστρατεύει είναι ο χήρος της Μάικα, ο Άλεξ. Από τα πρώτα στάδια της μεταξύ τους επικοινωνίας, ο επιθεωρητής λοξοκοιτά τον Άλεξ και πολύ σύντομα αρχίζει να τον θεωρεί βασικό ύποπτο για το φόνο της γυναίκας του. Έτσι, ο χήρος, αντί να θρηνεί το χαμό της συζύγου του στην αγκαλιά της ερωμένης του, υποχρεούται να περάσει μια σειρά ψυχοφθόρων ανακρίσεων στο σκοτεινό τμήμα.
Το «Σώμα», από τα πρώτα του κιόλας λεπτά, δείχνει τι είδους θρίλερ είναι. Βασίζεται σαφώς στη δημιουργία της κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας και προετοιμάζει ασταμάτητα τη μεγάλη του ανατροπή. Τα δύο αυτά κεντρικά σημεία τα πετυχαίνει και μάλιστα με το παραπάνω, καθώς ο θεατής αισθάνεται ότι καμία από τις πιθανές εξηγήσεις που του προσφέρονται ως προς το μυστήριο δεν επαρκεί και παράλληλα η τελική λύση είναι σχετικά απρόβλεπτη χωρίς να είναι αλλόκοτη. Έχοντας ήδη κατακτήσει αυτά, είναι δεδομένο ότι η ταινία λειτουργεί ικανοποιητικά. Το πλαίσιο της όμως είναι εξαρχής περιορισμένο, καθώς ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Οριόλ Πάουλο μοιάζει να έχει επενδύσει στην ταινία του τα ελάχιστα δυνατά ώστε να πετύχει τα απολύτως απαραίτητα. Έτσι, αγνοεί επιδεικτικά κάποιες σεναριακές τρύπες και επιτρέπει στην ταινία του, παρότι στο μεγαλύτερο μέρος της είναι σφιχτή και μετρημένη, να χαλαρώσει ρυθμικά λίγο πριν το τέλος.
Ένας φανατικός οπαδός του είδους ο οποίος θα προσέλθει στην αίθουσα καλή τη πίστει θα αποχωρήσει κατά πάσα πιθανότητα ικανοποιημένος, σκεπτόμενος ότι αυτό που παρακολούθησε ήταν κατά βάση διασκεδαστικό, αν και τίποτα παραπάνω. Η προσχηματική πλοκή κάπως συγχωρείται χάρη στην ανατροπή του τέλους, οι χλιαρές ερμηνείες μπορούν να αφεθούν στην άκρη και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα, σ` ένα θρίλερ που είναι μεν της σειράς, αλλά στέκει αξιοπρεπώς.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
