Αουτσάιντερς

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 2/10/2023

Δεν θα καυχηθώ ότι γνωρίζω πολλά γύρω από το χρηματιστήριο, ούτε καν περισσότερα από την τυχαία σερβιτόρα που ρωτά με ενδιαφέρον τον Κιθ Γκιλ, τον πρωταγωνιστή που υποδύεται ο Paul Dano, γιατί είναι τόσο ενθουσιασμένος με τη μετοχή της Gamestop που αγόρασε. Οπότε αφέθηκα στην ταινία τού πάντα αξιόπιστου Craig Gillespie να με εισάγει στον κόσμο της και να μάθω τι σημαίνει ο όρος “dumb money” που αποτελεί και τον τίτλο της. Αυτό που μπορώ όμως να κάνω είναι να προσεγγίσω το πώς παρουσιάζει τον κόσμο αυτόν ο Gillespie, σε σχέση με παρόμοια κινηματογραφικά εγχειρήματα και εντέλει με τι αντίκτυπο.

Το σενάριο της αληθινής ιστορίας των μικροεπενδυτών που τάραξαν συθέμελα τα μεγάλα κεφάλια της Wall Street βασίζεται ως είθισται σε βιβλίο, και μάλιστα του Ben Mezrich, από βιβλίο του οποίου προήλθε και το “The Social Network” του David Fincher. Εκεί που ο Aaron Sorkin έχτισε με αφορμή τα γεγονότα της ίδρυσης της μεγαλύτερης τότε πλατφόρμας κοινωνικής δικτύωσης μια συναρπαστική ιστορία φιλοδοξίας και προδοσίας, οι “Αουτσάιντερς” ακολουθούν πιστά ένα σύνολο καλοσχεδιασμένων σκηνοθετικών κανόνων ώστε να παρουσιαστεί μια κωμωδία που αποφεύγει να δώσει βάρος σε ορισμούς και διαδικασίες.

Η ταινία διαθέτει ένα πολυπληθές καστ που το διαχωρίζει σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα με βάση την καθαρή τους αξία, η οποία εμφανίζεται στην οθόνη πλάι στο όνομα του καθενός. Η διαρκής σύγκριση αυτών των ακραία διαφορετικών οικονομικών μεγεθών δημιουργεί την εμπλοκή του θεατή σε όσα παρακολουθεί πατώντας στην συναισθηματική του σύμπλευση με τους αουτσάιντερς -όπως τουλάχιστον θέλω να πιστεύω-, με τρόπο ώστε κάθε χαρακτήρας να εκπροσωπείται ως οντότητα μέσω του συνόλου του, δηλαδή τον hedge-fund ή τον μικροεπενδυτή, ή με την απλότητα που επιτάσσει η ταινία και κατ’ επέκταση η απανθρωπιά της καπιταλιστικής κοινωνίας, τον “εμίρη” και τον “κακομοίρη”.

Είναι γεγονός ότι σε ένα σενάριο όπου δεν εντοπίζεται κάποιο ισχυρό θεματικό υπόβαθρο, ο Gillespie ανακαλύπτει έναν άκρως ενδιαφέροντα τρόπο για αφηγηθεί την ιστορία, οδηγώντας το σασπένς με βάση το πόσο εξωφρενικά και απροσδόκητα κλιμακώνεται. Το κωμικό στοιχείο αξιοποιείται ώστε να αντικαταστήσει την έλλειψη ολοκληρωμένων χαρακτήρων, αφού ακόμα και ο Κιθ Γκιλ αντιμετωπίζεται ως ένα ισόποσο κομμάτι με τους υπόλοιπους αουτσάιντερς. Δημιουργείται έτσι η ατμόσφαιρα μιας ομαδικής σύμπνοιας ανώνυμων καθημερινών ανθρώπων ενωμένων για έναν κοινό σκοπό. Η μοναδική σκηνή μιας τυχαίας συνάντησης δύο εξ αυτών σε ένα βενζινάδικο χωρίς να γνωρίζουν ότι συμμετέχουν στο ίδιο παιχνίδι εντείνει την αίσθηση ότι, ως αουτσάιντερς της ζωής, μας ενώνουν περισσότερα από όσα μας χωρίζουν.

Φαντάζει ίσως απλοϊκός τρόπος να βασίσει κανείς την ταινία του σε κάτι που αν το αποδομήσεις είναι η απλή εξιστόρηση ενός αληθινού περιστατικού, το αποτέλεσμα του οποίου φαντάζει μάλλον εξιδανικευμένο, αλλά ο Gillespie κάνει με πλήρη επίγνωση επιλογές που δικαιώνουν την ταινία παρά την εκθέτουν. Το αποτέλεσμα σίγουρα υπολείπεται σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του, εντούτοις φανερώνει τη σκηνοθετική του δύναμη ακόμα και έχοντας ως έντιμο κίνητρο να παρουσιάσει απλά κάτι αληθινά διασκεδαστικό, τόσο για τον θεατή όσο και για τον ίδιο.

Βαθμολογία: