Ο Σεργκέι Ντοβλάτοφ είναι συγγραφέας στο Λένινγκραντ του 1971. Η Ρωσία γιορτάζει άλλη μία επέτειο της επανάστασής της, αλλά τα πράγματα στην καλλιτεχνική σκηνή της χώρας μόνο επαναστατικά δεν είναι. Ο Σεργκέι και οι φίλοι, μια παρέα συγγραφέων και ποιητών στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και ο σπουδαίος ρώσος ποιητής Γιόσεφ Μπρόντσκι, πασχίζουν να δημοσιευτούν, αλλά το γραφειοκρατικό σύστημα της τότε ΕΣΣΔ δέχεται μόνο ποιήματα και λογοτεχνικά έργα που να εξυμνούν το καθεστώς.
Σκηνοθεσία:
Aleksey German Jr.
Κύριοι Ρόλοι:
Milan Maric … Sergei Dovlatov
Danila Kozlovsky … David
Helena Sujecka … Elena Dovlatova
Artur Beschastny … Iosif Brodsky
Anton Shagin … Anton Kuznetsov
Svetlana Khodchenkova … η ηθοποιός
Elena Lyadova … η νεαρή εκδότρια
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Aleksey German Jr., Yulia Tupikina
Παραγωγή: Dariusz Jablonski, Violetta Kaminska, Miroslav Mogorovich, Isabella Wojcik
Φωτογραφία: Lukasz Zal
Μοντάζ: Daria Gladysheva, Sergey Ivanov
Σκηνικά: Elena Okopnaya
Κοστούμια: Elena Okopnaya
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Dovlatov
- Ελληνικός Τίτλος: Εξόριστος Συγγραφέας
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου. Βραβείο καλλιτεχνικού επιτεύγματος (σκηνικά και κοστούμια).
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 21/2/2019
Σε αυτή τη βιογραφική ταινία του Aleksey German Jr. παρακολουθούμε μια σύντομη περίοδο κάποιων ημερών από τη ζωή του Σεργκέι Ντοβλάτοφ, ενός ρώσου συγγραφέα, κατά το 1971 στο Λένινγκραντ, καθώς και τις συναναστροφές του με άλλους ποιητές της εποχής. Ο Ντοβλάτοφ αντιμετώπιζε πλήθος περιορισμών και δυσκολιών στην έκδοση και δημοσιοποίηση της τέχνης του, στοιχεία στα οποία εστιάζει κατά κύριο λόγο ο German Jr., διατηρώντας μια καθαρά επικριτική στάση προς το καθεστώς.
Το έργο είναι εικαστικά επιμελημένο, με προσεγμένη φωτογραφία και σκηνικά (για τα οποία βραβεύτηκε στο φεστιβάλ του Βερολίνου). Παρόλα αυτά, ως βιογραφία δεν έχει να δώσει πολλά, εφόσον υπολείπεται σε μία από τις βασικότερες προϋποθέσεις του είδους, που είναι ένα εσωτερικό άγγιγμα στο κεντρικό πρόσωπο. Δυστυχώς δεν μαθαίνουμε πολλά για τον ίδιο τον Ντοβλάτοφ, για την καλλιτεχνική οπτική του ή την ουσία του έργου του, αλλά μένουμε σε ένα επίπεδο κοινωνικής παρατήρησης που αφορά την οικογενειακή του κατάσταση, τη θέση του ως συγγραφέας ανάμεσα στον περίγυρό του και τις σχέσεις του με συναδέλφους και φίλους του. Όλα αυτά, πάντα στο πλαίσιο μιας ελαφρώς επιτηδευμένης επικριτικότητας πάνω σε έναν καλλιτεχνικά απελευθερωτικό αγώνα, ο οποίος στην ουσία του είναι βαθιά προσωπικός, όμως παρουσιάζεται άστοχα ως κοινωνικοπολιτικός. Έτσι, ενώ η προσέγγιση της ταινίας ξεκινάει με προοπτικές και εικαστικό ενδιαφέρον, σύντομα γίνεται επαναλαμβανόμενη θεματικά, αποκλειστικά διαλογική και οριακά στομφώδης στην ιδεολογική διαμαρτυρία της, χάνοντας κάθε ίχνος εσωτερικότητας. Διατηρεί βέβαια την ποιότητά της ως μια εναλλακτική μορφή βιογραφίας, όπου η έμφαση δίνεται στο “πρόβλημα” αντί για το “πρόσωπο”, αλλά αν κανείς δεν τρέφει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θέμα, καλύτερα να προσπεράσει.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
