Ντένις, ο Τρομερός (1993)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Ντένις Μίτσελ δεν περπατάει ποτέ. Τρέχει ή καβαλάει το ποδήλατό του και όποιον πάρει ο χάρος! Αγοράζει αθλητικά παπούτσια κάθε δεύτερη εβδομάδα και οι ρόδες του ποδηλάτου του χρειάζονται αντικατάσταση μία φορά τον μήνα. Είναι ένα μικρό, αθώο αγοράκι, ικανό όμως να φέρει τη καταστροφή σε μια ολόκληρη πόλη εν ριπή οφθαλμού. Οι γονείς του, Χένρι και Άλις, δεν είναι ποτέ σίγουροι πότε ένα ήσυχο οικογενειακό δείπνο θα μετατραπεί σε χάος και καταστροφή. Αλλά αυτός που υποφέρει περισσότερο από τα βασανιστήρια του μικρού τυράννου, είναι ο γείτονάς του, ο κύριος Γουίλσον. Ένας φιλήσυχος συνταξιούχος, που ζει στο διπλανό σπίτι και το αγαπημένο του χόμπι είναι να καλλιεργεί λουλούδια. Όμως, αγαπημένο χόμπι του Ντένις είναι να καταστρέφει τα παρτέρια του κυρίου Γουίλσον. Και όχι μόνο…

Σκηνοθεσία:

Nick Castle

Κύριοι Ρόλοι:

Mason Gamble … Dennis Mitchell

Walter Matthau … George Wilson

Joan Plowright … Martha Wilson

Christopher Lloyd … Switchblade Sam

Lea Thompson … Alice Mitchell

Robert Stanton … Henry Mitchell

Amy Sakasitz … Margaret Wade

Kellen Hathaway … Joey McDonald

Paul Winfield … αρχηγός αστυνομίας

Natasha Lyonne … Polly

Devin Ratray … Mickey

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: John Hughes

Παραγωγή: John Hughes, Richard Vane

Μουσική: Jerry Goldsmith

Φωτογραφία: Thomas E. Ackerman

Μοντάζ: Alan Heim

Σκηνικά: Jim Bissell, David Willson

Κοστούμια: Bridget Kelly, Ann Roth

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Dennis the Menace
Ελληνικός Τίτλος: Ντένις, ο Τρομερός

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Κόμικ (χαρακτήρες): Dennis the Menace του Hank Ketcham.

Παραλειπόμενα

Βασίζεται στους ήρωες comic-strip του 1951, που έκανε ντεμπούτο σε 16 εφημερίδες.
Ο Mason Gamble κέρδισε τον ρόλο του Ντένις μέσα από 20.000 παιδιά.
Στη Βρετανία το ονόμασαν απλά Dennis, επειδή εκεί υπήρχε παλιότερα ένα τελείως διαφορετικό comic-strip με το ίδιο όνομα.
Ο Leslie Nielsen αρνήθηκε τον ρόλο του κύριου Γουίλσον, λόγω άλλης υποχρέωσης.
Δεν πήγε άσχημα στα ταμεία (κέρδη 117,2 έναντι μπάτζετ των 35 εκατομμυρίων δολαρίων), αλλά οι κριτικές ήταν αρνητικές. Έτσι, ενώ βγήκαν δύο σίκουελ, ήταν για τη μικρή οθόνη και με τελείως διαφορετικό καστ.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/8/2016

Η κινηματογραφική μεταφορά του θρυλικού για τις ΗΠΑ κόμικ του Χανκ Κέτσμαν (1959) από τη μία ευτύχισε, κι από την άλλη δεν ήταν υλικό για ταινία απαιτήσεων. Έχουμε ένα φαρσικό σεναριάκι, με λίγη, κι άκομψη, περιπέτεια προς το φινάλε, μπόλικο παιδικό χαβαλέ, και όλους τους κανόνες επιτυχίας μιας αμερικανικής παιδικής κωμωδίας στη φόρμουλα του Μόνος στο Σπίτι. Έχουμε, όμως, κι ένα απίθανο δίδυμο: ο Γουόλτερ Ματάου είναι ο ιδανικός Κος Γουίλσον κι ο τρισχαριτωμένος Μέισον Γκαμπλ είναι ο τέλειος Ντένις. Προσθέστε και κάμποσες ακόμα ωραίες φατσούλες στο καστ (ειδικά μία είναι…) και η διασκέδαση για τα παιδιά είναι εγγυημένη. Είκοσι χιλιάδες ξανθά πιτσιρίκια πέρασαν οντισιόν για τον ρόλο του Ντένις, και νομίζω ότι η τελική επιλογή ήταν ο κυριότερος λόγος της εμπορικής επιτυχίας, ακόμα κι αν οι αμερικανοί κριτικοί επέμειναν στο αντίθετο.

Βαθμολογία: