Drive My Car
- Doraibu Mai Kâ
- 2021
- Ιαπωνία
- Ιαπωνικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Μανδαρινικά, Ταγκάλογκ, Κορεατικά, Ινδονησιακά
- Δραματική, Σινεφίλ
- 13 Οκτωβρίου 2022
Δύο χρόνια έχουν περάσει από τον απροσδόκητο θάνατο της συζύγου του, και ο Γιουσούκε Καφούκου, αναγνωρισμένος θεατρικός ηθοποιός και σκηνοθέτης, λαμβάνει την πρόταση να σκηνοθετήσει τον Θείο Βάνια για ένα φεστιβάλ της Χιροσίμα. Εκεί θα γνωρίσει τη Μισάκι, μια λιγομίλητη νεαρή που της έχει ανατεθεί από τους διοργανωτές να οδηγεί ως σοφέρ το αγαπημένο του αυτοκίνητο, ένα Saab 900. Καθώς η ημέρα της πρεμιέρας πλησιάζει, οι εντάσεις ανάμεσα στον θίασο ολοένα και οξύνονται, και ειδικά αυτές ανάμεσα στον Γιουσούκε και τον Κότζι, έναν όμορφο τηλεοπτικό αστέρα που όμως συνδέεται επίσης αρνητικά με την εκλιπούσα σύζυγο του σκηνοθέτη. Εξαναγκασμένος να αντιμετωπίσει αλήθειες από το παρελθόν που πονάνε, ο Γιουσούκε ξεκινάει, με τη βοήθεια της σοφέρ του, να αναζητεί εκείνα τα μυστικά που άφησε πίσω του η γυναίκα του και ακόμα τον στοιχειώνουν.
Σκηνοθεσία:
Ryusuke Hamaguchi
Κύριοι Ρόλοι:
Hidetoshi Nishijima … Yusuke Kafuku
Toko Miura … Misaki Watari
Masaki Okada … Koji Takatsuki
Reika Kirishima … Oto
Yoo-rim Park … Lee Yoon-a
Dae-Young Jin … Kon Yoon-su
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ryusuke Hamaguchi, Takamasa Oe
Παραγωγή: Tsuyoshi Goro, Misaki Kawamura, Osamu Kubota, Sachio Matsushita, Keiji Okumura, Jin Suzuki, Teruhisa Yamamoto
Μουσική: Eiko Ishibashi
Φωτογραφία: Hidetoshi Shinomiya
Μοντάζ: Azusa Yamazaki
Σκηνικά: Kensaki Jo
Κοστούμια: Haruki Koketsu
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Doraibu Mai Ka
- Ελληνικός Τίτλος: Drive My Car
- Διεθνής Τίτλος: Drive My Car
Σεναριακή Πηγή
- Διήγημα: Drive My Car (από τη συλλογή Men Without Women) του Haruki Murakami.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (Ιαπωνία). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και διασκευασμένο σενάριο.
- Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
- Βραβείο Bafta ξενόγλωσσης ταινίας. Υποψήφιο για σκηνοθεσία και σενάριο.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο σεναρίου, οικουμενικής επιτροπής και FIPRESCI.
- Καλύτερη ταινία, μουσική και μοντάζ στα Ασιατικά Βραβεία. Υποψήφιο για σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Hidetoshi Nishijima), δεύτερο αντρικό ρόλο (Masaki Okada), σενάριο και ήχο.
- Βραβείο σκηνοθεσίας και κοινού στο φεστιβάλ του Σικάγο.
Παραλειπόμενα
- Μέσα στην ίδια χρονιά, ο Ryusuke Hamaguchi συμμετείχε και βραβεύτηκε στα διαγωνιστικά τμήμα των φεστιβάλ Βερολίνου και Κανών. Στο Βερολίνο είχε βρεθεί με το Ιστορίες της Τύχης και της Φαντασίας.
- Για πρώτη φορά Γιαπωνέζοι κερδίζουν το βραβείο σεναρίου στις Κάνες.
- Παρότι επίσημα εδώ διασκευάζεται μόνο ένα από τα 8 διηγήματα της συλλογής Men Without Women (2014), ο δημιουργός παραδέχτηκε ότι δανείστηκε στοιχεία από ακόμα δύο (Scheherazade και Kino).
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 27/1/2022
Ίσως να μην υπάρξει ποτέ κάποια καθολική ετυμηγορία για το εάν ο σκοπός της τέχνης είναι τελικά η κοινωνική αλλαγή ή η -όχι και τόσο απλή- ομορφιά. Ο Χαμαγκούτσι όμως μοιάζει να εξελίσσεται στον δημιουργού του σινεμά της απόλυτης ανθρωπιάς. Ενός κινηματογράφου ικανού να βουτήξει στα συναισθήματα, να τα αρπάξει και να τα μετατρέψει σε κινηματογραφική μαγεία κι απόλυτη ομορφιά.
Εδώ, με όχημα τη σύντομη ιστορία του Χαρούκι Μουρακάμι για έναν ηθοποιό και σκηνοθέτη που χάνει απρόσμενα τη σύζυγο του, μιλάει απερίφραστα για τον θρήνο, τη ζωή που -ενίοτε αδυσώπητα- συνεχίζεται, την κάθαρση μέσω της τέχνης και τα (αδικό)θαμμένα μας συναισθήματα.
Ο Χαμαγκούτσι καταφέρνει μάλιστα το σχεδόν ακατόρθωτο τού σπουδαίου σινεμά χωρίς ίχνος μεγαλείου κι αυταρέσκειας. Μοιάζει εδώ να κάνει μια μεγάλη ταινία, όχι τόσο χωρίς να διαθέτει την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση, αλλά χωρίς να ενδιαφέρεται να διατυμπανίσει το ίδιο του το μεγαλείο. Σκηνοθετεί λοιπόν δίνοντας βάρος και λόγο στο αστικό και φυσικό τοπίο, που μοιάζει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του. Μιλάει με την κάμερα του για τις ουσιαστικές στιγμές και σκέψεις που φεύγουν μέσα απ’ τα χέρια και το μυαλό σου την ώρα που κοιτάζεις απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου σου. Αιχμαλωτίζει όλα εκείνα που θα φύγουν και δεν θα ξαναρθούν. Κι όλα εκείνα που ελπίζεις και ποτέ δεν λένε να επιστρέψουν ή να γεννηθούν. Και καταφέρνει ταυτόχρονα να κάνει αυτή την απόλυτη αιχμαλωσία του διαχρονικού να μοιάζει απλή όσο το δάγκωμα μιας σοκολάτας ή το άραγμα στον ήλιο.
Κι αν η ανθρωπιά της σκηνοθεσίας κερδίζει απόλυτα το κινηματογραφικό στοίχημα, το σενάριο έφυγε από τις Κάνες με ένα πανάξιο βραβείο σεναρίου. Στήνει λοιπόν περίτεχνα τον ιστό του γύρω από τη φαντασία και την πραγματικότητα. Τις ιστορίες που βιώθηκαν κι αυτές που φανταστήκαμε (πως βιώσαμε). Μιλάει για όλα όσα προκύπτουν ως «επιμύθια» από το κλισέ του μελοδράματος, εφευρίσκοντας όμως μια προσωπική σεναριακή γλώσσα που καταφέρνει να ανάγει το μελόδραμα σε πανανθρώπινη βιωματική αλήθεια.
Κι αν το μεγάλο σινεμά θεωρείται από πολλούς κάποιου είδους ελιτίστικη δημιουργία για μερικούς λίγους κι εκλεκτούς, ο Χαμαγκούτσι αποδεικνύει -και- ότι ο σπουδαίος κινηματογράφος μπορεί να ανήκει -και- στο κοινό του.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
