Ο Ντέιβιντ είναι ένας καλοκάγαθος και ταλαίπωρος, απλός, καθημερινός άνθρωπος, η ζωή του οποίου ανατρέπεται, όταν μαθαίνει -εντελώς ξαφνικά- πως έχει φέρει στον κόσμο μέσω δωρεάς σπέρματος 533 παιδιά. Κι ενώ τα παιδιά αυτά γεννήθηκαν και μεγάλωναν, κανονικά, σε διάφορα σημεία του πλανήτη, ο ίδιος συνέχιζε τη μίζερη και χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις ζωή του, μέχρι τη μέρα που του αποκαλύφθηκε η πλήρης αλήθεια.
Σκηνοθεσία:
Ken Scott
Κύριοι Ρόλοι:
Vince Vaughn … David Wozniak
Chris Pratt … Brett
Cobie Smulders … Emma
Andrzej Blumenfeld … Mikolaj Wozniak
Simon Delaney … Victor
Bobby Moynihan … Aleksy
Britt Robertson … Kristen
Adam Chanler-Berat … Viggo
Jack Reynor … Josh
Matthew Daddario … Channing
Jessica Williams … Tanya
Damian Young … Κος Williams
Bruce Altman … ο δικηγόρος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ken Scott
Παραγωγή: Andre Rouleau
Μουσική: Jon Brion
Φωτογραφία: Eric Alan Edwards
Μοντάζ: Priscilla Nedd-Friendly
Σκηνικά: Ida Random
Κοστούμια: Melissa Toth
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Delivery Man
- Ελληνικός Τίτλος: Delivery Man: Δεν τα Φέρνει τα Παιδιά ο Πελαργός
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Daddy Cool: Ο Μπαμπάς του Παιδιού μου (2011)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο: Daddy Cool: Ο Μπαμπάς του Παιδιού μου των Ken Scott, Martin Petit.
Παραλειπόμενα
- Ριμέικ της γαλλόφωνης καναδικής επιτυχίας του 2011, Daddy Cool: Ο Μπαμπάς του Παιδιού μου, την οποία και είχε σκηνοθετήσει πάλι ο Ken Scott. Έγινε όμως πάλι το 2013 ριμέικ, αυτή τη φορά στη Γαλλία ως Fonzy.
- Ο Chris Pratt χρειάστηκε να πάρει 27 κιλά για τον ρόλο του αγύμναστου Μπρετ.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/2/2014
Αν δεν ήταν και πάλι η σκηνοθεσία του Ken Scott, κάποιος ίσως θα μπορούσε να δει ξέχωρα το ριμέικ αυτό από την ορίτζιναλ καναδική ταινία. Βασικά, αυτό που έκανε ο σκηνοθέτης από το Κεμπέκ σε σχέση με την προηγούμενη του δουλειά, είναι να προσαρμόσει το σενάριο του στην αμερικανική συνταγή. Όχι, δεν κάνει ιδιαίτερες χάρες προς τέρψη κάποιου άλλου είδους κοινού, ίσως πιο νεανικού, αλλά ακολουθεί κατά γράμμα τη σεναριακή γραμμή μιας αμερικανικής δραμεντί. Δηλαδή, δημιουργώ κωμική προδιάθεση, ρίχνω μια πρωτότυπη ιδέα, μεταλλάσσω τον ήρωα προς το καλό, δημιουργώ δυσκολία, ξεπερνάω δυσκολία και πετάω κι ένα χάπι-εντ. Άρα, οι λόγοι για να δει κανείς το παρόν φιλμ, αν πάντα έχει δει το ορίτζιναλ, φοβάμαι ότι είναι μηδαμινοί, αν όχι μηδενικοί, μια και το μοναδικό ουσιαστικό σημείο της «συνταγής» είναι η πρωτότυπη ιδέα…
Ας το δούμε λιγάκι κι αυτόνομα. Ο Vince Vaughn ήταν μια καλή επιλογή. Έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν ποτέ του ξεκαρδιστικός, και εδώ πετυχαίνει να κρατήσει την ισορροπία ανάμεσα σε δράμα και κωμωδία. Ίσως και να είναι ο μόνος λόγος που θα έλεγε κανείς το φιλμ πετυχημένο, ειδικά για τις σκηνές που αφορούν συγκίνηση, στις οποίες ο αμερικανός ηθοποιός δείχνει να το έχει. Όπως μάλλον ήδη θα καταλάβατε, δεν θα γελάσετε ιδιαίτερα. Υπάρχουν κωμικά σημεία και μάλιστα είναι καλά ενταγμένα στο δραμεντί κλίμα. Αλλά δεν είναι η ταινία που θα πρέπει να επιλέξουν οι φίλοι της κωμωδίας. Είναι περισσότερο ένα οικογενειακό πακέτο για κοινό που δεν θα βρει παραδοξότητα στο γεγονός πως 533 παιδιά «έτυχε» να μοιάζουν με χριστιανική αδελφότητα! Χαλαρά, λοιπόν, κι αναίμακτα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
