11ος αιώνας, με την Ισπανία ακόμα εν μέρει στα χέρια των Μαυριτανών. Ο Ροντρίγκο είναι γεννημένος ήρωας: ευγενικός, όμορφος, γενναίος και με αριστοκρατική καταγωγή. Είναι φίλος του διαδόχου του θρόνου της Καστίγιας, αλλά και αιώνια ερωτευμένος με τη Σιμέν -κόρη Δον Ντιέγκο, ο οποίος δεν εγκρίνει τη σχέση τους. Σύντομα, η όμορφη ζωή του ήρωα θα αλλάξει. Βρίσκεται στο κέντρο μιας συνωμοσίας που θα κοστίσει τη ζωή του καλύτερου του φίλου, την αγαπημένη του Σιμέν, την τιμή του και θα τον οδηγήσει εξόριστο, μακριά από την αγαπημένη του πατρίδα, την Καστίγια.
Σκηνοθεσία:
Anthony Mann
Κύριοι Ρόλοι:
Charlton Heston … Δον Rodrigo Diaz de Vivar, El Cid
Sophia Loren … Jimena Diaz
Herbert Lom … Ben Yussuf
Raf Vallone … κόμης Garcia Ordonez
Geneviève Page … Δόνα Urraca
John Fraser … Alfonso VI
Douglas Wilmer … Yusuf al-Mu’taman ibn Hud
Frank Thring … Yahya al-Qadir
Michael Hordern … Δον Diego
Andrew Cruickshank … κόμης Gormaz
Gary Raymond … πρίγκιπας Sancho
Ralph Truman … βασιλιάς Ferdinand
Hurd Hatfield … Arias
Massimo Serato … Alvar Fanez
Tullio Carminati … Al-Jarifi
Gérard Tichy … βασιλιάς Ramirez
Barbara Everest … η ηγουμένη
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Philip Yordan, Fredric M. Frank, Ben Barzman
Στόρι: Fredric M. Frank
Παραγωγή: Samuel Bronston
Μουσική: Miklos Rozsa
Φωτογραφία: Robert Krasker
Μοντάζ: Robert Lawrence
Σκηνικά: Veniero Colasanti, John Moore
Κοστούμια: Veniero Colasanti, John Moore
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: El Cid
- Ελληνικός Τίτλος: Ελ Σιντ
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- El Cid: Ο Ιππότης (2003)
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ μουσικής, σκηνικών και τραγουδιού (Love Theme from El Cid – The Falcon and the Dove).
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (δράμα), σκηνοθεσίας και μουσικής. Ειδικό βραβείο στον παραγωγό.
Παραλειπόμενα
- Πριν την παρούσα ταινία, το 1956 είχε ανακοινωθεί μια επική βιογραφία του Ε λ Σιντ από τις RKO και Milton Sperling, με τον Anthony Quinn πρωταγωνιστή.
- Μέσω μιας χολιγουντιανής παραγωγής, ο Samuel Bronston βρέθηκε το 1959 να συνεργάζεται με το φασιστικό καθεστώς της Ισπανίας, δημιουργώντας δικό του στούντιο στη Μαδρίτη. Πριν μπει μπρος το πρώτο σχέδιο της εκεί παραγωγής του (Ο Βασιλεύς των Βασιλέων), είχε οριστεί το Ελ Σιντ να ακολουθήσει, σε μια εποχή που ο δικτάτορας Francisco Franco παρομοίαζε τον εαυτό του με τον ιστορικό ήρωα. Ήταν και μια βοήθεια προς το υπουργείο προπαγάνδας, που προσπαθούσε να κάνει ένα διεθνές άνοιγμα για χάρη του τουρισμού και του εμπορίου.
- Δύο μέρες πριν την έναρξη γυρισμάτων, η Sophia Loren διάβασε το τελικό σενάριο και δεν ήταν διόλου ευχαριστημένη με τους διαλόγους της. Έτσι επιστρατεύτηκε ένα μέλος της μακαρθικής μαύρης λίστας, ο Ben Barzman, που πέταξε αυθημερόν με αεροπλάνο για τη Ρώμη, ώστε να κάνει τις τελικές διορθώσεις. Αυτός χρησιμοποίησε ως βάση του τη θεατρική ιλαροτραγωδία Le Cid του Pierre Corneille, που του έστειλε η γαλλική πρεσβεία στη Μαδρίτη.
- Ενώ το αρχικό σενάριο γράφτηκε από τον Philip Yordan, που εργάστηκε πάνω σε ένα στόρι 140 σελίδων του Fredric M. Frank, μετά την τελική του επεξεργασία και σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, δεν υπήρχε πλέον ούτε μία φράση του σε αυτό.
- Ο ισπανός ιστορικός Ramon Menendez Pidal διετέλεσε σύμβουλος επί των ιστορικών θεμάτων της παραγωγής, αν και λίγα επιμέρους είναι ιστορικά ακριβή επί αυτής.
- Οι Charlton Heston και Sophia Loren ήταν οι αρχικές επιλογές, αν και για τη δεύτερη υπήρχε μια μικρή περιπέτεια. Όταν της προτάθηκε ο ρόλος δεν ήταν διαθέσιμη, και ακούγονταν πρώτο το όνομα της Jeanne Moreau. Ακολούθως έγινε πρόταση στην Ava Gardner, αλλά δεν συμφωνούσε που ο ρόλος της ήταν κατά πολύ μικρότερος από του Heston. Ο σκηνοθέτης αντιπρότεινε τη σύζυγο του, Sara Montiel, αλλά δεν συμφωνούσαν ο Heston και ο Bronston. Τελικά η Loren μπόρεσε να βρει χρόνο για τα γυρίσματα, αν και ήταν διαθέσιμη μόνο για 10 έως 12 εβδομάδες. Με αυτό της τον ρόλο έγινε η δεύτερη γυναίκα στον χώρο, μετά την Elizabeth Taylor, που πληρώθηκε με 1 εκατομμύριο δολάρια για μία ταινία. Επιπλέον, ο παραγωγός μίσθωσε με 200 δολάρια τη βδομάδα τον προσωπικό της κομμωτή.
- Στον Orson Welles προτάθηκε αρχικά ο ρόλος του Μπεν Γιουσούφ, αλλά η απαίτηση του να υπάρχει σωσίας στα γυρίσματα και απλά η φωνή του ντουμπλαρισμένη, δεν έγινε δεκτή.
- Τα γυρίσματα μοιράστηκαν ανάμεσα σε φυσικούς χώρους και στούντιο της Ισπανίας και τα στούντιο Cinecitta στη Ρώμη. Σε αυτά έλαβαν συμμετοχή 1700 εκπαιδευμένοι πεζικάριοι του ισπανικούς στρατού και 500 ιππείς της τιμητικής φρουράς της Μαδρίτης. Επίσης, κατασκευάστηκαν 15 πολεμικές μηχανές, ενώ 35 πλοιάρια μετατράπηκαν σε πολεμικά πλοία.
- Η μάχη της Καλαχόρα χρειάστηκε 5 ημέρες για να ολοκληρωθεί. Σκηνοθέτης επί του πλατό ήταν ο Yakima Canutt. Από τα γυρίσματα αυτά συγκεντρώθηκαν 31 ώρες πολεμικού υλικού, από όπου ελάχιστο από αυτό εμφανίζεται στην οθόνη.
- Για τον Anthony Mann, η ταινία ήταν ένα “ισπανικό γουέστερν”.
- Με το κόστος να εκτιμάται στα 9 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ πέτυχε εισπράξεις 26,6 εκ. δολαρίων μόνο στις ΗΠΑ.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Οι χρηματοδότες από την Ιταλία επέβαλαν τον Mario Nascimbene για τη μουσική. Όμως εκείνος αρνήθηκε να διασκευάσει την όπερα Le Cid του Jules Massenet, κι έτσι επιστρατεύτηκε ο Miklos Rozsa. Οι χρηματοδότες όμως επέμειναν να βρίσκεται στους τίτλους και ο Nascimbene, και ο συμβιβασμός ήρθε με το να υπάρχει το όνομα του στις ιταλικές κόπιες.
- Ο Rozsa εμπνεύστηκε κυρίως από την ισπανική μουσική του μεσαίωνα, και παρέδωσε ένα σκορ 2 ωρών και 16 λεπτών (περικόπηκαν από αυτό 23 λεπτά για χάρη των ηχητικών εφέ). Ανάμεσα στα θέματα του είναι και το The Falcon and the Dove, σε στίχους του Paul Francis Webster, ερμηνευμένο από χορωδία.
Γκαλερι φωτογραφιων
