Το Μαργαριταρένιο Κουμπί
- El Boton de Nácar
- The Pearl Button
- 2015
- Χιλή
- Ισπανικά
- Ντοκιμαντέρ, Πολιτική
- 10 Δεκεμβρίου 2015
Οι ωκεανοί εμπεριέχουν την ιστορία του πλανήτη. Η θάλασσα κρατάει όλες τις φωνές της γης, αλλά κι όσες προέρχονται από το διάστημα. Το νερό λαμβάνει ωθήσεις από τα αστέρια και τις μεταδίδει στους ζώντες οργανισμούς. Αυτό το νερό, ως φυσικό σύνορο της Χιλής, κρατάει και το μυστικό δύο μυστηριωδών κουμπιών που βρέθηκαν στον πάτο της θάλασσας. Η ταινία αναλύει αυτά τα ύδατα, ένα αρχιπέλαγος υπερφυσικού τοπίου και μεγάλης ιστορίας.
Σκηνοθεσία:
Patricio Guzman
Κύριοι Ρόλοι:
Patricio Guzman … αφηγητής (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Patricio Guzman
Παραγωγή: Renate Sachse
Μουσική: Hughes Marechal, Miguel Miranda, Jose Miguel Tobar
Φωτογραφία: Katell Djian
Μοντάζ: Patricio Guzman, Emmanuelle Joly
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: El Boton de Nacar
- Ελληνικός Τίτλος: Το Μαργαριταρένιο Κουμπί
- Διεθνής Τίτλος: The Pearl Button
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Νοσταλγώντας το Φως (2010)
- Οροσειρά των Ονείρων (2019)
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου. Βραβείο σεναρίου και οικουμενικής επιτροπής.
Παραλειπόμενα
- Δεύτερο κεφάλαιο του τριπτύχου ντοκιμαντέρ.
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 10/12/2015
Ο χιλιανός Πατρίσιο Γκουσμάν, συνεχίζοντας στη θεματική της προηγούμενης δουλειάς του, «Νοσταλγώντας το Φως», παραδίδει αυτή τη φορά ένα φιλοσοφικό ντοκιμαντέρ, όπου συνδέει τη φυσική αξία και δύναμη του νερού με την ιστορία της χώρας του, από τις αυτόχθονες φυλές της Παταγονίας μέχρι και την εποχή της δικτατορίας του Πινοσέτ. Κάπως έτσι επιτυγχάνει ένα λυρικό στοχασμό για την τελειότητα της φύσης, που πάνω στο διάγραμμα του χρόνου διαρκώς ανακυκλώνει.
Μέσα από φυσικές εικόνες μοναδικής εικαστικής ομορφιάς, ο Γκουσμάν ξεκινάει περιγράφοντας την άρρηκτη σχέση των αυτοχθόνων της Παταγονίας με το νερό. Τον 18ο αιώνα ήταν 8 χιλιάδες, αλλά σταδιακά εξαφανίστηκαν από τους βρετανούς αποίκους που έφταναν εκεί από θαλάσσιους δρόμους. Πλέον, έχουν μείνει μόνο 20. Κάποιοι από αυτούς μιλούν για τη γλώσσα και τις παραδόσεις τους. Έτσι ο Πατρίσιο Γκουσμάν μας φέρνει σε επαφή με το μακρινό παρελθόν, προβάλλοντας μέσω αυτών των ανθρώπων ό,τι έχει επιβιώσει από εκείνο μέχρι σήμερα.
Στη συνέχεια μας μεταφέρει στην εποχή της δικτατορίας του Πινοσέτ, όπου πετούσαν χιλιάδες πτώματα στη θάλασσα, με στόχο να εξαφανιστούν πλήρως χωρίς να μείνουν ίχνη τους. Η μετάβαση αυτή επιτυγχάνεται με την αναφορά στον Τζέμι Μπάτον, έναν αυτόχθονα που «εκπολιτίστηκε» από τους Βρετανούς και το κουμπί του βρέθηκε στα βάθη της θάλασσας, ανασύροντας έτσι και τις θηριωδίες του Πινοσέτ.
Το κουμπί, ένα απομεινάρι από το απώτερο παρελθόν, μας οδηγεί στο χτες. Και μέσα από αντανάκλαση του νερού προσεγγίζουμε όλη την ιστορία της βασανισμένης Χιλής. Το νερό είναι μια πηγή ζωής, και ταυτόχρονα γίνεται ένα τεράστιο νεκροταφείο. Μέσα από το νερό (θαλάσσιοι δρόμοι) έρχονται οι ξένες επιρροές για τους ιθαγενείς, οι οποίες τους εξαφανίζουν και αλλοτριώνουν τον πολιτισμό τους. Μα πάντα η φύση κάτι θα κρατήσει πίσω ως μαρτυρία του παρελθόντος. Το μαργαριταρένιο κουμπί του Τζέμι Μπάτον θα ανασυρθεί στην επιφάνεια, και μαζί θα αποκαλύψει άλλες τραγικές πτυχές της ιστορίας.
Κάπως έτσι, το έργο φιλοσοφεί πάνω στη συνέχεια και την ανακύκλωση της ζωής. Το παρελθόν δένεται με το παρόν μέσω του νερού. Η φύση είναι αναγεννητική, και καθώς το νερό είναι πάντα μια πηγή ζωής, η ιστορική μνήμη που φέρει, σε συνδυασμό με το παρόν, θα γεννήσουν τελικά το μέλλον. Και ο κύκλος της ζωής θα συνεχιστεί. Μεταξύ άλλων, αντιπαραβάλλεται η ομορφιά της φύσης με την ασχήμια των ανθρώπινων πράξεων και της βίας. O σύγχρονος άνθρωπος δεν υπολογίζει την αξία και τη δύναμη του νερού, σε αντίθεση με τους ιθαγενείς που γίνονταν ένα με τη φύση. Το νερό δεν ξεπλένει τις ανθρώπινες αμαρτίες, αλλά τις κρατάει βαθιά μέσα του, μέχρι στο μέλλον να τις αποκαλύψει.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
