Dogman

Κριτικός:  Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 29/9/2018

Για να είμαι εξαρχής ξεκάθαρος, δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν τον Matteo Garrone από τα πολύ υψηλά χαρτιά που διαθέτει το σημερινό ευρωπαϊκό σινεμά, αλλά με αυτήν του την ταινία πιάνει διάνα. Κι αυτό επειδή δεν σηκώνει καθόλου ψηλά τον πήχη, παίζει με ασφάλεια και σύνεση το στόρι του, μικρογραφεί και δεν πλατειάζει.

Ο ήρωας μας είναι το «ανθρωπάκι του θεού», αλλά και την ίδια ώρα το «μυρμήγκι που ονειρεύεται πως είναι ελέφαντας». Έχει αληθινό ενδιαφέρον να μπεις σε σκέψεις πάνω στον χαρακτήρα του «Dogman», αφού ο ίδιος ο σκηνοθέτης δεν θέλει να στον παγιώσει σε κανένα σημείο του έργου. Θα μπορούσε κανείς με ευκολία να τον προσπεράσει ως αψυχολόγητο, αλλά θα έχανε την ουσία. Ο ευγενικός και την ίδια ώρα ριψοκίνδυνος Μαρτσέλο είναι ένας λούμπεν μεν τύπος, που θέλει όμως στα μάτια της κόρης του να μη δείχνει επ’ ουδενί ως ένας. Παρότι φαίνεται να τον παρασέρνουν οι συνθήκες, είναι αυτός που έχει χωθεί για τα καλά μέσα τους. Έχει μια δόση τρέλας που μας πηγαίνει στην παλιά ιταλική κωμωδία, κι αυτή είναι που θα ξεσπάσει στο εκρηκτικό φινάλε. Δεν είναι όμως μια μοναδική περίπτωση. Ολούθε θα βρεις ανθρώπους που «παίζουν» πάνω από τα κυβικά τους, και φυσικά τρώνε τα μούτρα τους. Ανθρώπους που δεν αποδέχονται τη φύση τους και θέλουν το παραπάνω από τη ζωή διαμέσου μεθόδων που δεν μπορούν να ελέγξουν. Συνήθως αυτοί οι τύποι συναντιόνται στα λαϊκά στρώματα, αλλά δεν είναι κανόνας. Στην περίπτωση μας, φυσικά, το σενάριο μάς παρέχει μια ακραία περίπτωση λίγο πιο ντοστογιεφσκικη από το σύνηθες, αλλά είναι αυτό το ύφος του Garrone, κι όχι να επιμείνει αφηγηματικά επί των νοημάτων και μόνο. Για την ακρίβεια, η νουθεσία είναι σε μικρό βαθμό υπαρκτή, αφού τον ιταλό δημιουργό τον νοιάζει περισσότερο η καλή ιστορία.

Και την έχει. Η ταινία θα μπορούσε σε πολλά σημεία να βαλτώσει, αλλά βρίσκεται σε μια συνεχόμενη κίνηση γεγονότων. Οι ρυθμοί είναι αυξανόμενοι, όχι αγωνιώδεις, αλλά κοντά στη δική μας τραγωδιακή μορφή. Χωρίς να χάνει ποτέ τον κεντρικό χαρακτήρα του Μαρτσέλο, ακόμα κι όταν σε παραξενεύουν οι επιλογές του, οδηγεί το στόρι με συνέπεια ως το τρανταχτό φινάλε. Ένα φινάλε που ίσως δεν σοκάρει τελικά, αλλά κλείνει εύστοχα έναν κύκλο που δεν θα μπορούσε να κλείσει ήρεμα. Συγκεντρωμένο ευλαβικά στον κεντρικό ήρωα και τον σχεδόν απόκοσμα κι επικίνδυνα παράλογο φίλο του, το έργο επιβραβεύεται που δεν απλώθηκε σε περισσότερους χαρακτήρες πέρα από το αναγκαίο. Είναι σαν ένα παιχνίδι χημείας, με δύο υλικά που αναμειχθούν θα εκραγούν, στα χέρια ενός νηπίου.

Έχουμε λοιπόν μια ταινία που αφήνει ένα στίγμα στον θεατή μετά το πέρα της, αλλά κυρίως μπορεί να πλουτίσει τις γνώσεις του εν μέσω εσωτερικού διαλόγου και με βάση τον όχι εντέλει μοναδικό χαρακτήρα του κεντρικού ήρωα. Επιλέξτε το με ασφάλεια.

Βαθμολογία: