Do It Yourself
- Do It Yourself
- DIY
- 2017
- Ελλάδα
- Ελληνικά
- Αστυνομική, Θρίλερ, Μαύρη Κωμωδία, Σάτιρα
- 08 Μαρτίου 2018
Ο Άλκης, ένας μικροαπατεώνας, συμφωνεί να πρωταγωνιστήσει σε ένα viral βίντεο, που έχει σκοπό να αποκαταστήσει τη δημόσια εικόνα του Δανιήλ Μπεζεριάνου, ενός παράνομου επιχειρηματία. Όταν συνειδητοποιεί ότι οι συνεργοί του, Πέτρος και Ιωάννα, σκοπεύουν να τον σκοτώσουν, έχει μερικές μόνο ώρες για να αποδράσει από το στούντιο ταινιών πορνό που είναι παγιδευμένος.
Σκηνοθεσία:
Δημήτρης Τσιλιφώνης
Κύριοι Ρόλοι:
Κωνσταντίνος Ασπιώτης … Άλκης Βιδάλης
Μάκης Παπαδημητρίου … Πέτρος
Μυρτώ Αλικάκη … Ιωάννα Στρατηγοπούλου
Χρήστος Λούλης … Δανιήλ Μπεζεριανός
Αργύρης Ξάφης … Μιλτιάδης
Πάνος Κορώνης … Daviti Dolidze
Θέμης Πάνου … Joseph Forkou
Άρης Αντωνόπουλος … Αχιλλέας
Samuel Akinola … Βίκτωρας
Κρις Ραντάνοφ … Γιώργος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Δημήτρης Τσιλιφώνης
Παραγωγή: Γιώργος Κυριάκος, Κώστας Λαμπρόπουλος, Δημήτρης Τσιλιφώνης
Μουσική: Κρις Χριστοδούλου
Φωτογραφία: Άγγελος Παπαδόπουλος
Μοντάζ: Λάμπης Χαραλαμπίδης
Σκηνικά: Μαρία Παπαδημητρίου
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Do It Yourself
- Διεθνής Τίτλος: Do It Yourself
- Εναλλακτικός Τίτλος: DIY
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο μοντάζ και ειδικών εφέ στα βραβεία Ίρις. Υποψήφιο για πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη και ήχο.
- Βραβείο νεανικής επιτροπής στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Παραλειπόμενα
- Μεγάλου μήκους ντεμπούτο για τον Δημήτρη Τσιλιφώνη.
- Έκοψε μόλις 576 εισιτήρια, αλλά αυτό ήταν ικανό για να το φέρει στη δέκατη θέση των προτιμήσεων του κοινού ανάμεσα στις ελληνικές ταινίες της χρονιάς.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 20/1/2019
Μία ακόμα ελληνική προσπάθεια να φτιαχτεί μια ταινία δημοφιλής για το εγχώριο κοινό, και την ίδια ώρα να μην είναι αυτή η ποταπή κωμωδία που έχουμε συνηθίσει. Το φιλμ του πρωτάρη Δημήτρη Τσιλιφώνη είναι αυθεντικό ως προς τη σκοτεινή κωμωδία του, αλλά εντέλει λίγο ως ταινία είδους. Μάλιστα, μοιάζει σαν να μην κρύβει ποτέ ότι δεν είχε τα μέσα να είναι αυτό που θα ήθελε, με πολλές προχειρότητες να παρεμβάλλονται, και να πρέπει το κέφι των ερμηνευτών να τις υπερκαλύψει. Ο σκηνοθέτης, από την άλλη, προσπαθεί μέσα σε όλο αυτό να «ξεσαλώσει», απλώνοντας τη γνωστή πια ταραντινική φόρμα, με έναν καλό, έστω και αυτο-αναλώσιμο ρυθμό. Βέβαια, για έναν έλληνα θεατή μοιάζει αρκετά διασκεδαστικό όλο αυτό, αλλά αν το κρίναμε παρά έξω, θα το κοιτούσαμε ως τετριμμένο. Τι να κάνουμε, όμως, αυτό μπορούμε τώρα, αυτό κάνουμε…
Βαθμολογία: