Στην Άκρη του Νήματος (2010)

ΣΥΝΟΨΗ

Καθώς ο ντετέκτιβ ανθρωποκτονιών Τόμας Κρέιβεν ερευνά τον θάνατο της ακτιβίστριας κόρης του, ανακαλύπτει όχι μόνο την κρυφή της ζωή, αλλά κι ένα σχέδιο συγκάλυψης των γεγονότων από κυβερνητικές υπηρεσίες και επιχειρηματικά συμφέροντα, που προσελκύει το ενδιαφέρον ενός πράκτορα, με αποστολή να καθαρίσει όλες τις αποδείξεις.

Σκηνοθεσία:

Martin Campbell

Κύριοι Ρόλοι:

Mel Gibson … Thomas ‘Tom’ Craven
Ray Winstone … Darius Jedburgh
Danny Huston … John ‘Jack’ Bennett
Bojana Novakovic … Emma Charlotte Craven
Shawn Roberts … David Burnham
David Aaron Baker … Millroy
Jay O. Sanders … Bill Whitehouse
Denis O’Hare … Moore
Damian Young … γερουσιαστής Jim Pine
Frank Grillo … πράκτορας One

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: William Monahan, Andrew Bovell
Παραγωγή: Tim Headington, Graham King, Michael Wearing
Μουσική: Howard Shore
Φωτογραφία: Phil Meheux
Μοντάζ: Stuart Baird
Σκηνικά: Thomas E. Sanders
Κοστούμια: Lindy Hemming

INFO

Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Edge of Darkness
Ελληνικός Τίτλος: Στην Άκρη του Νήματος

Σεναριακή Πηγή

Τηλεοπτική σειρά: Edge of Darkness του Troy Kennedy-Martin.

Παραλειπόμενα

Βασίζεται στην ομώνυμη βρετανική μίνι-σειρά του 1985, που κέρδισε πολλά βραβεία. Κι εκείνη ήταν σε σκηνοθεσία του Martin Campbell.
Ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Mel Gibson μετά το 2002 και τον Οιωνό.
Ο Robert De Niro ήταν ο αρχικός Ντάριους, αλλά αποχώρησε λόγω δημιουργικών διαφορών κι ενώ είχαν ξεκινήσει τα γυρίσματα.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Αρχικά, ο John Corigliano έγραψε τη μουσική της ταινίας, αλλά οι παραγωγοί αποφάσισαν να αντικατασταθεί.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/2/2010

Χωρίς να ομολογώ πως μου έλειψε ο Mel Gibson, χάρηκα που τον είδα ξανά να υποστηρίζει όμορφα άλλον έναν χαρακτήρα, ακόμα κι αν -πάλι- είναι κομμένος και ραμμένος πάνω του. Είναι φανερά πιο ώριμος και του ταίριαξε το μελοδραματικό ύφος του Campbell, το οποίο όμως πηγαίνει πίσω την ταινία. Ο τελευταίος κάνει διατριβή πάνω στο πολιτικό-αστυνομικό θρίλερ των 1970, αλλά δεν είναι ούτε Pakula, ούτε Pollack. Τι του λείπει; Απλά, δεν είναι τόσο καλός σκηνοθέτης και τα υπόλοιπα είναι απλά για να λέμε…

Η ταινία πάσχει περισσότερο απ’ όλα στο ότι δεν ξεκαθαρίζει το είδος της. Είναι δομημένη να γίνει ένα πολιτικό-δραματικό θρίλερ, αλλά χάνεται σε περιττούς μελοδραματισμούς κι εναλλαγές ύφους που κόβουν το σφίξιμο της. Και θριλερικά και πολιτικά έχει πολλά να δώσει, μα μοιράζεται, και μπερδεύει τον θεατή. Πάνω στον Gibson χτίζεται όμορφα ένας χαρακτήρας τον οποίον έχουμε ξαναδεί, με το συν της ερμηνείας του Νεοϋορκέζου, που φαίνεται να έχει κερδίσει σε ύφος από τη σκηνοθετική του θητεία. Κι ολόγυρα του, οι υπόλοιποι χαρακτήρες που παίρνουν χρόνο έχουν τη διακριτή τους γοητεία, ειδικά αυτός του Ray Winstone, και θα βοηθούσαν ακόμα πιότερο αν ο Campbell μπορούσε να τους στήσει σωστά. Δεν θα απογοητευτείτε, μα ίσως μείνετε με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, σαν να σας σέρβιραν μισό πιάτο…

Βαθμολογία: