Τζέιμς Μποντ, Πράκτωρ 007: Τα Διαμάντια Είναι Παντοτινά

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 9/8/2014

“My name is Bond. James Bond.” Η ατάκα επιστρέφει στο στόμα του Σον Κόνερι, μετά το αποτυχημένο τότε πέρασμα του Τζορτζ Λέιζενμπι από το ρόλο, οι παραγωγοί της σειράς χαλαρώνουν και το κοινό ενθουσιάζεται ξανά.

Το μοτίβο γνώριμο, ο Κόνερι στο ρόλο που τον καθιέρωσε ως μεγάλο σταρ, μεγάλα σκηνικά, κυνηγητά με αυτοκίνητα, μάχες σώμα με σώμα (ακόμα και μέσα σε ασανσέρ), εφέ, εκρήξεις και γκάτζετς, πολιορκούν την οθόνη και είναι όλα πολύ προσεγμένα. Δε μοιάζουν όμως φρέσκα και το Diamonds Are Forever προκαλεί… αδιαφορία.

Ο Κόνερι απολαυστικός στο ρόλο αλλά αν τον βγάλεις από το φιλμ, νομίζω ότι χάνει αυτόματα πολλούς πόντους. Πραγματικά, αν δεν έβλεπα τον Κόνερι να γεμίζει την οθόνη και να ακτινοβολεί επισκιάζοντας τους πάντες, η ώρα μου δε θα περνούσε το ίδιο ευχάριστα. Γιατί, είπαμε, ναι μεν αδιάφορο, αλλά η ώρα εξακολουθεί να περνάει σχετικά αβασάνιστα, όπως με τις περισσότερες ταινίες της σειράς.

Ο σκηνοθέτης, καθώς και όλο το team του Χρυσοδάκτυλου επιστρατεύονται ξανά και η ιδέα ήταν μάλιστα το φιλμ να είναι κάτι σαν σίκουελ της τρίτης ταινίας του Μποντ, με βασικό κακό το δίδυμο αδερφό του Όρικ Γκόλτφινγκερ, κάτι που απορρίφθηκε από τον σκηνοθέτη. Η επόμενη ιδέα, πριν ο Κόνερι δεχτεί να επιστρέψει, ήταν η αμερικανοποίηση του Μποντ, θέλοντας να τραβήξουν ακόμα περισσότερο κοινό! Οι παραγωγοί έψαχναν έναν Αμερικάνο ηθοποιό να ενσαρκώσει τον Βρετανό πράκτορα (!) και μάλιστα τον είχαν βρει, στο πρόσωπο του Τζον Γκάβιν! Ευτυχώς κατάλαβαν ότι η ιδέα τους ήταν πέρα για πέρα ηλίθια και επέστρεψαν στον πρώτο διδάξαντα, Σον Κόνερι, δίνοντας αμοιβή το αστρονομικό, για την εποχή, ποσό του 1.225.000$ ! Παρ’ όλα αυτά, η αμερικανοποίηση του Μποντ έγινε σε ότι έχει να κάνει με το χώρο δράσης του, με το Λας Βέγκας και τη Νεβάδα να είναι τα κύρια σκηνικά, κάτι που μάλλον ξενίζει τους θεατές.

Όλοι λοιπόν, οι συντελεστές της επιτυχίας του Χρυσοδάκτυλου είναι πάλι μαζί, ακόμα και η Σίρλεϊ Μπάσεϊ στο ομώνυμο τραγούδι τίτλων (ίσως το πιο επιτυχημένο του Μποντ), όμως σε καμία περίπτωση το αποτέλεσμα δεν έχει τη μαγεία του Χρυσοδάκτυλου. Λείπει η φρεσκάδα, όπως είπα και παραπάνω, κι ο ενθουσιασμός καθώς ήδη ο Μποντ κλείνει μια δεκαετία ζωής στον κινηματογράφο. Οι περισσότεροι κριτικοί της εποχής προέβλεπαν το τέλος του 007 μετά και την πορεία του Diamonds Are Forever, θεωρώντας ότι οι εποχές αλλάζουν και ο ψυχρός πόλεμος έχει ουσιαστικά τελειώσει, άρα και ο Μποντ, που είναι ένα κατάλοιπο της προηγούμενης δεκαετίας, θα τελειώσει κι αυτός.

“In your face”, θα βροντοφωνάξουν στους κριτικούς κινηματογράφου δύο χρόνια μετά οι παραγωγοί του Μποντ, Μπρόκολι και Σάλτσμαν, βρίσκοντας άλλον ένα ιδανικό Τζέιμς Μποντ στο πρόσωπο του αριστοκρατικού Ρότζερ Μουρ και βάζοντας τη σειρά σε ελαφρώς διαφορετικά μονοπάτια.

Εδώ κλείνει ουσιαστικά η εποχή του Κόνερι. Ακόμα κι αν επέστρεψε στο ρόλο του Μποντ ακόμα μια φορά το 1983, με το ριμέικ του Thunderball (Never Say Never Again) το οποίο είναι εκτός του franchise καθώς δεν είναι παραγωγή της MGM, ο Κόνερι είχε τελειώσει με τον Μποντ εδώ και μια δεκαετία. Ακόμα κι αν από κάποιους δεν θεωρείται ο καλύτερος Μποντ, κανείς δε μπορεί να αρνηθεί την επίδραση του Κόνερι στον κινηματογραφικό χαρακτήρα του Μποντ, βάζοντας στον 007 πολλά από τα στοιχεία του δικού προφίλ και θέτοντας κάποια ερμηνευτικά στάνταρ, για τους επόμενους. Μπορεί το αντίο να μην ήταν ιδανικό με το Diamonds Are Forever, όμως ο Κόνερι άφησε στιγμές ως Μποντ, διασκεδαστικές και συνάμα κλασικές, που δεν μπορεί να τις σβήσει ένα μέτριο φιλμ.

Βαθμολογία: