Οι Δολοφόνοι του Γκόγια

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 10/8/2020

Το φιλμ του Gerardo Herrero έχει αρκετά στοιχεία για να κρατήσουν το ενδιαφέρον ενός θεατή, αλλά ήδη από το γεγονός ότι οι copycat ψυχοπαθείς δολοφόνοι έχουν γίνει ήδη τόσο copy-paste στο σινεμά, η αλλαγή ζωγράφου δεν απαντάει αποφασιστικά στο αρχικό ερώτημα… «πάλι;»

Ο δημιουργός πολύ ορθά στηρίζεται στο θηλυκό δίδυμο πρωταγωνιστριών, κι από εκεί πηγάζουν όσα μας κρατούν σε εγρήγορση για τη μιάμιση ώρα διάρκειας. Ειδικά η Maribel Verdu είναι χάρμα ιδέσθαι στον «ελλαττωματικό» χαρακτήρα αστυνομικού που δείχνει να ελέγχει εξολοκλήρου, όπου ενώ σε γοητεύει, σε απωθεί και με τα πολλά του ανθρώπινα ελαττώματα. Τόσο όμως με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα όσο και με αυτόν που αναπτύσσει ως άρτιο συμπλήρωμα η Aura Garrido, δεν βγαίνουν και κάποια σοβαρά συμπεράσματα που θα έδιναν μια εξτρά ώθηση στη δραματουργία, όσο κι αν ο Herrero μοιάζει να ποντάρει σε αυτό. Μακάρι εξαρχής να εξάλειφε το επί του μυστηρίου στοιχείο, και είμαι σίγουρος ότι ως αστυνομικό δράμα θα έβρισκε τρόπους να το συμπληρώσει με εκείνα τα υλικά που θα το έκαναν στιβαρό. Δεν είναι κάθε μέρα του Το Μυστικό στα Μάτια της…

Κι όλα αυτά προέρχονται από ένα τελικό συμπέρασμα που αφορά το μυστήριο της πλοκής. Δυστυχώς, τα καλύτερα του σημεία αφορούν κάποια μικρή επιμέρους δράση, παρά βάζουν τον θεατή σε ντετεκτιβική ιδιότητα. Ακόμα ένα θρίλερ μυστηρίου που αφήνει αμέτοχο αυτόν που το παρακολουθεί, και με μια λύση που δεν παραπέμπει σε όσα τυχόν στοιχεία είχαμε συλλέξει κατά τη διάρκεια. Χάνεται έτσι και η γοητεία που θα επιβάλλονταν να προσθέτουν οι δημιουργίες του Γκόγια, που εντέλει είναι ένα απλό ντεκόρ και τίποτα άλλο. Ακόμα χειρότερα, μια χαμένη ευκαιρία για πολιτικο-κοινωνικό σχόλιο ανάμεσα σε δύο μακρινές εποχές που μοιάζουν κατά πολύ.

Επιστρέφοντας όμως στο πρωταγωνιστικό δίδυμο, ανακαλύπτουμε παράλληλα και κάτι ακόμα που χρεώνεται στα θετικά. Το απρόβλεπτο των αντιδράσεων της Verdu, και ο μη τυποποιημένος χαρακτήρας της Garrido (παρότι αρχικά παραπέμπει προς αυτό) επιβάλλουν ένα ρεαλιστικό κλίμα, που δεν σε αφήνει να μαντέψεις με άνεση το επόμενο βήμα της πλοκής. Γενικά, το στόρι είναι σε διαρκή κίνηση, μπερδεύει αρκετές μικρές ενότητες, ακόμα κι αν δεν καταλήγουν όλες σε κάτι ουσιαστικό, και αποφεύγοντας σφάλματα λογικής, σε κερδίζει εντέλει επί της γενικής ατμόσφαιρας. Βοηθάει και η κάμερα του Herrero που δεν είναι ιδιαίτερα στατική, όσο και οι απλωμένοι δεύτεροι χαρακτήρες, που υπό άλλη περίπτωση θα ήταν πολύτιμοι για τον τομέα του μυστηρίου.

Με αυτά και με άλλα, η ώρα σας θα περάσει χωρίς πολλά παράπονα, τουλάχιστον όχι τέτοια που να εκφράζονται πριν το κάπως «άδικο» για τον θεατή φινάλε. Η ισπανική κινηματογραφία έχει πιάσει τον παλμό του θριλερικού είδους, και ακόμα και σε περιπτώσεις σαν αυτήν που δεν αριστεύουν, έχει αυτό το ρεαλιστικό θράσος που λείπει συνήθως από τους αγγλόφωνους συγγενείς.

Βαθμολογία: