Η Φαμίλια

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: El Clan

Ελληνικός Τίτλος: Η Φαμίλια

Διεθνής Τίτλος: The Clan

Κύριες Διακρίσεις

• 5 βραβεία στα εθνικά βραβεία της Αργεντινής. Υποψήφιο για ακόμα 7, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.
• Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Βραβείο σκηνοθεσίας.
• Επίσημη πρόταση της Αργεντινής για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Παραλειπόμενα

• Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, που συνέβησαν στο Μπουένος Άιρες από το 1982 έως το 1985.
• Αναμενόταν να συμμετέχει στο φεστιβάλ Κανών, κι όχι αυτό της Βενετίας, αλλά καθυστέρησαν τα γυρίσματα.
• Ο Guillermo Manoukian και η Rogelia Pozzi, συγγενείς θυμάτων των Puccio, γνώριζαν από νωρίς για την παραγωγή, και συνείσφεραν χρήματα, μαζί και πληροφορίες που βρήκαν θέση στο σενάριο.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 16/6/2016

Το αργεντίνικο σινεμά διανύει μια ιδιαιτέρως ανθηρή περίοδο την τελευταία δεκαετία. Ταινίες γενναίες που δε φοβούνται να μιλήσουν για τις πάμπολλες ανοιχτές πληγές του λατινοαμερικανικού λαού αποκτούν πολλούς οπαδούς παγκοσμίως ενώ σημειώνουν και αξιόλογη πορεία στα box-office, τηρουμένων των αναλογιών του μπάτζετ και της προώθησης. H «Φαμίλια», που αγγίζει το ακανθώδες για τη χώρα θέμα της μαφίας, γνώρισε ιδιαίτερα μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, ενώ αποτέλεσε και την επίσημη πρόταση της Αργεντινής για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας στην 88η τελετή, αφού πρώτα είχε αποσπάσει τον Αργυρό Λέοντα του φεστιβάλ της Βενετίας.

Η ταινία ακολουθεί τη εγκληματική οικογένεια Πούτσιο, η οποία έμοιαζε με πρότυπο αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια μαφιόζικη συμμορία με ειδίκευση στις απαγωγές. Ο σκηνοθέτης εστιάζει κυρίως στον πάτερ φαμίλια, τον Αρκιμέντες Πούτσιο, ενώ τοποθετεί τη χρονική της αφετηρία στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μόλις είχε καταρρεύσει η δικτατορία που μάστιζε τη χώρα. Σημειωτέων ότι το όλο εγχείρημα βασίζεται σε αληθινή ιστορία.

Τα βασικά συστατικά που θα περίμενε κανείς από μια τέτοιου είδους ταινία, κατά ένα μέρος βιογραφική και κατά ένα άλλο γκανγκστερική, υπάρχουν και μάλιστα σε αφθονία. Παλιομοδίτικη αφηγηματική δομή, ρεαλιστικές ερμηνείες και το ηθικό δίλημμα που απλώνει τη σκιά του πάνω σε κάθε βήμα των πρωταγωνιστών. Η ιδιότυπη νέο νουάρ ατμόσφαιρα, παρόμοια με αυτήν του καταπληκτικού «Μυστικού στα Μάτια τους», έχει δημιουργηθεί σχολαστικά και μαγνητίζει τον θεατή από νωρίς, ενώ ο συνδυασμός οικογενειακής ζωής και μαφιόζικης δράσης των πρωταγωνιστών συγκλονίζει.

Πέραν όμως των πολλών και διόλου ευκαταφρόνητων θετικών στοιχείων, υπάρχει ένα αρνητικό, το οποίο είναι η έλλειψη ομοιογένειας. Υπάρχουν έντονες, καθηλωτικές στιγμές που ακολουθούνται από σκηνές που διέπονται από μια παράταιρα ελαφρά αύρα, με αποτέλεσμα η ταινία συχνά να μην έχει ξεκάθαρο χαρακτήρα και ρυθμό. Έτσι, σ` έναν βαθμό βέβαια, υποβαθμίζεται και η εξαιρετικά δυνατή χαρακτηρολογία της ταινίας και περνάει σε δεύτερη μοίρα, ενώ σε κάποια διαστήματα φαίνεται να αποτελεί το δυνατό της χαρτί.

Το φιλμ του συμπαθέστατου Πάμπλο Τραπέρο είναι μια συνολικά καλοδουλεμένη προσπάθεια. Φροντίζει να καταστήσει τον θεατή κοινωνό της ιστορικής συγκυρίας της Αργεντινής στην εποχή της μετάβασης από τη χούντα στη δημοκρατία, ενώ παράλληλα φωτίζει κομψά τα τραύματα που απέκτησε ο λαός από την σκοταδιστική περίοδο. Απλώς, σε κάποια σημεία, παρουσιάζεται πιο αμερικανίζουσα από όσο θα ανέμενε κανείς και από όσο θα της ταίριαζε. Και αυτό είναι το μόνο που της κοστίζει πραγματικά.

Βαθμολογία: