Πέθανε μια Άλλη Μέρα

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/6/2003

Η 20ή ταινία με ήρωα τον μακροβιότερο κινηματογραφικά ήρωα έμελλε να είναι και μία από τις χειρότερες. Τα εντυπωσιακά ειδικά εφέ (αν και το ψηφιακό δεν κολλάει με τα 007) υποσκελίζονται από το πολύ κακό σενάριο, την «άσχετη» δράση, την πάταξη κανόνων της σειράς και την έλλειψη εγγλέζικου εστετισμού. Η επετειακή διάθεση των δημιουργών επιβάλει αναφορές σε προηγούμενες ταινίες και ίσως αυτό είναι το μόνο θετικό, αφού η οφθαλμοφανής θέληση για ανανέωση του θρύλου καταλήγει να τις προσβάλει (μία νέα αρχή σοφό θα ήταν να ξεκινάει στο ένα και απλά να υπονοείται στο μηδέν). Η υπερβατική παρουσία της Halle Berry σαν ενεργός συμπρωταγωνιστής μού προκάλεσε ειρωνικά συνομωσιολογικές σκέψεις, που συνοψίζονται στο ότι οι ΗΠΑ έβαλαν το χεράκι τους, ώστε ο ήρωας να εκσυγχρονιστεί σε τέτοιο εφήμερο βαθμό, που δεν θα αντέξει στον χρόνο, έναντι ίσως ενός XXX. Η εμπορική της επιτυχία δεν με πείθει για το αντίθετο, αλλά μου θυμίζει πως ένα λιοντάρι είναι δυνατό όσο ποτέ όταν ξεψυχάει!

Βαθμολογία:

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 2/11/2015

Ο Μπρόσναν είναι απολύτως άνετος μέσα στο κοστούμι του Μποντ, όμως, οι παραγωγοί της μακροβιότερης κινηματογραφικής σειράς αποφάσισαν να σκοτώσουν τον Μποντ του Μπρόσναν το 2002 και να ψάξουν τον αντικαταστάτη του για τη νέα γένια.

Ο εικοστός Μποντ έρχεται το 2002 να γιορτάσει τα 40 χρόνια του κινηματογραφικού θρύλου με μια ταινία που αρχικά ικανοποιεί, έστω κι αν έρχεται μια πρώτη ψυχρολουσία με το τραγούδι των τίτλων που ερμηνεύει η Μαντόνα, αλλά στη συνέχεια “παραφορτώνεται” και καταλήγει περισσότερο να σε κουράζει παρά να σε διασκεδάζει.

Το πρώτο μισό του φιλμ που σκηνοθέτησε ο Νεοζηλανδός Λι Τάμαχορι έχει ενδιαφέρον. Στήνει μια κλασική ιστορία για ταινία Μποντ, περνώντας ανά διαστήματα μηνύματα στους απανταχού φίλους του Βρετανού κατασκόπου, που αφορούν την ιστορία του. Τόσο οι κινηματογραφικές αναφορές στα προηγούμενα φιλμ του Μποντ, όσο και η αναφορά στο βοτανολόγο Τζέιμς Μποντ, πραγματικό χαρακτήρα από τον οποίο ο Μποντ δανείστηκε το όνομα, θα γίνουν εύκολα διακριτές από τους περισσότερους.

Τα προβλήματα εντοπίζονται στο δεύτερο μισό του φιλμ. Εκεί η δράση και τα εφέ μοιάζουν να χρησιμοποιούνται υπερβολικά, χωρίς να βλέπουμε ωστόσο κάτι ιδιαιτέρως θεαματικό. Αντί λοιπόν να οδηγούμαστε “χορτασμένοι” στο μεγάλο φινάλε που μας είχαν συνηθίσει τα φιλμ του Μποντ όλα αυτά χρόνια, φτάνουμε εκεί “μπουχτισμένοι” και σε κατάσταση αδιαφορίας.

Σε όλο αυτό βοηθά και ο αδιάφορος κακός του Τόμπι Στέφενς. Δεν τα πάει άσχημα ο Στέφενς αλλά ο Γκρέιβς, παρότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά των κακών του Μποντ, μοιάζει κι αυτός σχετικά αδιάφορος. Αιτία είναι ίσως η αλλαγή της εποχής. Το 2000 μοιάζει λίγο παράταιρη η ερμηνευτική προσέγγιση των κακών που ακολουθήθηκε μερικές δεκαετίες πριν. Από την πλευρά των κακών αυτό που θυμάσαι πιο εύκολα από το Die Another Day είναι σίγουρα ο σημαδεμένος Ζάο!

Μπορεί η Χάλι Μπέρι να φόρεσε το μαγιό της Ούρσουλα Άντρες και να μας έκοψε κι αυτή την ανάσα βγαίνοντας από τη θάλασσα της Κούβας, μπορεί η Ροζαμάουντ Πάικ να είναι εκθαμβωτική, μπορεί ο Μπρόσναν να έχει τελειοποιήσει τον δικό του Μποντ, όμως, δεν έφταναν αυτά για να σωθεί το Die Another Day. Το κύκνειο άσμα του Μπρόσναν δεν ήταν το καλύτερο φιλμ του αλλά το χειρότερο, κάτι που συνέβη και με τους Κόνερι και Μουρ. Τα τελευταία φιλμ τους ήταν, αν όχι τα χειρότερα, από τα χειρότερά τους (Diamonds Are Forever, A View to A Kill). Ο Λάζενμπι και ο Ντάλτον δεν είχαν την ίδια τύχη καθώς ο πρώτος γύρισε μόνο ένα φιλμ ως Μποντ και είναι από τα καλά της σειράς (On Her Majesty’s Secret Service) ενώ ο Ντάλτον γύρισε δύο και το τελευταίο ήταν το καλύτερό του ( Living Daylights, Licence to Kill). Έτσι λοιπόν, το 2002 ο Μπρόσναν περνάει στην ιστορία ως ο πέμπτος Μποντ και δίνει τη σκυτάλη τέσσερα χρόνια μετά στον Ντάνιελ Κρεγκ.

Βαθμολογία: