Desierto: Ανελέητη Καταδίωξη

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Home Cinema.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Desierto

Ελληνικός Τίτλος: Desierto: Ανελέητη Καταδίωξη

Κύριες Διακρίσεις

• Καλύτερη ταινία στα Ariel, τα εθνικά βραβεία του Μεξικού. Υποψήφιο για ακόμα 7 βραβεία.
• Επίσημη πρόταση του Μεξικού για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Παραλειπόμενα

• Δεν υπάρχει ούτε μία σκηνή που γυρίστηκε σε εσωτερικό χώρο.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 17/10/2016

Η ταινία επιλέχτηκε να εκπροσωπήσει το Μεξικό στα φετινά Όσκαρ, αποτελώντας την επίσημη υποψηφιότητα της χώρας για την ξενόγλωσση κατηγορία, σε μια κίνηση που μόνο απορία μπορεί να προκαλέσει αφού πρόκειται για ένα προφανώς αντιαμερικανικό θεματικά φιλμ. Ο γιος του Alfonso Cuarón, Jonas Cuaron, μετά από χρόνια προϋπηρεσίας σε παράλληλους κινηματογραφικούς τομείς περνάει πίσω από την κάμερα και αναλαμβάνοντας την καρέκλα του σκηνοθέτη, μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη μία ακραία ιστορία επιβίωσης με κεντρικό θέμα το μεταναστευτικό.

Υπάρχει ένα ζήτημα με αυτό το φιλμ. Δε μπορείς εύκολα να το κατατάξεις. Διότι η επιλογή του είδους θα επηρεάσει σημαντικά την όποια κρίση. Έτσι, εάν η ταινία ερμηνευθεί ως μία κινηματογραφική παρέμβαση στο διαχρονικό πρόβλημα του μεταναστευτικού και υπό στενά όρια, τότε θα κριθεί ως υπερβολική, δογματική και αρκετά ηθικολογική. Χωρίς χαρακτήρες, βάθος και φιλοσοφική υπόκρουση, έστω ευθεία πολιτικοκοινωνική ανάλυση. Αν πάλι η οπτική αφορά τη δράση, τότε ο Cuaron κερδίζει πόντους, γιατί διαθέτει νεύρο στο πλάνο, ρεαλισμό στη δράση και μία μεταμοντέρνα ματιά στο εξελικτικό σεναριακό τμήμα, δημιουργώντας μία φυσική αίσθηση εγκλωβισμού σε ένα αχανές φόντο. Εστιάζει στην απλότητα και τον ξεκάθαρο λόγο, ενισχύοντάς τα μόνο με μία συνεπή τεχνική παρόρμηση και όχι με ιδεολογικές εκκλήσεις ή πύρινες αναφορές, για να προκαλέσει τελικά εκ των έσω έναν προβληματισμό άξιο προσοχής στις εποχές που διανύουμε.

Παρά τις όποιες ελάχιστες νευρικές ή άκομψες σκηνοθετικές του επεμβάσεις, ο Jonas Cuaron με αποκορύφωμα τις γρήγορες εναλλαγές στις γωνίες λήψεις και τα σπιντάτα γκρο πλαν με την κάμερα στο χέρι, παραδίδει με χαρακτηριστική αφηγηματική ευρηματικότητα μία b-movie παραβολή στο μεταναστευτικό, που μπορεί να μην αξιώνει δάφνες και καλλιτεχνικές επιβραβεύσεις αλλά αξίζει αμέριστης προσοχής. Ως φιλμ αποτελεί παραδοχή αλήθειας, διότι καθίσταται ότι πιο επίκαιρο στην εποχή του Ντόναλντ Τραμπ και της ξενοφοβικής Ευρώπης, αλλά κυρίως γιατί μετουσιώνει μέσα από μία επίκληση στη mainstream μεθοδικότητα μία προφητεία που μπορεί ανά πάσα στιγμή να βγει αληθινή.

Βαθμολογία: