Εξακολουθώντας να φέρει το ψυχολογικό τραύμα που υπέστη ως παιδί πριν 40 χρόνια στο ξενοδοχείο Overlook, ο Νταν Τόρανς προσπαθεί να βρει την εσωτερική του ηρεμία. Όμως, αυτή διαλύεται όταν συναντά την Άμπρα, μια θαρραλέα έφηβη που διαθέτει ένα υπερφυσικό χάρισμα, γνωστό ως “λάμψη”. Η Άμπρα συνειδητοποιεί αμέσως ότι ο Νταν έχει την ίδια υπερφυσική δύναμη με εκείνην, και τον αναζητά, ζητώντας απελπισμένα τη βοήθειά του προκειμένου να πολεμήσει την ανελέητη Rose the Hat, αρχηγό της συμμορίας μεταφυσικών δολοφόνων The True Knot, που αναζητούν ανθρώπους προικισμένους με υπερφυσικές ιδιότητες, προκειμένου να «καταναλώσουν» την αύρα τους και να γίνουν αθάνατοι. Δημιουργώντας μια απρόσμενη συμμαχία, ο Νταν και η Άμπρα ξεκινούν έναν αγώνα ζωής και θανάτου εναντίον της Rose the Hat. Η αθωότητα και το χάρισμα της Άμπρα αναγκάζουν τον Νταν να χρησιμοποιήσει για πρώτη φορά με τέτοια ζέση τις δικές του δυνάμεις, ν’ αντιμετωπίσει τους φόβους του, αλλά και να ξαναζωντανέψει τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Σκηνοθεσία:
Mike Flanagan
Κύριοι Ρόλοι:
Ewan McGregor … Dan ‘Danny’ Torrance
Rebecca Ferguson … Rose the Hat
Kyliegh Curran … Abra Stone
Carl Lumbly … Dick Halloran
Zahn McClarnon … Crow Daddy
Emily Alyn Lind … Snakebite Andi
Bruce Greenwood … Δρ John Dalton
Alex Essoe … Wendy Torrance
Jocelin Donahue … Lucy Stone
Cliff Curtis … Billy Freeman
Carel Struycken … παππούς Flick
Jacob Tremblay … Bradley Trevor
Henry Thomas … Jack Torrance
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Mike Flanagan
Παραγωγή: Jon Berg, Trevor Macy
Μουσική: The Newton Brothers
Φωτογραφία: Michael Fimognari
Μοντάζ: Mike Flanagan
Σκηνικά: Maher Ahmad
Κοστούμια: Terry Anderson
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Doctor Sleep
- Ελληνικός Τίτλος: Δόκτωρ Ύπνος
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Η Λάμψη (1980)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Doctor Sleep του Stephen King.
Παραλειπόμενα
- Ο Stephen King έγραψε το βιβλίο που εδώ διασκευάζεται το 2013, ως σίκουελ της δικής του Λάμψης. Η ταινία δανείζεται στοιχεία τόσο από το βιβλίο του 1977, όσο και την ταινία του Stanley Kubrick από το 1980, ως σίκουελ με τη σειρά του εκείνης. Ο σκηνοθέτης δήλωσε πως προσπάθησε να εναρμονίσει τις διαφορές ανάμεσα σε βιβλίο και ταινία, κι ενώ είναι γνωστό ότι ο συγγραφέας δεν συμπάθησε ποτέ την κινηματογραφική διασκευή.
- Πρώτος ο Akiva Goldsman έγραψε ένα σενάριο, αλλά η Warner Bros. Pictures δεν εξασφάλισε το αναγκαίο μπάτζετ (κι ενώ υπήρχε σκέψη εναλλακτικά για ένα πρίκουελ, με τίτλο Overlook Hotel). Μετά όμως την επιτυχία του Το Αυτό (πάλι βασισμένο σε έργο του Stephen King), το σχέδιο εγκρίθηκε, καλώντας τον Flanagan να το αναλάβει, ξαναγράφοντας το σενάριο.
- Στην τελική λίστα των επικρατέστερων για τον κύριο ρόλο, ήταν και οι: Dan Stevens, Chris Evans, Matt Smith και Jeremy Renner. Ο John Cusack είχε εκφράσει το ενδιαφέρον του, αλλά δεν καλέστηκε για συνάντηση με τον σκηνοθέτη.
- Στα σχέδια υπήρχε και η ύπαρξη ενός μίμου του Jack Nicholson για τον ρόλο του Τζακ Τόρανς, είτε ακόμα και η ερμηνεία του από κάποιο μεγάλο όνομα, όπως τους Leonardo DiCaprio ή Christian Slater. Η πρόταση στον ίδιο τον Nicholson είχε γίνει, αλλά αφορούσε άλλον ρόλο και δεν έγινε ποτέ αποδεκτή.
- Στο DVD και Blu-ray έκανε την εμφάνιση του ένα director’s cut με 28 επιπλέον λεπτά υλικού.
- Η Warner Bros. ήταν τόσο βέβαιη για τη θετική πορεία της ταινίας, που είχαν αναθέσει στον Flanagan να ξεκινήσει ένα σενάριο με τίτλο Hallorann, που θα επικεντρώνονταν στον Ντικ Χάροναν. Με τις εισπράξεις όμως να σταματούν στο απογοητευτικό νούμερο των 72,3ών εκατομμυρίων δολαρίων, κάθε σχέδιο για περαιτέρω συνέχεια πάγωσε.
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 6/11/2019
Αισθάνθηκε κανείς ποτέ την ανάγκη να δει ένα σίκουελ της κιουμπρικικής «Λάμψης»; Ίσως και ναι, αν λάβουμε υπόψιν πως το λογοτεχνικό σίκουελ της «Λάμψης» του Stephen King «Δόκτωρ Ύπνος» έγινε νούμερο ένα μπεστ-σέλερ το 2013. Όμως -εξίσου καίρια ερώτηση- αντιμετωπίζει κανείς ακόμα τη «Λάμψη» ως μια ταινία «Στίβεν Κινγκ» αντί μιας ταινίας «Κιούμπρικ»; Εδώ είναι που έρχεται το φιλόδοξο -και αρκετά καλοπροαίρετο- πόνημα του Mike Flanagan («Oculus», «Gerald’s Game», «The Haunting of Hill House») για να στραβοπατήσει.
Γεμάτο σκηνοθετική αυτοπεποίθηση και καλλιτεχνική αμηχανία, ο «Δόκτωρ Ύπνος» πιάνει τα πράγματα εκεί που τα άφησε η «Λάμψη» για να αφηγηθεί μια εντελώς καινούρια ιστορία, αρνούμενη ηχηρά (στο μεγαλύτερο μέρος της) την επανάληψη. Το φιλμ έχει ελάχιστες υφολογικές, στιλιστικές και νοηματικές συγγένειες με τη «Λάμψη». Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται καν για ταινία τρόμου, κι όσοι περιμένουν καθαρό horror θα απογοητευτούν οικτρά. Μιλάμε για ένα θρίλερ φαντασίας, με ανθρώπους με υπερφυσικές ικανότητες όπως αιώνια ζωή και τηλεπάθεια, «εκλεκτούς» και σέχτες καταραμένων δολοφόνων-βαμπίρ. Ταυτόχρονα, μιλάμε για μια ιστορία με ελάχιστο αφηγηματικό ενδιαφέρον, πρωταγωνιστές χωρίς ουσιαστικά κίνητρα και κακούς χωρίς την αίσθηση της απειλής. Μια φλύαρη και δραματικά ισχνή σύγκρουση χαρακτήρων που αγγίζει την αδικαιολόγητη διάρκεια των δυόμιση ωρών, σκηνοθετημένη όμως με αρκετή προσωπικότητα και ενθουσιασμό για το πρωτότυπο υλικό (είτε αυτό είναι ο King είτε ο Kubrick), ώστε να μπορεί να ειδωθεί με ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον.
Το περίεργο είναι το πόσο τολμά να αποκλίνει συνολικά από το πρωτότυπο φιλμ, και ταυτόχρονα το πόσο άμεσο και απροκάλυπτο γίνεται στις αναφορές του σε εκείνο, φτάνοντας σε σημείο να επαναλαμβάνει αυτούσια πλάνα της «Λάμψης», κι έτσι ακροβατώντας επικίνδυνα μεταξύ του φόρου τιμής και της προσβολής. Η σημαντική διαφορά είναι πως στην ουσία αποτελεί σίκουελ της «Λάμψης» του King κι όχι αυτής του Kubrick (την οποία ο συγγραφέας έχει αποκηρύξει), γεγονός που δημιουργεί μια περίεργη σχέση μεταξύ των δύο ταινιών. Ο «Δόκτωρ Ύπνος» είναι κυριολεκτικός και διόλου αμφίσημος, άστοχα εκλογικεύοντας τη βουτηγμένη στα σύμβολα και την ηθελημένη ασάφεια «Λάμψη».
Κι όμως, όσο και να ωχριά στην αντιπαράθεσή του με μια εκ των σπουδαιότερων ταινιών τρόμου όλων των εποχών, δεν μπορούμε να μην του αναγνωρίσουμε την τόλμη του να σταθεί ως μια εντελώς ξεχωριστή δημιουργία στον κινηματογραφικό χάρτη, με αρκετά στοιχεία ιδιοσυγκρασίας -όπως μια ενδιαφέρουσα, αλλά δυστυχώς περιορισμένη παραβολή πάνω στους προσωπικούς φόβους και την ενηλικίωση. Σίγουρα, απευθύνεται σαφώς περισσότερο στους φαν του King παρά του Kubrick.
Βαθμολογία: